Memoirs of a Geisha

Geisha's fascineren mij. Misschien ligt het aan de prachtige kimono's, de rode lippen, de elegante manier van bewegen of de associatie met thee. Misschien is het de mysterieuze setting waarin deze vrouwen leefden. Een wereld zo anders als de mijne.
Wie weet zie jij geisha's als niets anders dan aziatische hoeren. Hoewel het zeker waar is dat ze mannen vermaakten voor hun beroep, gingen de Japanse vrouwen niet met iedere man naar bed. Geisha's moeten op de mannen overkomen als een levend kunstwerk. Daarom leerden ze ook dans, zang, het Japanse instrument shamisen en nog vele andere skills. Stiekem heb ik er bewondering voor dat deze vrouwen werden opgeleid als artiesten.

Memoirs of a Geisha was dan ook een boek wat al een tijd op mijn lijst stond. Toch ben ik blij dat ik het niet eerder heb gelezen. Ik denk dat ik het dan niet zoveel had gewaardeerd als nu. Arthur Golden, de schrijver van het boek, gaat seksuele onderwerpen niet uit de weg. Deze weet hij op een subtiele en sensuele manier te brengen. Een die naadloos aanslaat bij de geisha's. De kleine Chiyo beschrijft de boezem van haar zus dan ook als Mount Fuji. Een opmerking die ervoor zorgde dat ik hardop moest lachen in de trein.

De moeder van Chiyo en Satsu is erg ziek. Om de behandeling van zijn vrouw te kunnen betalen doet hun vader een van de ergste dingen die je als ouder kan doen. Hij verkoopt zijn kinderen. De kleine Chiyo valt op door haar prachtige blauwe ogen. 'Er zit veel water in jou,' heeft ze van haar moeder geleerd. Chiyo wordt verkocht aan een okiya, een geishahuis. Haar zus Satsu wordt ergens anders heen gebracht. Het kleine meisje heeft moeite zich aan te passen aan haar nieuwe thuis. Niet in de minste mate door de gemene geisha Hatsumomo. Waarom zit ze haar zo dwars? Wat heeft Chiyo verkeerd gedaan? Door de streken van Hatsumomo lijkt het erop dat Chiyo nooit een geisha zal worden. Tot de dag dat ze de 'chairman' ontmoet. Vanaf die dag neemt haar leven een nieuwe wending. Als een rivier waarin een nieuwe aftakking is ontstaan, op weg naar een nieuw spoor. Wanneer geisha Mameha het meisje alle kneepjes van het vak leert weet Chiyo dat ze maar een doel heeft in het leven. Ze wil geisha worden om het hart van de chairman ooit eens te kunnen veroveren. Voortaan zal ze als Sayuri door het leven gaan. Lees meer over de wondere wereld van geishas terwijl Sayuri in aanraking komt met Nobu. Een ongewenst obstakel op haar pad van geluk. Zal Sayuri zich laten leiden als een rivier door het landschap of leert ze haar eigen keuzes maken?

Het boek is geschreven in de ik-vorm. De proloog van het verhaal vind ik overbodig. Een Amerikaanse man beschrijft hier dat hij de beroemde geisha Sayuri mag interviewen. Stukken als deze zetten mij altijd op het verkeerde been. Hoewel Memoirs of a Geisha een fictieverhaal is stelt de proloog dat het verhaal toch echt waargebeurd is. Ik snap hier de toegevoegde waarde niet van. Het enige wat de proloog voor mij doet is duidelijk maken dat de wereld van geisha's een onbekende wereld voor ons westerlingen is. Dat was ook wel duidelijk zonder die proloog!
Verder heb ik weinig op dit boek aan te merken. Ik durf het zelfs een meesterwerk te noemen. Dit boek gunt ons een kijkje in de wondere wereld van het oosten. Hoewel dit boek daadwerkelijk fictie is, is de levensstijl van de geishas zo goed als historisch correct beschreven. Het boek weet te boeien op iedere bladzijde. Of het nu gaat over de levensstijl van een geisha, de listen van Hatsumomo, de hartstocht naar de chairman, Sayuri's leven tijdens de Tweede Wereldoorlog of de (afbrokkelende) vriendschap met Nobu. Als ik weer leesvoer nodig heb zal ik zeker eens op zoek gaan naar verhalen die zich afspelen in Azië.

