Ik ga op vakantie en neem mee...

Als je een dief bent die toevallig op deze post beland is dan heb je pech gehad. Vandaag ben ik niet één van die mensen die zo stom is hun vakantiebestemming op het wereldwijde web te zetten. Waarschijnlijk ga ik dit jaar niet op vakantie. Om drie weken in een piepkleine caravan met mijn ouders door te brengen is mij niet gezien. Het kamperen is mij ontgroeid. Als je met vier personen op zo'n kleine oppervlakte zit dan is privacy erg schaars. Het kleine beetje privacy dat ik heb is eigenlijk wel een must voor mij.

Dat ik niet langer met het gezin wil kamperen heeft niets te maken met mijn vakantielust. Ik zou graag rond de wereld reizen. Ik droom ervan naar (exotische) steden te gaan en mijn eigen zeven wereldwonderen te ontdekken.
Stel dat ik een groot budget had en overal in de wereld naartoe kon. Wat zou ik dan graag bezoeken? Waar zou ik naartoe gaan? Wat gaat er mee als souvenier? Welke plaatsen hoop ik graag nog eens te zien met mijn eigen ogen? Hopelijk wordt dit een lijstje met al mijn toekomstige vakantiebestemmingen.

1. Londen

© weheartit.com

Even zag het er naar uit dat ik een paar dagen naar Londen zou gaan. Toen de plannen gemaakt waren kon ik het ook niet laten een paar keer op en neer te springen van blijdschap - iets wat ik bijna nooit doe. Ik weet nog goed dat ik met school naar deze stad ging. Mijn vriendinnen gingen mee met de Berlijn groep en dus was het een erg eenzame reis. Ondanks dat ben ik verliefd geworden op de stad. De architectuur, de gezellige sfeer die er rondhangt, het hart van de musicals en de prachtige plek die Covent Garden heet. Londen heeft een plaatsje in mijn hart gekregen. Iets wat geen enkele andere stad nog heeft kunnen bereiken. Het liefst zou ik niet alleen op vakantie gaan naar Londen, maar er gaan wonen.

2. Japan

© weheartit.com

Het land van de rijzende zon staat ook op mijn wishlist. Japan is de geboorteplaats van anime en manga, in de wijken van Tokyo ontstond de enorm schattige lolitacultuur, het eten is er vast goddelijk en dan heb ik het nog niet eens gehad over de enorm interessante en mysterieuze hystorie en mythologie. Als ik in Japan ben wil ik een festival bezoeken in yukata terwijl ik smikkel van dango of yakitori, wil ik aziatische make-up uitproberen, mijn haar laten knippen, gave kleding kopen, Tokyo bezoeken, meer leren over de geisha's, een wens doen bij een tempel, echte authentieke ramen eten bij zo'n ramenbar, Japanse thee drinken uit Japans servies en lopen onder rijen van kersenbloesems. Allemaal leuk en aardig, maar de taal gaat nog een probleem worden.

3. Seoul

© weheartit.com

Aziatische drama's kunnen rare dingen met je doen. Nadat je uren hebt zitten staren naar knappe aziaten merk je dat je in het dagelijkse leven ook vaak alleen maar oog hebt naar het aziatisch mannelijk schoon, maar ook kunnen drama's ervoor zorgen dat je af wilt reizen naar steden waarover je eigenlijk niet eens zoveel weet. Is het heel slecht dat ik vooral naar Seoul wil omdat ik dan heel de dag tegen zuid-koreanen aan kan kijken, iets meer hoop heb mijn k-pop idols te ontmoeten, mij waan in het decor van mening Koreaanse drama en koreaanse make-up in de winkel kan kopen? Sommige dromen zijn nou eenmaal oppervlakkig en onrealistisch.

4. New York / stedenreis VS

© weheartit.com

Sex and the City heb ik nooit gevolgd, maar buitenom deze serie zijn er genoeg andere tv- en filmmomenten die ervoor hebben gezorgd dat ik er van droom door de straten van New York te banjeren. Wat dacht je van Glee, Gossip Girl, Enchanted, The Devil Wears Prada en al die andere films waar ze times square en central park bezoeken? Als ik in New York ben wil ik shoppen, de toeristische trekpleisters bezoeken, naar een echte New Yorkse Starbucks gaan, een musical op Broadway bezoeken (waarin Lea Michele de hoofdrol speelt?) en een klein ritje maken in de beroemde gele taxi's. Het zou helemaal geweldig zijn als ik deze stedentrip zou kunnen combineren met andere Amerikaanse steden als Los Angelas, Las Vegas, Chicago en Miami.

Op de een of andere manier heb ik reizen altijd al samen zien gaan met carrière maken. Als ik ooit de kans krijg te schrijven voor een reismagazine of de nieuwe Floortje Dessing moet worden maak ik geen bezwaar! Ik wil leren over nieuwe en oude culturen, ik wil de overbijfselen van de geschiedenis van de wereld met mijn eigen ogen zien, ik wil dingen meemaken die thuis niet gebeuren en ik wil voor verrassingen komen te staan. We zullen zien wat voor prachtige oorden ik nog mag bezoeken.

Bergafwaarts na het debuutalbum

'Sell-outs!' 'Deze band is zoveel veranderd. Nu ze populair zijn vind ik ze niet leuk meer.' 'Hun debuutalbum was stukken beter.' Voordat Justin Bieber comments vaste prik waren op YouTube deden uitspraken als deze vaak de rondte. Bands en artiesten die begonnen zijn met een kleine vaste groep volgelingen raakten deze fans soms kwijt als de band meer succes kreeg. Zo zijn er ook mensen die het niet leuk vinden als iemand ook ineens naar 'hun' artiest luistert, wanneer deze vaker op de radio te horen is. Meer succes betekend toch juist meer merchendise, meer concerten en een betere verkrijgbaarheid van de cd's?

Succes doet rare dingen met mensen. Beroemd zijn heeft een bepaalde aantrekkingskracht, maar wanneer mensen eenmaal gegrepen zijn door de faam gebeuren er soms rare dingen. Lindsay Lohen en Amy Winehouse zijn goede voorbeelden. Ook Kate Nash zou in dit rijtje terecht kunnen komen. Ze kwam 3 weken geleden met een nieuwe clip aanzetten. Misschien ken je Kate Nash nog wel als het vrolijke roodharige meisjes dat met haar schattige accent slimme popliedjes als Foundations en Pumpkin Soup maakte. Echte popklassiekers in mijn discografie. Inmiddels heeft ze een nieuwe stijl aangenomen. Bekijk onderstaande video en huiver.

Soms is het debuutalbum gewoon duidelijk het beste. Drugs, drank en seks hoeven hier niks mee te maken te hebben. Neem nou bijvoorbeeld Katy Perry. Toen zij net kwam kijken met haar single 'I Kissed a Girl' werd ik fan. Pop met rockinvloeden, slimme grappige teksten en miss Perry zelf zag er ook niet verkeerd uit. Ik weet nog goed dat ik haar als een stijlvoorbeeld zag door de grappige felle retro items die haar prachtig stonden. Playsuits, meloenjurkjes en felle zonnebrillen. Ik wilde ze allemaal in mijn kledingkast hebben!
Toen Katy met haar single 'California Gurls' kwam aanzetten was een nieuw tijdperk aangebroken. Met haar album 'Teenage Dream' werd de singersongwriter pas echt een superster. Hoewel ik soms nog naar Katy Perry luister kan ik mij geen fan meer noemen. De single 'Fireworks' is haar meest bekeken video op YouTube en wordt dan ook aangeprezen als een motiverend nummer. Van de tekst 'Baby you're a firework/ come on, show 'em what you're worth/ make 'em go oh, oh, oh' word ik niet warm of koud. De geestige teksten waar ik voor gevallen ben lijken verdwenen te zijn. Alsof ze de singersongwriter in Katy proberen te polijsten zodat het beter bij de rest van de popmuziek aansluit.

