maandag 27 februari 2012

The Hobbit

Naar dit boek was ik al een lange tijd nieuwsgierig. Het zal geen verrassing zijn als ik je vertel dat een van mijn favoriete genres, fantasyboeken zijn. Lezen is voor mij even wegduiken uit de dagelijkse sleur en je in een andere wereld bevinden. Fantasyboeken zijn daar perfect voor. The Hobbit was dus een geschikt verjaardagscadeau.


Mijn 'reis' door de bladzijdes begint in het hol van hoofdpersonage Bilbo Baggins. Daarbij laat ik de bladzijde die probeert uit te leggen dat eeuwenoude magische talen zijn vertaald naar het Engels even terzijde. Ik vind het knap dat Tolkien een eigen schrift heeft ontworpen, maar persoonlijk vind ik de introductie overbodig. Het is een leuke toevoeging, maar niets voor mij.
Toen ik begon met lezen moest ik even wennen aan de gedetailleerde beschrijvingen, die soms abrupt afgebroken werden, alsof de schrijver zich iets te binnen schoot. Tolkien springt van de hak op de tak. Het is alsof het verhaal voorgelezen wordt, wat het boek een bijzondere twist geeft. Als je eenmaal gewend bent aan deze manier van schrijven leest het heerlijk.

Mr. Bilbo Baggins geniet rustig van zijn thee, wanneer er ineens een stoet dwergen voor zijn deur staat. Precies zoals zijn oude vriend Gandalf voorspelt heeft. Hobbits zijn geen avonturiers, maar op de een of andere manier weet hij zich toch over te halen zich aan te sluiten bij hun genootschap. Samen met dertien anderen legt Bilbo een lange reis af. Op zoek naar een schat die nog mooier is dan alle prachtige verhalen. Daar staan alleen een paar nadelen tegenover. Ze moeten de beschermer van de schat, een draak, verslaan en als de reisgenoten dachten dat, dat alles was dan hadden ze het goed mis! The Hobbit is de proloog van het alom bekende The Lord of the Rings.


Soms vroeg ik mij tijdens het lezen wel eens af wanneer het spannender zou worden. Vooral in het begin neemt de beroemde schrijver alle tijd om zijn 'Middle-Earth' te beschrijven. Tijdens het stuk waar Bilbo de trollen ontmoet, zat ik niet op het puntje van mijn stoel. Anticipatie kan verwachtigingen enorm verhogen. The Hobbit is geen thriller. In plaats daarvan is het een meeslepend reisverslag dat de magie tot leven brengt. De wezens zijn niet rooskleurig opgeschreven. Daarom kan ook ik zeggen dat ik fan ben geworden van dit boek. En met die spanning kwam het tegen het einde ook wel goed.



Wat ik zo waardeer aan The Hobbit is dat Bilbo Baggins geen doorsnee hoofdpersonage is. We kennen allemaal de formule van een boek. Het hoofdpersonage is altijd degene die de problemen oplost. The Hobbit doorbreekt dit patroon! Hoewel Bilbo heldhaftige acties op zijn naam heeft staan, is hij niet degene die de beslissende doodslag uitdeeld.
"You are a very fine person, Mr. Baggins, and I am very fond of you; but you are only quite a little fellow in a wide world after all!" - Gandalf

vrijdag 24 februari 2012

Cosplay ideeën

Cosplay ideeën
no boys allowed edition~ >3<

1. Lluvia Loxar (Fairy Tail)

Een kostuum wat ik al eerder in gedachten heb gehad. Lluvia's persoonlijkheid vind ik leuk, maar ik ben vooral weg van haar leuke kleding.
2. Izumo Kakumi (Ao no Exorcist)


Gek genoeg kwam het idee om Izumo te cosplayen door haar gekke wenkbrauwen en paarse haar. Nu ik wat meer heb gekeken naar haar karaktertrekjes wordt het idee toch wel steeds aantrekkelijker. Is het raar dat ik haar echt wilde cosplayen omdat ze gek is op katten?