De Rebellen - Write Now! 2012

Mijn inzending voor de schrijfwedstrijd Write Now! Kijk voor meer informatie op: www.writenow.nu

Ineens was er die ene knal. Mijn ogen worden onmiddellijk getrokken naar de mensen met vuurwapens in hun handen. Ze schieten in de lucht. Zonder na te denken verschuil ik mij achter de bosjes. Niet de meest innovatie schuilplaats, maar het is beter dan niets.
De harde knal moet mijlenver te horen zijn. Al snel volgen er meerdere. Bij elke afgevuurde kogel staat mijn hart stil. Mijn handen zijn op mijn oren gedrukt, maar aan het geluid is niet te ontkomen. Naast mij ligt een gewonde vogel die waarschijnlijk geraakt is door één van de kogels. Elk schot is er één teveel. Hoe heeft het ooit zover kunnen komen?
Mijn telefoon licht op bij elke tweet die er binnenkomt. De rebellen zijn ongetwijfeld een trending topic. Ik kan het mij niet veroorloven mij in de discussie te mengen. Ik kan het niet voor elkaar krijgen te bewegen. Ik wil niet weten wat er gebeurt, want dat is alleen maar een bevestiging dat dit echt is.

Toen ik de eerste beelden op het internet had gezien, dacht ik dat het een stunt was. Gewoon promotie voor een gewelddadige film. Het begon allemaal in een land waar ik toen nog nooit van gehoord had. De rebellen brachten een revolutie met zich mee. Hopend op een betere toekomst gooiden zij de corrupte regering omver. Het had een positieve verandering voor de hele wereld moeten worden.
Mensen begonnen zich wereldwijd steeds machtiger te voelen. Het was mogelijk om je af te zetten tegen het regime. Daarvan waren wij stuk voor stuk ooggetuigen. Een van de positieve effecten was dat de gepeste jongen in mijn klas ineens voor zichzelf op kwam. Hij was vast niet de enige. Dit bracht een glimlach op mijn gezicht. Het ‘is niet mogelijk’ was niet langer een optie en dat voelde geweldig! Pas nu besef ik hoe naïef ik was geweest.

Het duurde even voordat ik door had dat dit nieuwe zelfvertrouwen niet altijd positief uitpakte. Zelfs toen fragmenten van hooligans en opstandelingen in het nieuws kwamen zocht ik er niets achter. Het waren allemaal gebeurtenissen die zo ver van mij afstonden. We kunnen wel zeggen hoe erg we het vinden voor de slachtoffers, maar wanneer we zelf de dupe zijn beseffen we pas hoe erg het echt is.

De wereld werd pas echt geschokt toen een groep Amerikanen een aanval dreigde te plegen op hun president. Als de beveiliging ze niet gestopt had, was het nog gelukt ook. De wereldmacht werd niet langer bedreigd door het Midden-Oosten of de economische positie van China, maar ook door landgenoten. De aanval op de president werd een grote mediahype. Je kon niet om de gebeurtenis heen. Ik durf te wedden dat deze aanval de rebellen in ons land geïnspireerd heeft.

Uit nieuwsgierigheid duw ik de bosjes een beetje opzij. Ik zie de rebellen van zo dichtbij dat mijn hart bonst in mijn keel. Als soldaten marcheren ze massaal op het midden van de straat. Niemand durft de straat nog op, dus veel auto’s rijden er niet. Wanneer een enkeling toch zo moedig is de auto te pakken worden ze met een kogel door hun ruit gestraft. Ik zweer dat ik een ontspoorde auto hoor. Zeker weten doe ik het niet, want ik focus mij op het inhouden van mijn adem. Was dat niet wat ze in films ook deden?
Nu ik de opstandelingen beter kan zien valt het mij op dat ze alledaagse kleding dragen. Niet zo verschillend als jou en mij. Ik zie rokken, skinny jeans en doodgewone spijkerbroeken voorbij komen. Het enige wat ze anders maakt zijn die verschrikkelijke wapens en een button vastgespeld op hun shirts. Deze buttons bevatten een stripfiguur van de Koningin met een groot rood kruis er doorheen. Wie had ooit kunnen bedenken dat zo’n simpel teken zoveel angst kon veroorzaken?
Er lijkt maar geen eind te komen aan de opmars. Ik krijg het niet meer voor elkaar mijn adem in te houden. Hierdoor ga ik zwaarder ademen. Bovendien voel ik dat mijn handen klammig worden van het zweet. Ik had even bewogen om een beter zicht te hebben, maar nu zat ik weer verstijfd voor mij uit te staren. Hopend dat ik niet gezien werd. Ik wil mij niet inbeelden wat er zou gebeuren als ze mij spotten. Hoewel de opstandelingen nu alleen maar waarschuwingsschoten de lucht injoegen weet ik dat het hier niet bij zou blijven. De rebellen zijn zo overtuigd dat hun idee het beste is, dat ze iedereen die hen in de weg staat zal afmaken. Mij deden ze niet deken aan vrijheidsstrijders, maar eerder aan gevoelloze tirannen waarover ik bij geschiedenis geleerd had.