Lady Gaga is iemand voor wie ik als artieste veel respect heb. Ze lijkt oprecht te kiezen voor haar kunstzinnige visie en heeft met haar uitzinnige looks de visie van de popwereld veranderd. Misschien probeert ze juist te controversioneel over te komen, maar daarover kunnen de meningen verschillen. Hoewel ik haar keuze respecteer moet ik toch toegeven dat ik 'The Fame' beter vind als haar album 'Born this Way'. Lady Gaga ,tijdens haar Fame-era, was voor mij de perfecte popmuziek. Niet ontzettend betekenisvol, maar gewoon ontzettend leuk. Dat album ademt alles wat popmuziek zou moeten zijn. Geestige teksten, fijne beats en een lekker 'glamorous' imago.
Sinds 'Born This Way' lijkt haar muziek eerder om haar fans te gaan dan Lady Gaga zelf. Haar 'little monsters' zijn alles voor haar. Naar eigenzeggen maakte ze een album wat haar fans graag wilden horen. De boodschap die Lady Gaga met haar huidige album wil uitdragen is een van de mooiste die er is. Wees jezelf! De vraag die dan in mij opkomt luidt: is Lady Gaga dit nog wel? Probeert ze niet teveel een uithangbord van haar fans te zijn? Probeert ze zich niet teveel te shapen naar het beeld dat ze heeft bij wat haar fans van haar verwachten? Ik heb eigenlijk de indruk dat ze dat wel doet. Zoals ik al zei heb ik veel respect voor Lady Gaga. Niet alleen voor de liefde van haar werk, maar ook voor de liefde die ze haar fans geeft. Toch vraag ik mij af of de wereldster hier niet te ver in doorgaat.

Dat meer dan de helft van de top40 hits tegenwoordig over seks gaat ligt onder andere aan Rihanna. Haar debuutalbum is niet mijn favoriet, want ik ben geen fan van de subtiele reggaeton invloeden die dat album had. Haar tweede en derde album met singles als 'Umbrella' , 'Unfaithful' , 'S.O.S' en 'Don't Stop the Music' vielen wel in mijn straatje. Rihanna's stem is niet helemaal mijn ding, want ik ben geen fan van haar accent. Dat mocht de pret niet drukken bij sommige nummers waar ik toch graag naar luisterde. Sinds een jaar of wat is dit veranderd. Rihanna is zo oversekst als het maar wezen kan. Misschien zijn er mensen die het leuk vinden, maar ik hoef niet naar een heel album vol seksposities, lullen, tieten en zelfbevrediging te luisteren. De dubstep/heverige dance invloeden in popmuziek heb ik nu ook wel gehoord. Als dit de richting is die mainstreammuziek opgaat dan zal ik mijn popneigingen toch echt in de k-pop, oudere popmuziek en indie bands blijven zoeken.

Waarom ik boeken in het Engels lees

Buiten mijn schoolboeken om heb ik dit jaar nog geen enkel boek in het Nederlands gelezen. Waar Engelstalige boeken verhalen vertellen over verre fantasierijke werelden, kom je in het Nederlands voor hetzelfde genre al gauw bij vertalingen uit. Er is niets mis met de vertaling van boeken naar de Nederlandse taal. Het maakt de boeken namelijk toegankelijker voor de meeste Nederlanders. Wanneer iets lezen toegankelijker maakt sta ik daar helemaal achter. Het is niet zo dat ik vind dat iedereen moet lezen, want iedereen heeft zijn eigen hobby's en interesses. Wel vind ik dat je minstens moet hebben geprobeerd om een goed boek te lezen. Anders weet je namelijk niet wat je mist.

Buitenom dat vertaalde boeken het verhaal toegankelijker maken zou het hypocriet zijn om te zeggen dat ik tegen vertalingen ben. Het was namelijk de Nederlandse versie van Harry Potter die mijn liefde voor fantasyboeken heeft aangewakkerd. Deze boeken heb ik verslonden alsof mijn leven ervan afhing. Harry Potter is een van de eerste boeken waarop ik echt verliefd ben geworden. Alleen de originele versie? Daar ben ik niet aan toe gekomen.

© weheartit.com

Waarom niet mag een groot raadsel zijn. Toen mijn Engels steeds beter werd heb ik mij namelijk eens gewaagd aan Engelse boeken. Het begon bij de Twilight serie, die ik graag wilde lezen voordat de film uitkwam. Al gauw had ik mijn standpunt gevormd. Waarom zou ik voor een vertaalde kopie gaan als ik kan kiezen voor het origineel? Een vertelde versie verteld het verhaal niet uit de ogen van de schrijver. Een boek in een andere taal kan het verhaal nooit zo precies overbrengen als de schrijver bedoeld heeft. Het zijn niet de exacte woorden die de schrijver kwijt wilde. De grote lijnen blijven overeind, maar zijn het niet juist de kleine dingen die het hem doen?

"Trust my words, you won't get away with this. Not in a million years!" of "Vertouw op mijn woorden, hier zal je niet mee wegkomen. Nog in geen miljoen jaar!" Wat klinkt er cooler? Voor mij is dat toch echt het eerste. Vechtscenes of ruzie klinken zo slap in onze eigen Nederlandse taal. Wij hebben geen echte strakke scheldwoorden. Alles lijkt in het Engels veel gaver te klinken. De woorden krijgen een soort pit mee die in het Nederlands niet te evenaren is.

Als je Engels moeilijk vind, maar wel van lezen houdt blijf dan vooral in onze taal lezen. Ik zeg ook niet dat ik Nederlandse boeken slecht vind. Ik ben gek op de boeken van Simone van der Vlugt, net zo gek als ik vroeger was op de boeken van Carry Slee. Alleen als ik de keuze heb in het Engels te lezen, blijf ik dat vooral doen.

Natsume Yuujinchou

Al van kinds af aan heeft Takeshi Natsume dingen kunnen zien die de meeste mensen met het blote oog niet kunnen waarnemen. Hij bezit namelijk de gave om geesten, de japanse mythologische wezens yokai, te zien. Het is moeilijk om iets te geloven wat je niet zien kunt en daarom word de jongen jarenlang voor leugenaar uitgemaakt. Zijn ouders zijn overleden en zolang als Takeshi zich kan herinneren reist hij van pleeggezin naar pleeggezin. In veel gezinnen is de zorg om de jongen ongewenst. Wat moeten we met hem aan? Waarom moet hij altijd voor zoveel problemen zorgen met zijn leugens?

Tijden lijken te veranderen als Natsume weer moet verhuizen. Hij komt te wonen in het dorp waar zijn grootmoeder, Reiko heeft gewoond. De jongen blijkt haar gave te hebben geërfd, maar dat is niet het enige. Ook is hem een boek met veel namen van yokai achtergelaten. Veel geesten zitten achter dit magische boek aan. De legende gaat dat iedereen die het boek in zijn handen heeft macht heeft over de personen aan wie de naam toebehoort.

