The Hunger Games: Catching Fire

Zelden voelde ik zo de drang om te weten hoe het verhaal verder gaat. Meestal heb ik er weinig moeite mee om een verhaal weg te leggen en andere dingen te gaan doen. Hoe geweldig het ook mag zijn. Tot ik in aanraking kwam met The Hunger Games. Voordat ik het wist hield ik Catching Fire in mijn handen. Een boek dat je evenveel weet te verrassen als het eerste deel.

Hoe had Katniss ooit kunnen denken dat het over zou zijn na haar overwinning? Ze kan de gebeurtenissen in de arena geen moment uit haar gedachten krijgen. Het lukt Katniss maar niet haar oude leven terug op te pakken. De manier waarop president Snow haar toekomst probeert uit te stippelen helpt daar ook niet echt aan mee. Het liefste van alles zou ze hand in hand met Gale willen wegrennen, maar Katniss beseft maar al te goed dat haar dierbaren in gevaar zijn. Haar lieve zusje Prim die langzaam opgroeit, haar moeder die ze meer is gaan respecteren, Gale om wie ze zoveel geeft en Peeta, waarmee ze samen iets deelt wat niemand anders begrijpt. Maar zullen haar pogingen genoeg zijn? Is het niet te laat om mee te werken met de plannen van The Capitol? Moet ze de start van een revolutie wel stoppen? In dit deel blijken Katniss en Peeta verwikkeld te zijn in dingen die ze nooit hadden kunnen voorspellen. De klok tikt maar weg. Het lijkt er op dat 'the odds' niet in het voordeel van Katniss zijn.

Ik werd compleet gegrepen door dit boek. Het duurde dan ook niet lang voordat ik het uitgelezen had.
De gebeurtenissen stapelden maar op en wanneer je dacht dat het niet erger kon worden wist Collins je toch weer te verrassen. De plotwendingen kwamen op de juiste momenten. Net wanneer je het idee kreeg dat het verhaal wat begon in te zakken gebeurde er toch weer iets spannends. Sommige wendingen leken voorspelbaar, maar bleken totaal anders te zijn dan ik dacht. Hoewel ik het algemene plot van The Hunger Games geweldig vind is het elkaar uitmoorden in een spel niet totaal nieuw. Eerder werd dit idee al uitgevoerd in de Japanse manga en film Battle Royale en de Amerikaanse film The Running Man. Wat deze serie wel uniek maakt is de uitvoering.

Een minpunt is wel dat sommige delen die je uitvoerig beschreven zou willen zien soms wat snel gaan. Er is niet genoeg tijd voor (geforceerde) romantiek. Als hopeloze romanticus had ik daar wel iets meer van willen lezen. Ook word de start van de 75ste editie van The Hunger Games nogal vluchtig beschreven. Been there, done that moet de schrijfster hebben gedacht. Ik moet zeggen dat het concept van het spel goed gerecycled is. Ik had verwacht dat het veel van hetzelfde zou worden, maar gelukkig weet Collins als geen ander hoe ze vernieuwing moet brengen. Een van de nieuwe sterren van het boek is Finnick Odair en hij steelt de spotlight alsof hij ervoor geboren is. Helaas waren er niet heel veel andere karakters die de kans kregen om te stralen.

Laatst schoot mij nog iets te binnen. Iets wat deze serie anders maakt dan andere series die ik heb gelezen. Het viel mij op dat Katniss een rol heeft die vaak aan de man wordt gegeven. Ze weet precies hoe ze iemand anders in elkaar moet slaan, kan jagen, weet hoe ze moet omgaan met een pijl en boog, praat niet graag over haar gevoelens, besteed niet zoveel tijd aan haar uiterlijk en heeft de drang om haar dierbaren te beschermen. Haar partner Peeta heeft dan weer meer een vrouwelijke rol. Als hij Katniss niet had was hij allang dood geweest, want als het om vechten gaat is Peeta niet de sterkste in de arena. Daarintegen is zijn sterkste kant camouflage, omdat hij altijd zo goed was in het versieren van een cake. Peeta weet heel het volk te betoveren met de charme van een hopeloos verliefd meisje. Het is Katniss die de ballen heeft, niet hem. Toen ik mij dit realiseerde werd mijn liefde voor The Hunger Games alleen nog maar groter. Wie zegt dat vrouwen niet hun 'mannetje kunnen staan'?