De stoet rebellen die nu langslopen zijn geen volwassenen met wapens meer. Ik kijk geschokt naar de gezichten van kinderen. Tieners die mijn leeftijd zijn of soms zelfs jonger dan ik. Een meisje kijkt angstig opzij. Onze blikken ontmoeten elkaar.
Ik val steil achterover van verbazing. Mijn hand weet in een ongelofelijke snelheid de weg naar mijn mond te vinden. Opeens voel ik mij misselijk. Alsof iemand een hoop zware stenen door mijn strot heeft geduwd.
Haar ogen kwamen mij namelijk meer dan bekend voor. Ik wil het niet geloven en dus kom ik langzaam overeind om de waarheid onder ogen te zien. Het is haar echt! Mijn beste vriendin loopt tussen de rebellen. Ze blijft angstig staan, terwijl anderen op mij afkomen. ‘Sorry,’ zegt ze geluidloos. De tranen springen in mijn ogen. Ik ben niet eens meer bang wat er met mij gaat gebeuren, maar ik voel mij rot over wat er met haar gebeurd moet zijn.
‘Waarom?’ is alles wat ik op dit moment kan zeggen. Wat ik eigenlijk wil vragen is waarom ze tussen de rebellen loopt. Heeft ze zich echt bij hen aangesloten? Mijn vriendin zou haar nooit uit eigen vrije wil aansluiten bij een groep die met zoveel geweld hun doel probeert te bereiken. Ze is zoveel beter dan dat.

Twee klasgenoten sleuren mij overeind. Nog geen minuut geleden liepen ze naast mijn beste vriendin. Mijn ogen blijven op haar gericht, maar zij heeft haar blik allang afgewend.
‘Aafke!’ schreeuw ik met al mijn kracht. Mijn vriendin reageert niet op haar naam. Het lijkt er op dat ze er alles aan doet om mij te ontlopen. Aafke rent snel achter de anderen aan. Ik probeer los te komen, maar de jongens die mij vasthouden zijn zoveel sterker.
‘Sluit je bij ons aan Zoë,’ stelt een van de jongens voor.
Ik kijk koppig weg. Nooit! Ik wil geen onderdeel uitmaken van een groep die zo gewelddadig is dat ze tot alles in staat zijn.
Mijn klasgenoten beginnen harder in mijn armen te knijpen en slepen mij mee. Ik heb mijn ogen op Aafke’s rug gericht. Ik wil haar naam nog een keer roepen, maar voordat ik nog maar een woord kan uitspreken houdt een van de jongens een hand voor mijn mond. Terwijl ik in zijn vingers bijt, kijk ik hem boos aan. Hij vloekt en haalt zijn hand onmiddellijk weg.
‘We laten je los als je besluit lid te worden van ons,’ krijg ik te horen.
Even kijk ik achterom naar het huis van mijn ouders. Niemand durft naar buiten te lopen. Waarschijnlijk zal dit de laatste keer zijn dat ik deze straat zal zien.

In de verte hoor ik ineens geschreeuw. Die ene schreeuw is als een teken voor de rebellen. Vanaf dat moment wordt ieder schot afgewisseld met de uitspraak ‘weg met het Koningshuis! Weg met de regering!’
Zonder waarschuwing stopt het schieten. Even denk ik dat ik doof ben geworden door alle harde knallen, maar dan staat de hele rij ineens stil. Ik weet niet wat er enger is. De schoten of deze mysterieuze stilte. Ik ben zo bang voor wat er komen gaat.
‘Aafke, help mij,’ fluistert ik zacht.
Mijn vriendin heeft haar hoofd naar beneden gericht. Alsof ze ieder stukje asfalt telt. Ik probeer het droog te houden. Waarom zit ik in deze situatie? Uiteraard ben ik niet tegen het Koningshuis of de regering, maar is dat dan echt zo verkeerd? Ik heb net zoveel recht op een mening als deze opstandelingen!