De demon Madara heeft ook een oogje op het boek. Als Natsume onbewust de betovering ,waardoor Madara is gevangen, verbreekt is dit het het begin van een opmerkelijke vriendschap. De twee besluiten een deal te sluiten. Madara helpt Natsume in ruil voor de toe-eigening van het boek als Natsume komt te overlijden.

De omlijsting van het plot klinkt nogal heftig. Geesten, dood en geestelijke mishandeling van een kind. Het zal je dan ook zeer verbazen dat dit geen eng horrorverhaal, maar een ontspannen kinderverhaal is. Alles wordt op een rustige, ontspannen manier verteld. De Japanse mangaka Yuki Midorikawa weet als geen ander een ontspannen magische wereld te creeëren. Hoewel Natsume eerst als de dood is voor de yokai zal hij leren dat de wezens zo slecht nog niet zijn.

De anime en manga verschillen best veel van elkaar. In de tekenfilm is Natsume een rustige, goedaardige jongen die nog geen vlieg kwaad zou doen, terwijl hij in de strips een iets opvliegender karakter bezit. Ik moet eerlijk bekennen dat dit een van de uitzonderingen is waarbij ik meer heb met de anime. Het goedaardige karakter geeft een mooi contrast bij de verschrikkelijke jeugd die hij heeft moeten meemaken. Als kijker ben je er al snel uit dat hij dit allemaal niet verdiend. De manga vind ik daarintegen ook geweldig. Helaas niet zo leuk getekend als de anime, maar het verhaal blijft ijzersterk in mijn ogen.

De formule van beide platformen komt redelijk overeen. Per aflevering of hoofdstuk worden er kleine verhalen verteld met een gesloten einde. Deze verhalen laten meestal één yokai zien waar Natsume en Madara dan de naam van teruggeven of juist door worden aangevallen. Al deze 'stand-alone chapters' zijn gericht op Natsume's queeste. Het teruggeven van alle namen die in zijn 'book of friends' staan. Dit zorgt voor meeslepende, magische, emotionele, maar vooral ook grappige momenten. Vooral Natsume's 'helper' Nyanko-sensei steelt de show met zijn liefde voor eten, saké en stiekem toch ook wel voor Natsume ,en zijn koppige gedrag.

Ik ben al een paar jaar fan van de serie. Deze review is misschien niet helemaal betrouwbaar, aangezien ik maar twee delen van de manga in mijn bezit heb en de hele reeks van de televisieserie heb gezien. Toch kan ik zeker te weten zeggen dat beiden aan te raden zijn. Vooral als je fan bent van het slice of life genre en series zoals Aria (the Animation ect.) en Tamayura is Natsume Yuunjinchou iets voor jou.

Ik kan niet zonder mijn laptop!

Wat sommige mensen met hun mobiel hebben dat heb ik met mijn laptop. Er niet vanaf kunnen blijven en het idee hebben dat ik zonder dat ding geen contact heb. Wellicht ken je het wel. De verslavingsgraad is op zijn zachtst gezegt hoog te noemen. In de weekenden en vakanties zit ik wel 12 uur achter mijn laptop. De erkenningsfase is de eerste stap zeggen ze toch?

Bovenstaand plaatje is mijn laptop, een Packard Bell TJ65. Een prachtig ding vind ik het. Misschien heb ik mij teveel laten afleiden door het fijne design toen ik hem kocht. Daar kom ik weer met mijn bekentenissen: als ik shop voor gadgets kijk ik veel te veel naar het design van het product. Daarin ben ik vast een typisch meisjesmeisje. Het oog wil ook wat. Als ik 12 uur per dag naar dat ding moet kijken, mag hij er toch ook wel een beetje leuk uit zien?

Praktisch gezien is dit misschien niet zo slim. Hoewel deze laptop er leuk uit ziet zit de aan/uitknop niet op een handige plek. Deze bevind zich namelijk aan de rechterkant van het scharnier dat je scherm en toetsenbord aan elkaar vasthoudt. Doordat ik elke week heen en weer reis krijgt die laptop nogal wat te verduren. Een paar maanden geleden ontdekte ik dan ook dat er een deuk was ontstaan vlakbij de aan en uit knop. Toen ik gisteren mijn laptop uit zijn tas haalde schrok ik mij kapot. De omlijsting van de aan en uit knop was kapot. Nu krijg ik de laptop waarop ik dit typ alleen nog maar aan de praat als het scherm achterlijk ver naar achteren staat. Je begrijpt dat ik verwacht dat hij de terugreis niet zal overleven.

'Rowie in haar meest beklede houding,' grapte mijn moeder.

Zonder laptop kan ik geen aziatische drama's kijken, ben ik een groot deel van mijn muziek en filmpjes kwijt, kan ik niet verder werken aan mijn verhaal, is mijn uitdaging om deze maand elke dag te bloggen mislukt, kan ik moeilijk op msn, kan ik niet gamen, kan ik moeilijker films kijken, kan ik niet beginnen aan seizoen 4 van Chuck, kan ik geen beauty- of fashionblogs bijhouden, kan ik niet genieten van de YouTubers waarop ik geabboneerd ben. Dit is nog maar een kleine fractie van de 'lijst'. Als ik erbij stil sta hoe afhankelijk ik eigenlijk wel niet ben van deze machine schrik ik altijd even.

'Mag ik met u meereizen?'

Nu ik elke week minstens een keer met de treinreis maak ik wel eens dingen mee. Er lijkt een nieuw fenomeen te zijn ontstaan waarbij mensen met studenten meereizen. Slim bedacht, want zo reizen ze met 40% korting. Je kunt de mensen die het vragen zo al aanwijzen. Kinderen of sloeberige minderbedeelde types.

Als ik eerlijk ben vind ik het eigenlijk ronduit asociaal dat mensen zo het systeem proberen te omzeilen. Ze proberen te profiteren van studenten met hun OV-chipkaart. Veertig procent korting is altijd mooi meegenomen, maar wil je daarvoor echt het risico lopen dat je een fikse boete krijgt? Al sinds een tijdje vraag ik mij af wat er in deze mensen omgaat. Kopen ze nou echt een kaartje met korting omdat ze verwachten een student te vinden die wel toestemt met het meereizen?

Dat ik het asociaal vind betekend nog niet dat ik deze mensen afwijs. Ik weet nog goed dat het 's avonds laat was en ik in de sprinter naar Utrecht Centraal stapte. Een Afrikaans meisje zat mij al een tijdje aan te staren. Ik werd er wat ongemakkelijk van. ,,Kan ik met je meereizen?" vroeg ze ineens. Ik stemde in. Wat moest ik anders zeggen bedacht ik mij. Als dank gaf ze mij een gratis hamburger van de McDonalds. Dat zorgde er wel voor dat ik mij eigenlijk niet zo schuldig voelde.

© zeeland.blog.nl

Toen ik in een stokvolle trein naar Zeeland zat maakte ik iets soorgelijks mee. Een onfrisse man met lang haar sprak een jongen aan. ,,Kan ik meereizen?" vroeg hij. Hij moet een jaar of 40/50 zijn geweest. Toen de conducteur kwam controleren vroeg hij waarschijnlijk sarcastisch op welke school de twee mannen zaten. Ook conducteurs lijken niet goed te weten wat ze met het nieuwe fenomeen aanmoeten.
 ,,Dat hij nog denkt dat we bij elkaar op school zitten ook," zei de man toen de conducteur zijn ronde verder uitvoerde. Ik kon het niet laten om te denken dat dit wees op een laag onderwijsniveau.