3. Aika S. Granzchesta (Aria the Natural)

De Aria series is een van mijn favoriete all time animes en manga. Aika is mijn favoriete personage uit de reeks. Need I say more?
'
3. Dead Master (Black Rock Shooter)

Haar characterdesign heeft mij altijd al aangesproken, zelfs toen alleen de OVA uit was. Toen ik een cosplayfoto van haar zag dacht ik: dat wil ik ook! Moeilijkheidsgraad: zowat onmogelijk :(.

Voor abunai 2012 wil ik mij weer eens als een vrouw verkleden! Tot nu toe heb ik maar twee cosplays gedaan. Hinata Hyuuga uit Naruto en Azusa Nanako (Azu-nyan) uit K-ON!! (listen versie).

Wan wan~

woensdag 22 februari 2012

Bloed

Een oud verhaal waar ik voor het laatst aan heb geschreven op 20 Februari 2010. Terwijl ik gisteren mijn documenten eens doorspitte kwam ik het weer tegen. Wie weet schrijf ik ooit nog verder. Hoewel er fouten in zaten qua taalgebruik, ben ik nog best tevreden met de basis.

Met een zwaai van mijn hand zweepte ik het bloed van mijn mond. Mijn slachttoffer keek mij verlangend aan. Wachtend op mijn wensen. Mijn honger en dorst was over als sneeuw voor de zon.
,,Meesteres, wat wilt u van mij?” vroeg de onschuldige man.
De twijfels  hakten erin. Wat wilde ik nou eigenlijk? Ik wilde zoveel. Ik wil de zon kunnen voelen op mijn bleke huid. Ik wilde iets anders kunnen aanschouwen dan de eeuwige duisternis van deze wereld. Ik wilde deze verschrikkelijke kracht niet bezitten, hoewel ik toe moest geven dat hij zeer nuttig kon zijn.
,,Ik wil dat je alles doet wat ik zeg,” merkte ik op. Een statement dat nergens op sloeg, want dat doel was al behaald toen mijn tanden zich in zijn nek hadden gezet.
,,Uiteraard, mijn meesteres. Zoals vanzelfsprekend,” antwoordde de man, waarna hij een diepe buiging maakte.
Tevreden liep ik verder. Naar mijn verwachting volgde de man mij zonder enige twijfel. Hij bleef achter mij lopen. Een gebaar dat erop wees dat hij mij als zijn meerdere zag.
Mijn voeten raakten de stenen bestrating amper aan. Zou het eruit zien alsof ik zweefde? Dansend in het maanlicht? De stappen van de man kwamen dicht in de buurt van gestamp, wanneer je deze met de mijne vergeleek. Elegant liep ik door het verlaten landschap. Ik week niet af van het grijze pad. Alleen wanneer het echt nodig was.
Vanuit mijn ooghoeken zag ik ze al aankomen. De lange rode jassen, bloedrode lippen en zwarte haren zeiden al meer dan genoeg. Het zilveren embleem op hun zwarte stropdassen was als een fel licht wat in mijn ogen scheen. Irritant, maar vooral waarschuwend. Wat hadden ze hier te zoeken in dit verlaten land? Moesten ze mij soms hebben? De paniek brak uit en ik merkte dat ik begon te zweten. Geloof het of niet, maar het mijn leven bestond ook uit regels. Regels waar zware straffen op stonden als je ze brak. Zo zwaar zelfs dat niemand eigenlijk precies wist wat er met je gebeuren ging. Wat we wel wisten was dat het verschrikkelijk was. Verschrikkelijker dan al je ergste nachtmerries bij elkaar. Mijn tijdelijke slaaf leek niets opmerkelijk te vinden. Hij volgde mij alsof er niets aan de hand was. Idioot! Juist op dit moment wilde ik dat hij zich normaal gedragen zou. Zouden ze raar opkijken als ze zagen dat ik een volgeling had? Die vraag werd snel beantwoord toen de mannen voorbij liepen. Terwijl ik naar ze staarden was er geen enkel teken te bekennen dat ze ook maar van mijn bestaan af wisten. Het was alsof mijn slaaf en ik onzichtbaar voor ze waren.
Mijlen verderop liep er een vrouw door de gangen. De gang was op geen enkele manier verlicht. Als ze niet zulke goede ogen had gehad was het pikdonker geweest. Handen staken uit de tralies. Machteloos probeerden ze haar aan te raken. De vrouw negeerde de handen en liep aan een stuk door. De handen trokken aan haar lange rode jas en probeerden haar terug te trekken. Smekende ogen keken haar door de tralies aan. Het was niet te zeggen hoe lang de wallen onder hun ogen er al zaten. De vrouw haalde haar neus op en liep met opgeheven kin naar een grote ruimte. Tijd om aan tafel plaats te nemen werd haar niet gegund. Er werd gelijk met de deur in huis gevallen.