Een man met zwarte krullen en een leren jas komt mijn kant opgelopen. Hij heeft zich al in geen weken geschoren. De man doet mij denken aan de dictators uit de verre landen. Dat komt waarschijnlijk door de ijskoude blik in zijn ogen of misschien door het geweer in zijn handen. Stiekem vraag ik mij af hoe de opstandelingen aan deze wapens gekomen zijn. Gelijk nadat deze vraag in mij opkomt besluit ik dat ik het antwoord niet eens wil weten.

Wanneer de man voor mij staat word ik onmiddellijk losgelaten. Ik kijk de man recht in zijn ogen aan. Wat ik daar aantref is zo angstaanjagend dat ik mijn blik snel afwend. Toch kan ik het niet laten hem weer aan te kijken. Ik mag niet opgeven!
‘Er is mij verteld dat jij voor problemen hebt gezorgd, meisje,’ zegt de man met een sinistere stem.
Ik onderdruk een koude rilling en antwoord: ,Ik heb niets gedaan!’
‘Zoë hier is een stout meisje,’ zegt één van de jongens. Waarschijnlijk probeert hij stoer te doen en heeft hij niet door dat deze opmerking wel eens mijn leven kan kosten.
 ‘Luister meid, als ik jou was zou ik ons geen problemen brengen!’ roept de man. Hij duwt mij omver en wil weer teruglopen.
‘Problemen?! Daar zorgen jullie wel voor!’ roep ik in een opwelling. De eerste traan stroomt over mijn wang.
‘Jullie dwingen Aafke en andere kinderen zich bij jullie aan te sluiten. Voor wat eigenlijk?! Denken jullie nou echt dat jullie de Koningin kunnen vermoorden? Waarschijnlijk is ze allang op de vlucht.’
‘De jonge dame heeft pit,’ zegt de man terwijl hij zich weer omdraait.
‘De Koningin en de minister-president kunnen geen kant op. Net als jij. Onze mannen hebben alle grenzen bewaakt. Wij zijn maar een klein deel van de rebellen. Sluit je bij ons aan of je zult er nog spijt van krijgen,’ dreigt de man.
Onmiddellijk richt hij zijn geweer op mij. Mijn ogen worden groot van angst. Ik kan alleen nog maar stotteren.
‘Laat Aafke gaan en ik sluit mij bij jullie aan,’ weet ik amper uit te brengen.
Even blijft de man stil, maar dan schiet hij. Het schot is meteen raak. Ik heb nog nooit zo’n pijn gevoeld. Mijn ringtone wordt even overschaduwd door een schreeuw. Dan schakelt mijn telefoon de voicemail in.
‘Zoë! Waar ben je?! Waarom ben je niet in je kamer?! Kom onmiddellijk naar huis. Schat, ik houd van je, maar het is gevaarlijk buiten. Alsjeblieft, kom naar huis,’ antwoord mijn moeder na de piep.
Als ik mijn ogen dichtdoe zie ik niet dat kinderen om mij heen allemaal in schok zijn. Ik zie de tranen die uit Aafke’s ogen komen niet. Ook het schuldgevoel dat ze eeuwig met zich meedraagt zal voor mij altijd een geheim blijven. Op de achtergrond hoor ik geschreeuw en openzwaaiende deuren. Langzaam ebt dit weg naar de stilte. Wat ik wel zie is een vredige plek waar iedereen elkaar in zijn waarde laat. Het paradijs waar mijn vriend en ik kunnen leven als Adam en Eva. Ik zie alle mensen die ik lief heb. Allemaal lachen ze mij toe, zo ook Aafke. Ik voel een warm gevoel in mijn buik. Ik geloof niet dat het komt door de warmte van het bloed. Wanneer ik mijn ogen nog even opendoe zie ik Aafke naast mij zitten. De rest van de stoet opstandelingen is al doorgelopen. Haar tranen op mijn gezicht is het laatste wat ik ooit zal voelen. Ik sluit mijn ogen en dan is het allemaal over.