Wat zullen de gevolgen zijn als het nou eens niet lukt om met iemand mee te reizen? Als ze niet worden gecontroleerd is het simpel. Lekker geprofiteerd van die korting. Hoe hoog is de boete als je wel gepakt wordt? Ik neem aan dat er een boete opstaat? Denken die mensen nou echt dat ze wel een student vinden waarmee ze kunnen meereizen? Zijn er ook studenten die het voorstel afwijzen? Zelf ben ik geen student die deze mensen afwijst. Misschien ben ik wel een beetje bang om nee te zeggen. Wat kan het voor kwaad denk ik dan. Ondanks dat blijf ik het toch asociaal vinden dat de meereizigers veel lef hebben om zomaar op die korting te drukken. Zelf zou ik dat echt niet durven Eigenlijk zou ik het risico niet eens willen nemen, omdat ik het asociaal vind.

Mijn 'conclusie' is duidelijk. De mensen die vragen of ze mogen meereizen zijn vooral mensen die minder te besteden hebben, waarschijnlijk mensen met een lager onderwijsniveau. Misschien denk ik er wel te zwart-wit over, maar bekijk het eens van een andere kant. Waarom zouden mensen die meer hebben te besteden moeilijk doen om 60% meer te betalen?

Koreaanse popmuziek

De tekst heb ik altijd al een van de belangrijkste aspecten van muziek gevonden. Ik kan helemaal verliefd worden op de briljante teksten van Maria Mena en Alexz Johnson. Misschien komt dit doordat ik zelf graag schrijf en daardoor veel respect heb voor mooie songteksten. Toch is er een bepaald favoriet muziekgenre waarbij de tekst voor mij een minder grote rol speelt. Sinds een jaar of wat begin ik steeds meer te luisteren naar k-pop, Zuid-koreaanse popmuziek.

BIGBANG - Haru Haru

Voordat One Direction en The Wanted populair waren werden boybands belachelijk gemaakt in de westerse wereld. Het tijdperk van The Backstreet Boys en Spice Girls hebben wij wel gehad. In Zuid-Korea blijkt dit helemaal niet het geval te zijn. Vele bands maken daar hun 'debut' en zijn dan ook immens populair.
De eerste Koreaanse boyband die mijn aandacht trok was BIGBANG. Een groep van vijf mannen die auditie hebben gedaan bij het grote platenlabel YG Entertainment. Ze produceren zelf hun muziek die te omschrijven is als hiphop/k-pop/R&B en dance-pop. Hoewel ze vroeger veel R&B zongen laten ze op hun laatste mini album STILL ALIVE een sound horen die toch echt meer van dance wegheeft. Dat ik niet de enige Europese fan ben blijkt wel nadat zij in 2011 de EMA wonnen voor Best Worldwide Act.

Super Junior - A-CHA

Inmiddels luister ik ook graag naar Super Junior, 2NE1, YounHa en is SNSD mijn 'guilty pleasure'. Vooral de laatste paar maanden begin ik te merken dat Koreaanse muziek langzaam maar zeker mijn playlists begint over te nemen. Soms kan ik al hele stukjes meezingen in de vreemde taal. Waarschijnlijk zing ik het helemaal verkeerd, maar daar gaat het dan ook niet om.

Seo In Guk - SHAKE IT UP

Wat mij zo aanspreekt aan K-pop is vooral dat het zo catchy is. Ik krijg de indruk dat er veel meer tijd wordt gestoken in de productie en dansroutines dan westerse muziek. Bij de boy- en girlbands is het image dan ook erg belangrijk. Hier sta ik niet altijd helemaal achter, want ik vind het vooral leuk als ik de echte kant van artiesten te zien krijg. Als je erbij stil staat hoeveel tijd deze artiesten in hun werk steken zou je gek worden. Mij is verteld dat velen bijna geen slaap krijgen.
De marketing van deze artiesten zit enorm goed in elkaar. Alles ziet er altijd picobello uit. Dat mag wel ook als veel van deze artiesten zorgvuldig worden getest op uiterlijk, charisma dans en zang.

YounHa - Please Take Care of My Boyfriend

Wanneer ik zo moeten kiezen tussen westerse of koreaanse popmuziek, kies ik zeker te weten voor het laatste. Waar westerse top40 popmuziek mij tegenwoordig wat teleursteld kan ik terecht bij k-pop. Catchy muziek waarop je niet kunt stilstaan, geen overgebruikte dub step beats, vrolijke dansmuziek en prachtige ballads. Dat de teksten dan soms een beetje raar blijken te zijn wanneer je de vertaling opzoekt, neem ik dan maar voor lief.

Echte schoonheid komt van binnenuit

De zogeheten 'beautyblogs' zijn booming business. Tenminste als je kijkt naar de succesverhalen van Cynthia Schultz, eigenaresse van misslipgloss.nl en Mascha Feoktistova, eigenaresse van beautygloss.nl. Het is de droom van menig meisje; elke dag voor je werk met 'beauty' bezig zijn. Bovengenoemde vrouwen houden elke dag een weblog over schoonheid bij. Een hobby die uit de hand is gelopen, want inmiddels is het hun baan. Een waarvoor ze veel lof hebben gekregen, want beide dames stonden in de viva 400, een lijst van Nederland's meest succesvolle zakenvrouwen.

Dat Schultz en Feoktistova een voorbeeld zijn voor veel meiden blijkt wel uit de duizenden blogs die op het internet te vinden zijn. Hierop schrijven veel jonge meiden 'reviews' over make-up en huidsverzorging, laten ze hun make-up collectie zien en worden producten die zijn opgemaakt aan de lezers geshowed. Bijna al deze blogs zijn erg amateuristisch. Zelfs de professionelere grote namen schrijven 'reviews' die naar mijn mening niet kritisch genoeg zijn. Vooral veel jonge meiden schrijven alleen maar een oppervlakkig stukje over hun favoriete product.

Daarmee zeg ik niet dat beautyblogs allemaal van het internet moeten worden gegooid. Ik vind het juist een mooie ontwikkeling dat onafhankelijke meiden andere vrouwen informeren over bepaalde producten. Dit is natuurlijk veel onafhankelijker dan een bedrijf dat zou doen. Dat bedrijven nu niet meer het monopolierecht hebben vind ik iets moois hebben. Make-up instellingen sturen elke dag producten op naar deze beautybloggers, omdat ze inmiddels wel door hebben dat deze blogs heel veel invloed hebben.

Is het wel goed dat iets wat zo de nadruk legt op ons uiterlijk zoveel indruk begint te krijgen? Dat hangt natuurlijk helemaal van de situatie af. Als meiden beseffen dat make-up alleen maar bestaat om plezier mee te hebben en je natuurlijke schoonheid te benadrukken is er niets aan de hand. Felle lippen en oogschaduw hoeven daarbij niet gemeden te worden. Als de vrouwen in kwestie maar niet bang zijn om zonder make-up de deur uit te gaan na het testen van al deze geweldige producten. Schoonheidsproducten zijn er om ons beter over onszelf te laten voelen, niet onzeker over ons eigen gezicht. Echte schoonheid komt van binnenuit!
Dan is er ook nog de categorie meiden van 11 die een dergelijke beautyblog beginnen. Op YouTube zijn er talloze make-up collecties te vinden van meiden die de 10 net zijn gepasseerd. De meeste komen uit Amerika. Er is niets mis met het hebben van een beetje lipgloss of mascara op zo'n jonge leeftijd, maar foundation als je nog je eerste puistjes moet krijgen? Nergens voor nodig als je het mij vraagt!

