HBO-propedeuse: in the pocket!

Vandaag mag ik met recht trots op mezelf zijn. Ik heb vanmiddag mijn HBO propedeuse Journalistiek gehaald. Wat een opluchting! Dit is echt de perfecte afsluiter van het jaar.

Het zag er niet altijd naar uit dat ik mijn propedeuse in één jaar binnen zou slepen. Eind Augustus 2011 begon ik mijn schoolcarrière aan de Fontys Hogeschool voor Journalistiek. Nieuwe school, nieuwe klas, nieuwe woonplaats. Alle veranderingen gingen mij moeilijker af dan ik dacht. Daardoor was ik erg stil op school. Ook het schrijven van nieuwsberichten bleek niet zo makkelijk te zijn. Ik was het gewend om fictieverhalen te schrijven, maar dit was totaal iets anders! Een herkansing voor mijn Journalistiek dossier, waarin onze Journalistieke producten gebundeld worden, was het gevolg. De volgende periode volgde er weer één. Door mijn goeiste Nederlands, zullen we maar zeggen.

Toch was de tweede periode de start van een groei. Van de ene op de andere dag begon ik steeds meer mijn mond open te doen. Waar ik eerst nog doodangst uitsloeg als ik op iemand af moest stappen regelde ik aan het einde van het jaar interviews zonder enige angst. Ik vond het juist een hele openbaring. Een zoektocht naar verhalen. Mijn nieuwsgierigheid verdrong langzaam maar zeker mijn verlegenheid.

Er zijn nog punten waaraan ik moet werken. Mijn Nederlands kan duidelijk nog wat verbetering gebruiken en ook het nieuws zal ik beter moeten bijhouden. Ik moet zorgen dat ik mijn creativiteit en wil behoudt. Dan zou mijn droom om van het schrijven mijn beroep te maken zomaar eens uit kunnen komen.

Sasuke Uchiha Cosplay

Weet je niet wat cosplay is? Lees dan eerst deze link: Cosplay.. wa is da?

Ik dacht dat ik er klaar mee was. Over en uit. In mijn gedachten had ik mijn Sasuke cosplay in stilte met pensioen laten gaan. We namen afscheid als oude vrienden. De leuke herinneringen bleven, maar de nadelen begonnen steeds zwaarder te wegen. Ik wilde nu wel eens wat anders! Als cosplayer wilde ik laten zien dat ik na 3 jaar meer kon dan alleen maar verschijnen in een Naruto kostuum.

Ineens begon het weer te kriebelen. Zomaar uit het niets. Ik stond op en één van de eerste dingen die ik dacht was: ik wil mijn Sasuke cosplay beter doen. Dat verdiend dit karakter voor mij. Ik wil deze periode van mijn leven goed afsluiten. Ik geloof dat ik Sasuke twee jaar achter elkaar heb gecosplayed. In die twee jaar ben ik van het karakter gaan houden. Als een vriendje wat slecht voor je is, maar van wie je geen afscheid kunt nemen. Gedag zeggen, daar ben ik altijd al slecht in geweest. Misschien daarom ook dat ik ondanks zijn acties in de serie hem niet kan wegstrepen als een van mijn favorieten.

Bovenstaande foto is de enige goede foto die ik heb van mijn rol als Sasuke. Ik ben er niet compleet tevreden over. De outfit is slordig en de pruik is niet anders te omschrijven als FAIL. Toch is er iets in deze foto dat mij aanspreekt. De sfeer en gespannen serieuze houding van het karakter heb ik goed weten te pakken. Ik moet het als cosplayer niet hebben van mijn geweldige kostuum. Wil ik nog enigszins goed voor de dag komen dan komt het toch aan op mijn 'looks' en acteervermogen. Het theatrale aspect van cosplay is dan ook hetgene wat mij enorm aanspreekt.