Filmpjes maken

Soms zijn er van die dingen waar je vroeger helemaal gek op was, maar wat in de loop der jaren is afgezakt. Meestal zijn dat dingen zoals spelen met barbie's of race-auto's. Daar zijn we toch veel te oud voor! Er zijn alleen ook hobby's die je opgeeft terwijl je ze nog steeds leuk vind. Dat gebeurt onder omstandigheden of simpelweg omdat je betere dingen te doen hebt. Mijn verloren hobby is filmpjes maken.

Geen filmpjes waarin ik mezelf vollop in de aandacht zette. Ik ben een keer de uitdaging aangegaan om een liedje te zingen en dat op YouTube te zetten. Een keer en nooit meer! Op de een of andere manier verspreidde het filmpje door de hele school en stond ik jarenlang bekend als dat meisje van 'het filmpje'. Een traumatische ervaring die ik niet nog eens wilde meemaken. Je kunt al wel raden dat ik geen gouden keeltje geërfd heb!
De filmpjes die ik in elkaar zette waren 'fan videos'. Filmpjes waar in ik niet bepaald legaal muziek en tv-show/films met elkaar combineerde.

De video die tot op de dag van vandaag het meeste bekeken is, is bovenstaand filmpje. Ik weet niet precies hoeveel videos ik gemaakt heb die over Instant Star gingen, maar het waren er veel! Instant Star is een canadese tv-show die ook op Ketnet werd uitgezonden. Hoofdpersonage Jude Harisson wint een wedstrijd zoals The Voice en dit programma laat haar weg naar beroemdheid zien. Een tv-show die een groot deel van mijn tienerjaren in beslag heeft genomen! Deze video heeft op dit moment 30.485 hits. Niet verkeerd, toch?

De meeste videos maakte ik met Windows Movie Maker, totdat ik overstapte op Sony Vegas Pro. Helaas begaf mijn computer het toen. Sony Vegas Pro heb ik nooit terug kunnen halen. Als ik nu nog filmpjes maak gebruik ik hiervoor Sony Movie Maker. Een programma wat veel toepassing van Vegas Pro ook bevat, maar het zijn er veel minder. Hierdoor word ik toch belemmerd.

De video waar ik nog steeds het trotst op ben!


Eigenlijk mis ik het wel. Het bij elkaar sprokkelen van beelden en muziek om zo een mooi geheel te maken. Het is een ontzettend leuke creatieve bezigheid. Ik ben gestopt met editten, omdat ik een nieuwe computer kreeg en hierbij al mijn Instant Star videos verdwenen waren. Het lukte mij ze niet opnieuw te downloaden.

Het is niet zo dat ik totaal geen videos meer maak. De enige clips die het nog doen zijn de DVD's die ik rip. Instant Star videos zal ik dus niet meer maken, maar de laatste tijd ben ik wel bezig met Anime Music Videos. Zoals de naam al zegt zijn dit muziekvideos van anime's. Vaak neem ik de tijd niet meer om mij intensief bezig te houden met het maken van filmpjes. Toch heb ik vandaag nog een filmpje geupload.

Wie weet. Misschien komt er ooit nog een dag dat ik eens ga vloggen of iets in die trant. Tot die dag hou ik het gewoon bij mijn jaarlijkse AMV. Ik heb al ideeën voor mijn volgende projecten! Het is alleen nog even afwachten of ik ze ook echt ga uitvoeren.

50 anime icons

Deze keer ben ik niet creatief met woorden geweest, maar met photoshop. Deze 50 icons zijn niet in een dag gemaakt. Sommige zijn zelfs al meer dan twee jaar oud! De eerste paar maakte ik met Photoshop CS3 op een oude computer, die daarna met Photoshop Elements 7 en toen kreeg ik eindelijk Photoshop CS5. Je zult zeker verschil in kwaliteit merken bij deze plaatjes, maar het gaat erom dat ik er plezier in heb gehad om ze te maken. De volgorde waarin ze geplaatst zijn loopt van oud naar nieuw.

 

Series: Naruto, D.Gray-man, .hack//roots, K-ON, Fairy Tail, Full Metal Alchemist, Hakuouki, Say I Love You (manga), Vampire Knight, Bakuman, Aria the Natural, Ouran High School Host Club, Kuroshitsuji (Black Butler), Nabari no Ou, Bleach, Kimi ni Todoke, Natsume Yuujinchou, Ao no Exorcist (Blue Exorcist) en Hiyokoi (manga).