,,Ze zijn gearriveerd.”
,,De nieuwe criminelen?”
,,Uiteraard’’.
De vrouw sprong op en landde vlak voor een stoel, waarop ze daarna ging zitten.
De man lachte even.
,,Uitslover,” zei hij door het lachen heen.
De vrouw keek koppig weg en pakte een pluk van haar ravenzwarte haar.
De man hield abrupt op met lachen toen de deur opengeslagen werd. In de deuropening stond een grote man met brede schouders. Hij had iets intimiderends. Op zijn jas zat een gouden broche die zelfs in het donkerste hoekje van de kamer nog opviel. Zijn kale kop stak af tegen de lange zwarte haren van de andere bewakers.
De twee personen in de kamer zaten gelijk rechtop en nog gracieuzer dan daarnet. De kale man liep naar binnen en werd gevolgd door twee bedienden.
,,Is er al nieuws over Alice?” vroeg hij met een diepe stem.
,,Nee, meneer,” werd er in koor geroepen.
Tot schrik van de omringende wezens vloekte de man luid. Zijn stem galmde de hele ruimte door. Het was zeer verleidelijk de handen op de oren te houden, maar de bedienden hielden zich stuk voor stuk in. Om de eer aan zichzelf te houden vertoonden ze zelfs geen kick.
,,Jullie hebben nog drie uur om haar hier te krijgen,” deelde de man mee. Hierna vertrok hij weer naar de deur.
De vrouw draaide met haar ogen.  Hoe moesten ze dit ooit in drie uur voor elkaar gaan krijgen?
De kale man draaide zich pijlsnel om en voordat de vrouw het wist stak er een dolk door haar hart. Ze had het voorwerp amper aan zien komen. Haar ogen peilden uit zijn kassen. De vrouw probeerde al het bloed bij elkaar te houden, maar voordat ze het wist was ze omsingelend door rode plassen bloed. De man die net nog bij haar had gezeten was zo snel mogelijk naar de muur gevlucht. Hij wilde zo ver mogelijk van de vrouw vandaan zijn. Ze was een mislukking. Iemand die tegen de wet was ingegaan. Ze moest net zo hard gestraft worden als de gevangen. Dat waren nou eenmaal de regels.
De vrouw krijste het uit. Haar schreeuwen gingen echter niet verder dan de ruimte.
,,Vindt Alice voordat dit lot jou ook zal overkomen,” beval de kale man, waarna hij de ruimte verliet.
,,Help mij!” riep ze.
De man grijnsde alleen maar. Wat kon hij anders doen?
,,Help mij dan!”
,,Regels zijn regels.”
De vrouw vloekte.
,,We zijn al partners voor jaren. Betekend dat dan niets?!” wist ze met moeite uit te brengen.
De man keek even moeilijk. Natuurlijk betekende dat wel iets. Ze waren maatjes geweest. Kameraden. Wat zou er met hem gebeuren als hij haar hielp? Stond hem dan niet hetzelfde lot te wachten?
,,Ik… natuurlijk betekend dat wat,” zei de man terwijl hij naar beneden keek.
,,Waar wachten je dan nog op?! Jij vuile verrader. Help mij!”
De man zette aarzelend een stap naar de vrouw toe.
De vrouw pakte de dolk vast, maar begon hierdoor alleen nog maar harder te schreeuwen. Het leek alsof haar handen in de brand stonden. Alsof ze nooit koud hadden aangevoeld. De pijn was onverdraaglijk.
,,Laat het stoppen!”
De man bleef abrupt staan. Voor hem zag hij dat de vrouw vlam had gevat. Het was te laat. Haar laatste uren waren geslagen.
,,Het spijt mij,” zei de man geluidloos.
De vrouw keek hem geschrokken aan. Was dit het dan? Het einde van haar bestaan? Was ze niet onsterfelijk? De vrouw schreeuwde nog een laatste keer waarna ze levenloos op de grond viel. Toen de man later een paar stappen zetten om haar beter te bekijken was er niets anders meer van haar over dan een hoopje as. De man viel op zijn knieën en graaide met zijn handen naar het as. Hoe had hij het ooit zo ver laten komen?! Ze waren vrienden geweest. Vrienden waren kostbaar, vooral in deze wereld.
,,Het spijt mij. Het spijt mij zo,” kraamde de man uit. Waarom had hij aan niets anders dan de regels kunnen denken? Het was alsof een magische kracht zijn echte gevoelens achter had gehouden? Alsof hij de controle over zijn eigen emoties verloren had. In de ban door alle wetten en regels. Was dat hoe het hier werkte? Had de vrouw dit geweten?
,,Ik zal je wreken,” fluisterde hij terwijl hij het as dicht bij zijn mond hield.