Waarom je, je heel de dag zou willen gedragen als een arrogante en chagerijnige zak die uit is op wraak is een goede vraag. Een waar zelfs ik geen antwoord op heb. De constante pokerface van Sasuke is dan ook een groot nadeel. Als cosplayer wil je natuurlijk altijd je best doen om het karakter goed uit te beelden, maar het is ook logisch dat je graag plezier maakt op een conventie of meeting. Wanneer ik mijn Sasuke kostuum aan had voelde ik mij niet altijd op mijn gemak. De druk om serieus te zijn stond in de weg van het plezier maken. Bovendien is Sasuke niet het meest geliefde karakter, dus terwijl ik rondliep voelde ik mij vaak gehaat op conventies. Die angst voor mede-hobbyisten heeft er vooral voor gezorgd dat ik besloten had Sasuke nooit meer te cosplayen.

Nooit meer begon te veranderen in misschien tot een idee wat een steeds vastere vorm begon aan te nemen. De bekende mangaserie Naruto komt aan een eind. Zonder overdrijven eindigt hiermee een serie die meer invloed heeft gehad op mijn leven dan je op het eerste opzicht zou denken. Dankzij Naruto ben ik gaan cosplayen, dankzij Naruto had ik een interesse gevonden die overeenkwam met mensen die ik nu kan rekenen tot mijn beste vrienden (en zelfs is uitgegroeid tot een relatie met mijn ex) en dankzij Naruto is mijn verhaal Intertwined geboren. Hoewel veel serieuze en oudere cosplayers de serie Naruto als rotzooi bestempelen, kan je vast wel begrijpen dat het format voor mij een onschrijfbare waarde bevat.

Heel veel heb ik niet met Sasuke gemeen. Ik ben eerder een vredelievend persoon dan een vechter. Wel kan ik net als hem heel ambitieus zijn. Bij schoolopdrachten ben ik vaak de meest serieuze werker van mijn team. Er zijn dan ook punten dat ik het luie relaxte en slobberige gedrag van mijn partners niet kan uitstaan. Als ik ergens goed in ben kan ik hier nog wel eens arrogant over doen. Verder ben ik koppig. Niet zomaar een beetje koppig, maar heel 'het zal op mijn manier gebeuren' koppig. Hoewel ik dit gedrag alleen vertoon rond mensen die ik wat beter ken. Als ik boos ben kan ik mij hier helemaal over op eten waardoor ik alles opkrop. Het zijn de kleine dingen tussen ons die overeenkomen. Ik kan mijzelf beter indentificeren met de menselijke kant van Sasuke.

© Behindinfinity @ deviantArt.com

Als ik het weer ga doen, wil ik het wel goed doen. Een mooi afgewerkt kostuum waar ik trots op kan zijn. Een gezicht waar geen lachje op te bekennen is, maar wat toch aantrekt. Een zwarte pruik die mooi op mijn hoofd staat, maar wel met pony. Als ik besluit het te doen dan word het bovenstaande versie uit een ending van Naruto Shippuden. Deze versie heeft origineel geen pony, maar ik denk dat het mijn cosplay beter zou maken door hem wel toe te voegen. Ik ben geen fan van de blote voorhoofd look. Een pony zou mijn cosplay misschien zelfs wel sexy kunnen maken. Stiekem wil ik toch wel een beetje voor de coole pretty boy look gaan. Als je het doet, moet je het natuurlijk wel goed doen! Weet je wat? Nu ik zo naar bovenstaande foto kijk begint het helemaal weer te kriebelen. Het zou zomaar kunnen dat je zojuist een cosplay preview hebt zitten lezen. Ik denk dat ik het gewoon maar ga doen.

The Hunger Games: Catching Fire

Zelden voelde ik zo de drang om te weten hoe het verhaal verder gaat. Meestal heb ik er weinig moeite mee om een verhaal weg te leggen en andere dingen te gaan doen. Hoe geweldig het ook mag zijn. Tot ik in aanraking kwam met The Hunger Games. Voordat ik het wist hield ik Catching Fire in mijn handen. Een boek dat je evenveel weet te verrassen als het eerste deel.