Eerlijk is eerlijk. Ik moet bekennen dat ook ik dagelijks beautyblogs afstruin. Dit is er eigenlijk bij de jaren een beetje ingekropen. Vergelijk het met dat foute meidentijdschrift wat geen hoogstaande Journalistiek bevat, maar wat je stiekem toch zo graag leest. Hoewel ik door het lezen van deze blogs steeds geïnteresseerder begin te raken in make-up, ben ik helemaal niet iemand die zich dagelijks opmaakt. Persoonlijk vind ik dat ook nergens voor nodig. Als ik geen zin heb om mezelf te 'sminken' ga ik hier ook niet aan beginnen ook. Meiden die zichzelf verplicht voelen het wel te doen zal ik nooit begrijpen. Toch is het ontzettend vermakelijk om te zien wat voor make-up andere vrouwen opdoen en welke producten zij aanraden.

Het begon allemaal op YouTube toen ik de make-up sensatie Lauren Luke (panacea81) gevonden had. Ik weet nog dat haar videos mijn guilty pleasure van de week waren. Langzaam maar zeker ondervond ik dat Nederlandse meiden ook filmpjes maakten. Inmiddels kijk ik nog steeds graag naar de make-up collectie van anderen. Vooral kanalen als Nikkietutorials en vintageortacky spreken mij aan. Dit zijn niet zomaar make-upartiesten, maar kunstenaressen!

Al met al vind ik het knap dat deze meiden hun gezicht als boegbeeld voor de site gebruiken. Eerdergenoemde namen als o.a Schultz en Feoktistova krijgen dagelijks rottige reacties als jij bent lelijk! Nergens voor nodig, want het zijn allebei prachtige dames. Met of zonder make-up.

Challenge: De hele maand Juli bloggen!

Ik wil deze maand proberen elke dag een blogpost te plaatsen. Hierbij hoef ik mij niet te houden aan een vast onderwerp. Het zal juist een uitdaging zijn om elke dag iets te vinden om over te schrijven.
Bloggen... misschien is het gewoon niet mijn ding. Dit is niet de eerste blog die gedoemd is om naar de vergeten pagina's op internet te verdwijnen. Dat zou kunnen liggen aan de weinige reacties (die je toch kunnen motiveren om verder te schrijven) of vroegere herinneringen dat het niet slim is een online dagboek bij te houden. Je hele privéleven op internet gooien is natuurlijk nooit slim.

Ik startte deze blog een jaar geleden. Het zou de perfecte oefening worden aan het begin van mijn studie Journalistiek. Nu ik inmiddels mijn propedeuse Journalistiek op zak heb, blog ik nog steeds niet veel. Deze blog lijkt zijn richting ook maar niet te kunnen vinden. Het is een storthoop van allerlei onderwerpen. Cosplay, anime, boeken, poezië, af en toe wat muziek, posts die te maken hebben met mijn verhaal Intertwined en heel soms een persoonlijk onderwerp. Dit wil ik wel zo houden. Als ik een blogpost als deze schrijf vermaak ik mij er wel mee en dat is natuurlijk het allerleukste. Ik kan er niet goed bij dat mensen beginnen met bloggen omdat ze bijvoorbeeld verwachten dat ze dan allemaal gratis schoonheidsspullen opgestuurd krijgen. Toch moet ik eerlijk zeggen dat die beauty- en fashionblogs een bepaalde aantrekkingskracht hebben. Ik betrap mezelf er vaak genoeg op dat de urls in mijn browsergeschiedenis te vinden zijn.

Waar ik allemaal over ga schrijven kan ik zelf ook niet voorspellen. Deze blog mag dan wel een warboel zijn van allerlei woorden, maar het is mijn persoonlijke storthoop. Mijn speeltuin waarin ik creatief met woorden kan zijn.

HBO-propedeuse: in the pocket!

Vandaag mag ik met recht trots op mezelf zijn. Ik heb vanmiddag mijn HBO propedeuse Journalistiek gehaald. Wat een opluchting! Dit is echt de perfecte afsluiter van het jaar.

Het zag er niet altijd naar uit dat ik mijn propedeuse in één jaar binnen zou slepen. Eind Augustus 2011 begon ik mijn schoolcarrière aan de Fontys Hogeschool voor Journalistiek. Nieuwe school, nieuwe klas, nieuwe woonplaats. Alle veranderingen gingen mij moeilijker af dan ik dacht. Daardoor was ik erg stil op school. Ook het schrijven van nieuwsberichten bleek niet zo makkelijk te zijn. Ik was het gewend om fictieverhalen te schrijven, maar dit was totaal iets anders! Een herkansing voor mijn Journalistiek dossier, waarin onze Journalistieke producten gebundeld worden, was het gevolg. De volgende periode volgde er weer één. Door mijn goeiste Nederlands, zullen we maar zeggen.

Toch was de tweede periode de start van een groei. Van de ene op de andere dag begon ik steeds meer mijn mond open te doen. Waar ik eerst nog doodangst uitsloeg als ik op iemand af moest stappen regelde ik aan het einde van het jaar interviews zonder enige angst. Ik vond het juist een hele openbaring. Een zoektocht naar verhalen. Mijn nieuwsgierigheid verdrong langzaam maar zeker mijn verlegenheid.

Er zijn nog punten waaraan ik moet werken. Mijn Nederlands kan duidelijk nog wat verbetering gebruiken en ook het nieuws zal ik beter moeten bijhouden. Ik moet zorgen dat ik mijn creativiteit en wil behoudt. Dan zou mijn droom om van het schrijven mijn beroep te maken zomaar eens uit kunnen komen.

Sasuke Uchiha Cosplay

Weet je niet wat cosplay is? Lees dan eerst deze link: Cosplay.. wa is da?

Ik dacht dat ik er klaar mee was. Over en uit. In mijn gedachten had ik mijn Sasuke cosplay in stilte met pensioen laten gaan. We namen afscheid als oude vrienden. De leuke herinneringen bleven, maar de nadelen begonnen steeds zwaarder te wegen. Ik wilde nu wel eens wat anders! Als cosplayer wilde ik laten zien dat ik na 3 jaar meer kon dan alleen maar verschijnen in een Naruto kostuum.

Ineens begon het weer te kriebelen. Zomaar uit het niets. Ik stond op en één van de eerste dingen die ik dacht was: ik wil mijn Sasuke cosplay beter doen. Dat verdiend dit karakter voor mij. Ik wil deze periode van mijn leven goed afsluiten. Ik geloof dat ik Sasuke twee jaar achter elkaar heb gecosplayed. In die twee jaar ben ik van het karakter gaan houden. Als een vriendje wat slecht voor je is, maar van wie je geen afscheid kunt nemen. Gedag zeggen, daar ben ik altijd al slecht in geweest. Misschien daarom ook dat ik ondanks zijn acties in de serie hem niet kan wegstrepen als een van mijn favorieten.