dinsdag 21 februari 2012

Tsunacon 2012

De eerste Nederlandse anime/manga conventie van het jaar vond plaats op 12 Januari. Tsunacon werd deze keer niet in Sliedrecht gehouden, maar in de Erasmus Universiteit in Rotterdam. De universiteit boodt zeker drie keer zoveel ruimte, maar haalde ook de huiselijke, comfortable gezelligheid van de vorige locatie weg. Voorheen werd er gestreven naar een kleine conventie in het zuiden van Nederland, maar met 2000 verkochte kaarten zijn ze de afgelopen jaren sterk gegroeid.



Tijdens de vierde editie was ik ook weer aanwezig. Tsunacon was mijn allereerste conventie en heeft daarom een klein plaatsje in mijn hart veroverd. Symbolisch gezien vind ik het nog steeds mooi dat de eerste editie van Tsunacon ook gelijk mijn eerste conventie-ervaring was. Inmiddels zijn we dus vier jaar, en meerdere conventies, verder. Omgetoverd tot Shôta Kazehaya ,van de anime en manga Kimi ni Todoke, heb ik mij vermaakt op de campus.




Laten we beginnen met de pluspunten. De ruime dealerroom, een walhalla voor het kopen van merchandise, kon ik zeker wel waarderen. Dat was nog eens wat anders dan die krappe gymzaal van voorgaande jaren! Het aanbod van alle kraampjes was misschien niet spectaculair, maar ik weet zeker dat de meeste bezoekers hebben kunnen slagen. Voor mij is de dealerroom altijd een hoogtepunt. Veel van deze spullen zijn niet zo makkelijk verkrijgbaar als ik zou willen. Het is dus niet voor niks dat ik voor iedere conventie wat geld achterhoud. Een ander hoogtepunt was de finale van de AMV competitie. Een event wat mij keer op keer blijft inspireren. Nederland heeft zeker een aantal talentvolle amv makers. Ooit wil ik zelf ook meedoen met een zelfgemaakte video!
De gezellige sfeer mag natuurlijk ook niet ontbreken. Ik heb het erg naar mijn zin gehad en dat is uiteraard het belangrijkste. Een dieptepuntje was even toen een mede-cosplayer uit Kimi ni Todoke ons niet aansprak, terwijl ik en mijn 'partner' dit ook niet deden. Achteraf bleek dat we eigenlijk op elkaar hadden gewacht totdat iemand hallo kwam zeggen.