Hoe had Katniss ooit kunnen denken dat het over zou zijn na haar overwinning? Ze kan de gebeurtenissen in de arena geen moment uit haar gedachten krijgen. Het lukt Katniss maar niet haar oude leven terug op te pakken. De manier waarop president Snow haar toekomst probeert uit te stippelen helpt daar ook niet echt aan mee. Het liefste van alles zou ze hand in hand met Gale willen wegrennen, maar Katniss beseft maar al te goed dat haar dierbaren in gevaar zijn. Haar lieve zusje Prim die langzaam opgroeit, haar moeder die ze meer is gaan respecteren, Gale om wie ze zoveel geeft en Peeta, waarmee ze samen iets deelt wat niemand anders begrijpt. Maar zullen haar pogingen genoeg zijn? Is het niet te laat om mee te werken met de plannen van The Capitol? Moet ze de start van een revolutie wel stoppen? In dit deel blijken Katniss en Peeta verwikkeld te zijn in dingen die ze nooit hadden kunnen voorspellen. De klok tikt maar weg. Het lijkt er op dat 'the odds' niet in het voordeel van Katniss zijn.

Ik werd compleet gegrepen door dit boek. Het duurde dan ook niet lang voordat ik het uitgelezen had.
De gebeurtenissen stapelden maar op en wanneer je dacht dat het niet erger kon worden wist Collins je toch weer te verrassen. De plotwendingen kwamen op de juiste momenten. Net wanneer je het idee kreeg dat het verhaal wat begon in te zakken gebeurde er toch weer iets spannends. Sommige wendingen leken voorspelbaar, maar bleken totaal anders te zijn dan ik dacht. Hoewel ik het algemene plot van The Hunger Games geweldig vind is het elkaar uitmoorden in een spel niet totaal nieuw. Eerder werd dit idee al uitgevoerd in de Japanse manga en film Battle Royale en de Amerikaanse film The Running Man. Wat deze serie wel uniek maakt is de uitvoering.

Een minpunt is wel dat sommige delen die je uitvoerig beschreven zou willen zien soms wat snel gaan. Er is niet genoeg tijd voor (geforceerde) romantiek. Als hopeloze romanticus had ik daar wel iets meer van willen lezen. Ook word de start van de 75ste editie van The Hunger Games nogal vluchtig beschreven. Been there, done that moet de schrijfster hebben gedacht. Ik moet zeggen dat het concept van het spel goed gerecycled is. Ik had verwacht dat het veel van hetzelfde zou worden, maar gelukkig weet Collins als geen ander hoe ze vernieuwing moet brengen. Een van de nieuwe sterren van het boek is Finnick Odair en hij steelt de spotlight alsof hij ervoor geboren is. Helaas waren er niet heel veel andere karakters die de kans kregen om te stralen.

Laatst schoot mij nog iets te binnen. Iets wat deze serie anders maakt dan andere series die ik heb gelezen. Het viel mij op dat Katniss een rol heeft die vaak aan de man wordt gegeven. Ze weet precies hoe ze iemand anders in elkaar moet slaan, kan jagen, weet hoe ze moet omgaan met een pijl en boog, praat niet graag over haar gevoelens, besteed niet zoveel tijd aan haar uiterlijk en heeft de drang om haar dierbaren te beschermen. Haar partner Peeta heeft dan weer meer een vrouwelijke rol. Als hij Katniss niet had was hij allang dood geweest, want als het om vechten gaat is Peeta niet de sterkste in de arena. Daarintegen is zijn sterkste kant camouflage, omdat hij altijd zo goed was in het versieren van een cake. Peeta weet heel het volk te betoveren met de charme van een hopeloos verliefd meisje. Het is Katniss die de ballen heeft, niet hem. Toen ik mij dit realiseerde werd mijn liefde voor The Hunger Games alleen nog maar groter. Wie zegt dat vrouwen niet hun 'mannetje kunnen staan'?

The good and bad of being a cat

As I sightly caressed his fur
I could hear a satisfying purr
his face a blisfull smile
'this must be paradise' he thinks

but it only takes a while
after a look at the tub he shrinks
and he cannot contain the thought
oh dear, this stinks!

The illusion of my childhood

I remember those years
When I had the illusion
That feelings of insecurity
would age with the years

Now that I am nearing
my twenties I just want to
say what an idiot I was
for holding onto such hopes

It does get better
gradually changed into
I have to work for it
Not such an easy task

It would be nice if the
few friendships I have gained
would not cause me
any harm or form of pain

All I ever really wanted
was to enjoy some company
that would somehow last
Is that too much to ask