De recente anime verteld het verhaal van zes jeugdvrienden. Opgroeien betekend veranderen en wanneer Menma voor de ogen van Jintan verschijnt is alles anders dan voorheen. De vriendengroep is uit elkaar gevallen, iedereen is opgegroeid en hun eigen weg in geslagen. Wat deze mensen nog verbonden maakt is het verlies dat ze moeten delen. Stuk voor stuk moeten ze leren leven met een permanent schuldgevoel. Wat als het anders was verlopen? Was Menma dan niet verongelukt?
Jintan denkt in eerste instantie dat het een illusie moet zijn. Gewoon een hallucinatie die veroorzaakt is door die verrekte zomer. Per ongeluk verteld hij een oude vriend over de geest die rond hem spookt en deze lijkt het verhaal nog te geloven ook. Uiteindelijk gaat hij het zelf ook geloven, net als zijn oude vriendengroep. Ze ondervinden steun aan elkaar, maar ook verwarring. Waarom kan alleen Jintan Menma zien?! Wat zorgt ervoor dat ze naar de hemel gaat? Komen ze ooit over haar dood heen?
Samen besluiten ze de laatste wens van Menma waar te maken. Doen ze dit echter wel voor de goede redenen en niet voor simpelweg voor zichzelf? Eens wens die te maken heeft met het verlies van Jintan's moeder. Hebben de Super Peace Busters het in zich om deze wens te vervullen?
Binnen no time merkte ik dat ik meer wilde van deze serie. Urenlang heb ik aflevering na aflevering zitten bekijken. Mij afvragend of ze hun doel zouden vervullen. Echte actie zul je in deze anime niet aantreffen. Alle "actie" zit hem in de emotionele gebeurtenissen of gedachtes. Gezien het genre slice of life, wat letterlijk stuk uit het leven betekend, was dit geen verrassing. Persoonlijk ben ik na het zien van meesterwerken als Aria The Animation (enz.) en Natsume Yuujinchou fan van het genre. Ik zeg niet dat dit een serie voor iedereen is, maar als je gek bent op werken zoals Clannad en Air zou ik deze anime zeker ook een kans geven.
Qua plot waren er wel een paar minpunten. Zo wordt er nooit duidelijk uitgelegd waarom de hoofdpersoon een semester niet op school geweest is. Nu is dat niet heel relevant voor het verhaal en is school meer een afleiding die heel subtiel in het plot wordt verweven. Met een enkele uitschieter. Wat raar is vind ik dat niemand heeft gevraagd of Menma een voorwerp kan bewegen en ze pas in de zevende aflevering erachter komen dat ze wat in haar dagboek kan schrijven. Vooral omdat Tsuriko al kaarsen meenam om de geest van hun jeugdvriendin op te roepen. Het feit dat het schrijven alleen lukt in de geheime ontmoetingsplaats van de zes vrienden is ook merkwaardigheid en cliché. De reden is waarschijnlijk omdat ze erg gehecht was aan die plaats, maar dat is maar een wilde gok, aangezien er geen verklaring gegeven wordt.
Al met al is AnoHana een serie waar ik van genoten heb, ook al was het maar voor een dag. Dit verhaal over verlies en vriendschap heeft mij zeker wel een traantje laten wegpinken. Ook zaten er enkele grappige momenten in, maar die worden weggevaagd door de sterke drama. Om de een of andere rare reden heb ik iets met zielige verhalen en daarom heb ik ook iets met AnoHana. Zeker niet zomaar een anime in mijn mening.