Het leukste moet nog komen! Een vriendin van mij ging voor de eerste keer naar een conventie en had beloofd haar camera mee te nemen. Mijn 'Sawako' en ik hebben het er al eerder over gehad dat we eigenlijk wel eens een fotoshoot wilde houden. Een fotograaf regelen is alleen makkelijker gezegt dan gedaan. Daarom was ik ook erg blij dat Besnike geen moment twijfelde om foto's te maken toen ik een hint liet vallen. Tussendoor het maken van de foto's heb ik constant gelachen. Wat was dat leuk om te doen! Samen bedachten we posities en een compositie. Helaas heeft niemand van ons echt verstand van fotografie, dus de belichting wilde niet altijd meewerken. Hoewel ik wel eens een groepsfoto heb gemaakt met andere cosplayers voelde dit als mijn eerste echte fotoshoot. Een ervaring die ik gewoon een keer over moet doen!



De activiteiten waren dit keer wat aan de magere kant. Er waren wel workshops waarvoor je, je van te voren op kon geven. Verder was er een wedstrijd van AMV (anime music videos), een quiz over Japan en een spel waarbij de deelnemers moesten raden welk plaatje bij welke anime hoorde. Helaas ontbrak de cosplay act, een geliefde activiteit op conventies waarbij cosplayers een act opvoeren. Dit kan variëren van dans en zang tot een toneelstuk. Waarom dit niet plaatsvond is mij nog steeds een raadsel.
De meest gehoorde klacht heeft te maken met het eten. Er was maar op één plaats iets te eten te halen. Meerdere cosplayers stonden soms wel uren te wachten. Als je eenmaal bij de balie was aangekomen hing er niet eens een prijslijst op. Rammelend van de honger bestelde ik ,na vluchtig wat te hebben rondgekeken, een bak met curry en wat ramune, een zoete Japanse frisdrank. ,,Dat wordt dan tien euro," vertelde een vrijwilligster mij. Tien euro?! Voor een bak met rijst en wat vlees? Had ik dat echt wel goed gehoord? ,,Pardon, zei u nou vier euro of tien euro?" vroeg ik voorzichtig. De dame achter de balie kijkt mij beledigd aan. ,,Tien euro," zei ze met een blik die aantoont hoe stom ik wel niet moet zijn om zoiets te vragen. Een bakje friet was er niet te krijgen. Besnike was terecht blij dat ze gewoon haar eigen 'bammetjes' heeft meegenomen.


Een irritatie die vorig jaar ontstaan is heeft te maken met de presentators. Toen ik even tot rust wilde komen in de 'videoroom' vlogen de schunnige opmerkingen mij om de oren. Het was een wonder als het woord hentai om de twee minuten niet viel. Boys will be boys. Dat snap ik allemaal best. Een paar foute opmerkingen zijn niet erg, maar als presentator representeer je toch de conventie. Ik vind het dan niet gepast als je opmerkingen gaat maken over allemaal schunnige dingen terwijl minderjarigen ook naar zo'n event gaan. Hentai mocht er niet gedraaid worden, maar er werd wel alles aan gedaan om een anime te vinden die er zo dicht mogelijk bij kwam. Met dank aan een paar schreeuwerige mensen in het publiek werden wij getrakteerd op Panty and Stocking with Garterbelt. Niet eens aflevering 1 of 2, maar aflevering 13. Zelfs de presentator moest de aflevering af doen met een what the fuck did I just watch? Misschien komt de irritatie van het nette burgerlijke meisje in mij. Tsunacon is van plan volgend jaar met nieuwe evenementen te komen. Stiekem hoop ik dat ze daarmee ook de presentatoren vernieuwen. Ik heb er respect voor dat ze zich als boegbeeld van de conventie opstellen, maar niet met deze seksuele lading. Zo'n houding is lichtelijk hypocriet te noemen wanneer je wel een regel opstelt waarbij minderjarigen met een volwassenen moeten komen. Overigens is het niet mijn bedoeling de presentatoren compleet zwart te maken, want buitenom de schunnige opmerkingen vind ik wel dat ze het leuk gedaan hebben. Beide mannen hebben een goed improvisatievermogen en staan met zekerheid op het podium. De opmerkingen tegen Belgische bezoekers vind ik wel weer jammer. Als ik als Nederlander naar een Belgische conventie zou gaan, zou je mij daarmee afschrikken.