Bovenstaande foto is de enige goede foto die ik heb van mijn rol als Sasuke. Ik ben er niet compleet tevreden over. De outfit is slordig en de pruik is niet anders te omschrijven als FAIL. Toch is er iets in deze foto dat mij aanspreekt. De sfeer en gespannen serieuze houding van het karakter heb ik goed weten te pakken. Ik moet het als cosplayer niet hebben van mijn geweldige kostuum. Wil ik nog enigszins goed voor de dag komen dan komt het toch aan op mijn 'looks' en acteervermogen. Het theatrale aspect van cosplay is dan ook hetgene wat mij enorm aanspreekt.

Waarom je, je heel de dag zou willen gedragen als een arrogante en chagerijnige zak die uit is op wraak is een goede vraag. Een waar zelfs ik geen antwoord op heb. De constante pokerface van Sasuke is dan ook een groot nadeel. Als cosplayer wil je natuurlijk altijd je best doen om het karakter goed uit te beelden, maar het is ook logisch dat je graag plezier maakt op een conventie of meeting. Wanneer ik mijn Sasuke kostuum aan had voelde ik mij niet altijd op mijn gemak. De druk om serieus te zijn stond in de weg van het plezier maken. Bovendien is Sasuke niet het meest geliefde karakter, dus terwijl ik rondliep voelde ik mij vaak gehaat op conventies. Die angst voor mede-hobbyisten heeft er vooral voor gezorgd dat ik besloten had Sasuke nooit meer te cosplayen.

Nooit meer begon te veranderen in misschien tot een idee wat een steeds vastere vorm begon aan te nemen. De bekende mangaserie Naruto komt aan een eind. Zonder overdrijven eindigt hiermee een serie die meer invloed heeft gehad op mijn leven dan je op het eerste opzicht zou denken. Dankzij Naruto ben ik gaan cosplayen, dankzij Naruto had ik een interesse gevonden die overeenkwam met mensen die ik nu kan rekenen tot mijn beste vrienden (en zelfs is uitgegroeid tot een relatie met mijn ex) en dankzij Naruto is mijn verhaal Intertwined geboren. Hoewel veel serieuze en oudere cosplayers de serie Naruto als rotzooi bestempelen, kan je vast wel begrijpen dat het format voor mij een onschrijfbare waarde bevat.

Heel veel heb ik niet met Sasuke gemeen. Ik ben eerder een vredelievend persoon dan een vechter. Wel kan ik net als hem heel ambitieus zijn. Bij schoolopdrachten ben ik vaak de meest serieuze werker van mijn team. Er zijn dan ook punten dat ik het luie relaxte en slobberige gedrag van mijn partners niet kan uitstaan. Als ik ergens goed in ben kan ik hier nog wel eens arrogant over doen. Verder ben ik koppig. Niet zomaar een beetje koppig, maar heel 'het zal op mijn manier gebeuren' koppig. Hoewel ik dit gedrag alleen vertoon rond mensen die ik wat beter ken. Als ik boos ben kan ik mij hier helemaal over op eten waardoor ik alles opkrop. Het zijn de kleine dingen tussen ons die overeenkomen. Ik kan mijzelf beter indentificeren met de menselijke kant van Sasuke.

© Behindinfinity @ deviantArt.com

Als ik het weer ga doen, wil ik het wel goed doen. Een mooi afgewerkt kostuum waar ik trots op kan zijn. Een gezicht waar geen lachje op te bekennen is, maar wat toch aantrekt. Een zwarte pruik die mooi op mijn hoofd staat, maar wel met pony. Als ik besluit het te doen dan word het bovenstaande versie uit een ending van Naruto Shippuden. Deze versie heeft origineel geen pony, maar ik denk dat het mijn cosplay beter zou maken door hem wel toe te voegen. Ik ben geen fan van de blote voorhoofd look. Een pony zou mijn cosplay misschien zelfs wel sexy kunnen maken. Stiekem wil ik toch wel een beetje voor de coole pretty boy look gaan. Als je het doet, moet je het natuurlijk wel goed doen! Weet je wat? Nu ik zo naar bovenstaande foto kijk begint het helemaal weer te kriebelen. Het zou zomaar kunnen dat je zojuist een cosplay preview hebt zitten lezen. Ik denk dat ik het gewoon maar ga doen.

The Hunger Games: Catching Fire

Zelden voelde ik zo de drang om te weten hoe het verhaal verder gaat. Meestal heb ik er weinig moeite mee om een verhaal weg te leggen en andere dingen te gaan doen. Hoe geweldig het ook mag zijn. Tot ik in aanraking kwam met The Hunger Games. Voordat ik het wist hield ik Catching Fire in mijn handen. Een boek dat je evenveel weet te verrassen als het eerste deel.

Hoe had Katniss ooit kunnen denken dat het over zou zijn na haar overwinning? Ze kan de gebeurtenissen in de arena geen moment uit haar gedachten krijgen. Het lukt Katniss maar niet haar oude leven terug op te pakken. De manier waarop president Snow haar toekomst probeert uit te stippelen helpt daar ook niet echt aan mee. Het liefste van alles zou ze hand in hand met Gale willen wegrennen, maar Katniss beseft maar al te goed dat haar dierbaren in gevaar zijn. Haar lieve zusje Prim die langzaam opgroeit, haar moeder die ze meer is gaan respecteren, Gale om wie ze zoveel geeft en Peeta, waarmee ze samen iets deelt wat niemand anders begrijpt. Maar zullen haar pogingen genoeg zijn? Is het niet te laat om mee te werken met de plannen van The Capitol? Moet ze de start van een revolutie wel stoppen? In dit deel blijken Katniss en Peeta verwikkeld te zijn in dingen die ze nooit hadden kunnen voorspellen. De klok tikt maar weg. Het lijkt er op dat 'the odds' niet in het voordeel van Katniss zijn.

Ik werd compleet gegrepen door dit boek. Het duurde dan ook niet lang voordat ik het uitgelezen had.
De gebeurtenissen stapelden maar op en wanneer je dacht dat het niet erger kon worden wist Collins je toch weer te verrassen. De plotwendingen kwamen op de juiste momenten. Net wanneer je het idee kreeg dat het verhaal wat begon in te zakken gebeurde er toch weer iets spannends. Sommige wendingen leken voorspelbaar, maar bleken totaal anders te zijn dan ik dacht. Hoewel ik het algemene plot van The Hunger Games geweldig vind is het elkaar uitmoorden in een spel niet totaal nieuw. Eerder werd dit idee al uitgevoerd in de Japanse manga en film Battle Royale en de Amerikaanse film The Running Man. Wat deze serie wel uniek maakt is de uitvoering.

Een minpunt is wel dat sommige delen die je uitvoerig beschreven zou willen zien soms wat snel gaan. Er is niet genoeg tijd voor (geforceerde) romantiek. Als hopeloze romanticus had ik daar wel iets meer van willen lezen. Ook word de start van de 75ste editie van The Hunger Games nogal vluchtig beschreven. Been there, done that moet de schrijfster hebben gedacht. Ik moet zeggen dat het concept van het spel goed gerecycled is. Ik had verwacht dat het veel van hetzelfde zou worden, maar gelukkig weet Collins als geen ander hoe ze vernieuwing moet brengen. Een van de nieuwe sterren van het boek is Finnick Odair en hij steelt de spotlight alsof hij ervoor geboren is. Helaas waren er niet heel veel andere karakters die de kans kregen om te stralen.