De hoogtepunten wegen dubbel en dwars op tegen de dieptepunten. Ik heb een onwijs leuke dag gehad en wanneer dat het geval is kan al het andere mij gestolen worden. De fotoshoot was geweldig, de AMV's waren weer inspirerend en de cosplayers waren meer dan indrukwekkend. Ik gepraat met oude bekenden en nieuwe gezichten. Eenmaal aangekomen in Tilburg was ik een maneki neko mok, Nabari no Ou deel 1 dvd en de mangas Kimi ni Todoke deel 4 + 5 en Shugo Chara! deel 11 rijker. Dat er niet zoveel met het thema is gedaan en bovenstaande minpunten neem ik dan voor lief.

vrijdag 10 februari 2012

Cosplay, wa is da?

Als ik vroeger vertelde wat de term cosplay inhield werd ik met rare blikken bekogeld. Het verkleden als een karakter uit een japanse strip of tekenfilm? Waarom zou je, moeten ze gedacht hebben. Misschien dat ik daarom niet uitvoerig van de daken schreeuw dat ik een bijzondere hobby heb. Zo nu en dan ben ik namelijk een van die 'gekken' die haar verkleed als een tweedimensionaal personage.



Het begon allemaal in december 2008. Ik had wel eens vaag van het begrip cosplay gehoord. Zelf vond ik het enorm gaaf, maar zo bekijks over straat lopen? Dat zou ik nooit doen. Mispoes. In december ben ik door vriendinnen opgetrommeld ook eens mee te gaan naar een meeting. Tijdens zo'n meeting ontmoeten 'cosplayers' elkaar in een stad en hebben ze samen een gezellige middag in hun kostuum. Hoewel het eng was om zo op te vallen heb ik een gezellige middag gehad. Een maand later volgende mijn eerste conventie, een evenement wat in teken staat van de Japanse exportproducten zoals manga en anime. Ook is dat de perfecte ontmoetingsplaats voor cosplayers. Tijdens zo'n 'con' is er allerlei merchandise te koop en zijn er activiteiten rondom anime (japanse tekenfilms) en manga (japanse strips) te doen.


Zie je dat meisje daar? Dat ben ik tijdens mijn allereerste cosplay ervaring!

De kostuums worden soms via internet gekocht. Als je op ebay 'cosplay costume' intikt zul je verrassend veel hits vinden. Ook zijn er speciale pruiken en schoenen te koop, zodat je precies op het karakter kunt lijken. Mensen die handig zijn met een naaimachine maken hun kostuum echter zelf. Hieruit vloeien prachtige creaties. De combinatie van perfecte stoffen en mooie afwerking kunnen een cosplayer zoveel beter maken. Onder cosplayers wordt een zelfgemaakt kostuum meer gewaardeerd, maar als je het niet kunt is het slim niet gelijk aan een heel kostuum te beginnen.

Cosplayen is meer dan alleen een kostuum aantrekken. De kunst is om je volledig in het personage in te leven. Cosplay is dan ook een 'real-life' rollenspel. Het is acteren! Voor mij is dat een van de leukste aspecten van mijn hobby. Je krijgt een enorme kick door even iemand anders te zijn. Een hele dag houdt ik dit echter niet vol. Wanneer ik een chagerijnig personage uitbeeld probeer ik alleen zo over te komen op de foto. Cosplayen doe ik voor mijn plezier en dat is dan ook het allerbelangrijkste. Het is en blijft een hobby. De cosplay-gemeenschap is over het algemeen heel gezellig en open. Hoewel ouderen de essentie van een hobby nog wel eens vergeten, namelijk plezier. Sommige mensen kijken kritisch naar de 'zoveelste naruto cosplayer' of houden een soort vleeskeuring of de verkleder wel genoeg op het personage lijkt. Gelukkig zijn er ook genoeg mensen die je een compliment geven of een knuffel van je willen, omdat ze je gekozen personage zo gaaf vinden.


Het verkleedspel mag dan misschien nog steeds als een lachertje voor jou klinken, maar in Japan is het 'serious business'. Rond 1980 is het daar dan ook ontstaan. De Japanners zochtten een aantrekkelijke manier om de strips te verkopen. Het idee om als personages uit de mangas te verkleden is zo geboren. Inmiddels is het overgewaaid naar het westen. In Nederland wordt cosplayen ook steeds populairder. Voor de eerstvolgende conventie zijn 2000 kaarten verkocht.

Pride and Prejudice

Twijfelend sta ik voor de engelse boeken in de mediatheek. Mijn blik word getrokken door een titel op een kaft. Pride and Prejudice van Jane Austen. De film met Keira Knightley behoort tot een van mijn favorieten. Iedere keer weer wordt ik meegesleept door het sterke karakter van Elizabeth Bennet en de misverstanden rondom de knappe Mr. Darcy. Met twijfels die niet willen wegtrekken besluit ik het boek mee te nemen. Ik hou immers van lezen, dan moet het toch wel lukken hier een boekverslag van te maken?
Na enkele pagina's te hebben gelezen geef ik het op. Ik kom niet door het boek heen. Ellenlange zinnen die alleen maar erom heen draaien. Ik pak wel iets makkelijkers.


Toch blijft het knagen. Als de film zo goed is, kan het boek dan echt wel zo slecht zijn? Het idee om Jane Austen nog een tweede kans te geven begint een vorm te krijgen in mijn gedachten. Zo kan het dan ook dat ik een paar jaar later de Selexyz in Tilburg bezoek. Enthousiast bevind ik mij onder de boeken. Dit is waar ik mij thuis voel. Bij de sectie engelse literatuur zie ik het boek weer staan. Ik rek mijn hand uit en pak Pride & Prejudice uit de kast. Een gevoel van voldoening overrompeld me. Snel lees ik de achterkant - wat ik altijd doe als ik boeken uitzoek. Het volgende moment betrap ik mij erop dat ik de eerste pagina's van het verhaal aan het lezen ben. Nu word ik wel meegesleurd in het verhaal. Ik word er blij van. Hoewel ik het geld flink heb laten rollen die dag, bedenk ik mij dat als ik alleen al blij word van het vasthouden van dat boek, ik het maar gewoon moet kopen. Zo gebeurt het dat ik als tevreden klant de winkel uitloop.



Voor wie het verhaal niet kent beschrijf ik Pride & Prejudice even in een notendop. Mrs. Bennet heeft maar één levensdoel voor ogen. Haar vijf dochters aan de man brengen. Wanneer Mr. Bingley naar het platteland verhuisd ziet de moeder dan ook haar kans. Gelijk heeft ze, want Mr. Bingley valt als een blok voor haar oudste dochter Jane. Ook zijn vriend Mr. Darcy is meegegaan. Wanneer Elizabeth "Lizzy" Bennet hem voor het eerst ontmoet gedraagt hij zich hooghartig en wil niet met haar dansen. Wanneer de beste man haar dan ook nog eens bestempeld als "niet mooi genoeg" besluit ze dat ze hem niet kan uitstaan. Maar staan haar trots en misperceptie haar niet in de weg? En wat heeft Mr. Darcy toch tegen de charmante soldaat Mr. Wickham? Wie van de twee spreekt de waarheid? Pride & Prejudice is geen verhaal over liefde op het eerste gezicht, maar wel over echte liefde. Het is dan ook niet voor niks dat miljoenen vrouwelijke lezers vandaag de dag nog steeds op zoek zijn naar hun eigen Mr. Darcy.