Laatst schoot mij nog iets te binnen. Iets wat deze serie anders maakt dan andere series die ik heb gelezen. Het viel mij op dat Katniss een rol heeft die vaak aan de man wordt gegeven. Ze weet precies hoe ze iemand anders in elkaar moet slaan, kan jagen, weet hoe ze moet omgaan met een pijl en boog, praat niet graag over haar gevoelens, besteed niet zoveel tijd aan haar uiterlijk en heeft de drang om haar dierbaren te beschermen. Haar partner Peeta heeft dan weer meer een vrouwelijke rol. Als hij Katniss niet had was hij allang dood geweest, want als het om vechten gaat is Peeta niet de sterkste in de arena. Daarintegen is zijn sterkste kant camouflage, omdat hij altijd zo goed was in het versieren van een cake. Peeta weet heel het volk te betoveren met de charme van een hopeloos verliefd meisje. Het is Katniss die de ballen heeft, niet hem. Toen ik mij dit realiseerde werd mijn liefde voor The Hunger Games alleen nog maar groter. Wie zegt dat vrouwen niet hun 'mannetje kunnen staan'?

The good and bad of being a cat

As I sightly caressed his fur
I could hear a satisfying purr
his face a blisfull smile
'this must be paradise' he thinks

but it only takes a while
after a look at the tub he shrinks
and he cannot contain the thought
oh dear, this stinks!

The illusion of my childhood

I remember those years
When I had the illusion
That feelings of insecurity
would age with the years

Now that I am nearing
my twenties I just want to
say what an idiot I was
for holding onto such hopes

It does get better
gradually changed into
I have to work for it
Not such an easy task

It would be nice if the
few friendships I have gained
would not cause me
any harm or form of pain

All I ever really wanted
was to enjoy some company
that would somehow last
Is that too much to ask

The Hunger Games

The Hunger Games is voor mij het nieuwe Twilight. Voordat jij je frusterend dingen gaat afvragen als: wat zei ze?! vertel ik alvast dat het hierbij niet om de inhoud gaat. Begrijp mij dus niet verkeerd met dit statement. Ik maak deze vergelijking, omdat de manier waarop ik de boeken ontdekt heb overeen komt. Ineens was er de hype over een voor mij onbekend boek. De film was in aantocht. Overal waar ik kwam hoorde ik wel iets over het verhaal. The Hunger Games was gewoon niet te missen. Dit wekte mijn nieuwsgierigheid. Is het boek echt zo goed als ze zeggen?

© Tumblr

Toen ik aan het boek begon draaide de film al in de bioscopen. Inmiddels ben ik in het tweede boek bezig en heb ik de film nog niet gezien. Wel heb ik even getwijfeld of ik niet eerst de film zou gaan kijken. Het blijft natuurlijk altijd een moeilijke keuze. Bekijk ik de film eerst, maar ben ik dan niet meer zo verrast door het boek of lees ik het boek eerst en valt de film dan tegen? Ik vind het boek altijd beter. Er is veel meer ruimte om het verhaal uit te leggen. Wanneer je te maken hebt met een goed boek valt alles precies op zijn plaats. Het is heel moeilijk dit perfect te vertalen naar een film. Bovendien zorgt een boek ervoor dat jouw fantasie de vrije loop kan gaan. Het prikkelt je eigen versies te maken van de karakters in je hoofd. Voor mij heeft dat een bepaalde charme.

© Instagram

Het verhaal speelt zich af in de toekomst. Amerika is verdeeld in 12 districten. Ooit waren het er dertien, totdat de rebellen toesloegen. Zeventig jaar geleden werden deze rebellen van district 13 genadeloos verslagen door 'The Capitol'. Om het hele volk eraan te herinneren dat The Capitol alle macht in handen heeft hebben ze een verschrikkelijk slachtfestijn georganiseerd: The Hunger Games. Alle kinderen van 12 tot 18 worden in een pot gestopt. Per district worden er twee kandidaten naar het spel gestuurd. Een meisje en een jongen. Wanneer de arme Primrose Everdeen uitverkoren wordt als kandidate kan haar grote zus Katniss het niet over haar hart verkrijgen haar twaalfjarige zusje mee te laten doen. Daarom doet ze iets wat in jaren niet is gebeurt: ze geeft zich op als vrijwilliger. Samen met Peeta Mellark, een jongen die je gewoon niet kùnt haten, vertrekt ze naar het 'front'. Een spel op leven en dood, waarbij de winnaar iedereen moet vermoorden. Haar moeder, zus en beste vriend Gale zal ze hierbij achter moeten laten. In de arena zal Katniss onderscheid moeten maken tussen wat echt en wat nep is.

© weheartit

Ik ben fan! Het boek is echt heel goed. Zonder twijfel het beste wat ik dit jaar (tot nu toe) gelezen heb. Er is contstant spanning. Je voelt een bepaalde druk. Wanneer ik de trein uitstapte en ik mijn boek weg moest leggen was ik altijd even stil. Een bepaalde nasmaak bleef hangen. De opressie van The Capitol is verschrikkelijk. Hoewel het boek volgens mijn druk een kinderboek is, kan ik mij hier totaal niet in vinden. Katniss en Peeta moeten dingen doorstaan die onverstelbaar zijn, maar zo echt lijken. Ik vind dat reviews nep overkomen als mensen alleen maar positieve dingen op kunnen noemen, maar Suzanne Collins is een briljante schrijfster. Het enige negatieve puntje dat ik kan vinden is dat het boek soms net iets te snel ging. Niet eens zodat het verwarrend werd, maar het was leuk geweest als sommige (romantische) stukjes uitgebreider beschreven waren.

© Tumblr

The Hunger Games: Catching Fire is al bijna uit en wanneer ik daar doorheen ben weet ik nu al dat ik naar de winkel zal rennen om het laatste deel.

Timeless

Een paar jaar geleden kwam een vriendin aanzetten met een nummer van het Amerikaanse manga magazine Yen Press. In dit nummer stond iets wat je niet zou verwachten in een tijdschrift als dit. Een klein stukje uit een verhaal van Gail Carriger, Soulless. Toen viel het mij al op dat ze een originele en grappige pen had. Enkele jaren later heb ik het vijfde en laatste deel uit de Parasol Protectorate Series uitgelezen.

© Orbit

Wat ik zo mooi vind aan deze boeken is dat ze nieuwe ideeën beademen in een "oude" wereld. De boeken spelen zich af in een alternatieve supernatural versie van de 19de eeuw. Niet zelden zul je uivindingen tegenkomen die meer van deze tijd lijken te zijn. Ook worden onderwerpen als homoseksualiteit niet gemeden. Seksualiteit in het algemeen wordt vaak genoeg beschreven. Soms is dat wat onwenning, maar gelukkig niet irritant. Een van de grootste kwaliteiten van deze boeken is dat ze blijven boeien. Er is geen saai moment te bekennen.

In dit laatste deel worden Alexia en haar dochter uitgenodigd door de Koniging der vampierenkonigingen. Laat zij nou net in Egypte wonen. Alexia's nieuwsgierige aard wint het van alles. Misschien kan deze reis ervoor zorgen dat ze meer te weten komt over haar bestaan als supernatural of de krachten van haar peuter,  Prudence. Zo gebeurt het dat Alexia, haar man Lord Conall Maccon, Prudence en Ivy Tunstell plus toneelvereniging naar het warme land vertrekken. Een reis die onvergetelijk(of onvergefelijk?) zal worden. De jonge weerwolf Biffy wordt thuis in Londen op een moordzaak gezet, maar hij zal ondervinden dat hij enige afleiding niet kan weerstaan.