Wat mij opviel is dat het boek helemaal niet zo traag en langdradig verloopt als men zou verwachten. Het is immers eeuwen geleden geschreven. Wanneer je eenmaal gewend bent aan de zinsconstructie en de wijze waarop ze toen leestekens gebruikten verlopen de gebeurtenissen best snel. Het duurt niet lang voordat Elizabeth, Mr. Darcy ontmoet. Ik heb het boek niet als stoffig en saai ervaren, maar juist tijdloos. De zenuwen en drukmakerij van Lizzy's moeder zijn hilarisch. Meerdere keren herkende ik Elizabeth en haar moeder in mezelf en de vrouw die mij grootbracht. Mr. Bingley en Jane lijken nog perfecter voor elkaar naarmate het verhaal vordert. Mr. Collins is een enorme ongemakkelijke man die verbleekt bij de charme van Mr. Darcy.

Mr. Darcy... de man van wie ik toch het meeste heb genoten in het boek. De misverstanden rondom zijn persoon zijn ijzersterk. Eerst komt hij over als een arrogante kwal, maar tegen de tijd dat hij zich veronschuldigd tegenover Lizzy is mijn mening compleet veranderd. Mensen die verlegen en stil zijn onder vreemden kunnen namelijk nog wel eens arrogant overkomen. Als jij je interesseert in de 19de eeuw en romantiek is dit dan ook een geweldig boek. Wel is het aan te raden een goede basiskennis van Engels te bezitten, anders is er geen doorkomen aan. De brieven van Mr. Collins zullen waarschijnlijk nooit vlot lezen en zijn tot de irritatie aan toe enorm langdradig. Wees gerust, dit is dan ook de bedoeling geweest van de schrijfster. Wel vind ik het jammer dat sommige gebeurtenissen vluchtig worden beschreven. Zo wordt er bijna geen enkele regel besteed aan de verloving van Jane en Bingley. Ik had graag gezien dat deze romantische gebeurtenis tot in detail beschreven werd. Het is ook belangrijk dat je tijdens het lezen bedenkt dat het boek zich in een totaal andere tijd afspeelt. Het weglopen van Kitty met Mr. Wickham wordt als een enorme schande gezien. Dit kan over the top overkomen, maar je moet je wel bedenken dat zo'n meisje als een hoer werd bestempeld en zo haar hele familie te kijk zette. Het werd nou eenmaal als enige taak van de vrouw gezien om te trouwen en kinderen te baren. Gelukkig zorgt de "grote mond" van Lizzy voor de nodige feministische tegenslag.


Ik ben blij dat ik ook het boek een tweede kans heb gegeven. Ik kan imiddels zeggen dat deze klassieker ook tot een van mijn favorieten behoord. Ik kan niet wachten om aan een ander "oud" boek te beginnen.

Be Yourself

zaterdag 4 februari 2012

Kazehaya pruik

Vandaag heb ik mijn Kazehaya pruik gekregen. Gelukkig hoef ik hem niet meer te knippen. Natuurlijk heb ik even wat foto's genomen om te kijken hoe hij staat.






Mijn kostuum is ook al in mijn bezit. All stars eronderaan, een vintage-look-a-like schooltas mee, wat foundation op en mijn Kimi ni Todoke cosplay is klaar! Tsunaconkoorts begint toch echt wel toe te slaan nu. Ik heb er zin in!