© Orbit

De boeken in de Parasol Protectorate blijven boeien en Timeless is hierin geen uitzondering. Wel moet je er in het begin even inkomen, aangezien er tussen het vorige deel Heartless en het vijfde boek een timeskip van twee jaar zit. Bovendien zijn de boeken niet altijd even makkelijk te lezen, omdat Gail Carriger een ouderwetse manier van vertellen heeft. Het is een schrijfstijl die enorm bij het boek past, maar het is ook een feit dat het ervoor zorgt dat het boek er niet makkelijker door te lezen is. Dan zal ik nog maar niet beginnen over de zelfverzonnen woorden die soms moeten worden uitgepluisd alsof ze een raadsel zijn. Een andere irritatie is dat Carriger er een handje van heeft gebruik te maken van het 'cliffhanger-fenomeen'. Wanneer het echt spannend word schakelt ze over naar een andere verhaallijn. Deze irritatie komt natuurlijk vooral doordat de boeken zo leuk en spannend zijn om te lezen. De fantasie van de schrijfster lijkt grenzeloos. Ik kan dan ook zeggen dat de boeken niet te vergelijken zijn met andere dingen die ik heb gelezen. Dat vind ik toch knap in een wereld waarin bijna alles al bedacht lijkt te zijn.

Nieuwsgierig geworden naar het vijfde deel van de Parasol Protectorate Series? Lees dan deze preview op Facebook: https://www.facebook.com/theparasolprotectorate?sk=app_308471779201889

Of ga op zoek naar de andere vier delen: Soulless, Changeless, Blameless (hierover heb ik ook een review geschreven) of Heartless.

Memoirs of a Geisha

Geisha's fascineren mij. Misschien ligt het aan de prachtige kimono's, de rode lippen, de elegante manier van bewegen of de associatie met thee. Misschien is het de mysterieuze setting waarin deze vrouwen leefden. Een wereld zo anders als de mijne.
Wie weet zie jij geisha's als niets anders dan aziatische hoeren. Hoewel het zeker waar is dat ze mannen vermaakten voor hun beroep, gingen de Japanse vrouwen niet met iedere man naar bed. Geisha's moeten op de mannen overkomen als een levend kunstwerk. Daarom leerden ze ook dans, zang, het Japanse instrument shamisen en nog vele andere skills. Stiekem heb ik er bewondering voor dat deze vrouwen werden opgeleid als artiesten.

Memoirs of a Geisha was dan ook een boek wat al een tijd op mijn lijst stond. Toch ben ik blij dat ik het niet eerder heb gelezen. Ik denk dat ik het dan niet zoveel had gewaardeerd als nu. Arthur Golden, de schrijver van het boek, gaat seksuele onderwerpen niet uit de weg. Deze weet hij op een subtiele en sensuele manier te brengen. Een die naadloos aanslaat bij de geisha's. De kleine Chiyo beschrijft de boezem van haar zus dan ook als Mount Fuji. Een opmerking die ervoor zorgde dat ik hardop moest lachen in de trein.

De moeder van Chiyo en Satsu is erg ziek. Om de behandeling van zijn vrouw te kunnen betalen doet hun vader een van de ergste dingen die je als ouder kan doen. Hij verkoopt zijn kinderen. De kleine Chiyo valt op door haar prachtige blauwe ogen. 'Er zit veel water in jou,' heeft ze van haar moeder geleerd. Chiyo wordt verkocht aan een okiya, een geishahuis. Haar zus Satsu wordt ergens anders heen gebracht. Het kleine meisje heeft moeite zich aan te passen aan haar nieuwe thuis. Niet in de minste mate door de gemene geisha Hatsumomo. Waarom zit ze haar zo dwars? Wat heeft Chiyo verkeerd gedaan? Door de streken van Hatsumomo lijkt het erop dat Chiyo nooit een geisha zal worden. Tot de dag dat ze de 'chairman' ontmoet. Vanaf die dag neemt haar leven een nieuwe wending. Als een rivier waarin een nieuwe aftakking is ontstaan, op weg naar een nieuw spoor. Wanneer geisha Mameha het meisje alle kneepjes van het vak leert weet Chiyo dat ze maar een doel heeft in het leven. Ze wil geisha worden om het hart van de chairman ooit eens te kunnen veroveren. Voortaan zal ze als Sayuri door het leven gaan. Lees meer over de wondere wereld van geishas terwijl Sayuri in aanraking komt met Nobu. Een ongewenst obstakel op haar pad van geluk. Zal Sayuri zich laten leiden als een rivier door het landschap of leert ze haar eigen keuzes maken?

Het boek is geschreven in de ik-vorm. De proloog van het verhaal vind ik overbodig. Een Amerikaanse man beschrijft hier dat hij de beroemde geisha Sayuri mag interviewen. Stukken als deze zetten mij altijd op het verkeerde been. Hoewel Memoirs of a Geisha een fictieverhaal is stelt de proloog dat het verhaal toch echt waargebeurd is. Ik snap hier de toegevoegde waarde niet van. Het enige wat de proloog voor mij doet is duidelijk maken dat de wereld van geisha's een onbekende wereld voor ons westerlingen is. Dat was ook wel duidelijk zonder die proloog!
Verder heb ik weinig op dit boek aan te merken. Ik durf het zelfs een meesterwerk te noemen. Dit boek gunt ons een kijkje in de wondere wereld van het oosten. Hoewel dit boek daadwerkelijk fictie is, is de levensstijl van de geishas zo goed als historisch correct beschreven. Het boek weet te boeien op iedere bladzijde. Of het nu gaat over de levensstijl van een geisha, de listen van Hatsumomo, de hartstocht naar de chairman, Sayuri's leven tijdens de Tweede Wereldoorlog of de (afbrokkelende) vriendschap met Nobu. Als ik weer leesvoer nodig heb zal ik zeker eens op zoek gaan naar verhalen die zich afspelen in Azië.

De Rebellen - Write Now! 2012

Mijn inzending voor de schrijfwedstrijd Write Now! Kijk voor meer informatie op: www.writenow.nu

Ineens was er die ene knal. Mijn ogen worden onmiddellijk getrokken naar de mensen met vuurwapens in hun handen. Ze schieten in de lucht. Zonder na te denken verschuil ik mij achter de bosjes. Niet de meest innovatie schuilplaats, maar het is beter dan niets.
De harde knal moet mijlenver te horen zijn. Al snel volgen er meerdere. Bij elke afgevuurde kogel staat mijn hart stil. Mijn handen zijn op mijn oren gedrukt, maar aan het geluid is niet te ontkomen. Naast mij ligt een gewonde vogel die waarschijnlijk geraakt is door één van de kogels. Elk schot is er één teveel. Hoe heeft het ooit zover kunnen komen?
Mijn telefoon licht op bij elke tweet die er binnenkomt. De rebellen zijn ongetwijfeld een trending topic. Ik kan het mij niet veroorloven mij in de discussie te mengen. Ik kan het niet voor elkaar krijgen te bewegen. Ik wil niet weten wat er gebeurt, want dat is alleen maar een bevestiging dat dit echt is.

Toen ik de eerste beelden op het internet had gezien, dacht ik dat het een stunt was. Gewoon promotie voor een gewelddadige film. Het begon allemaal in een land waar ik toen nog nooit van gehoord had. De rebellen brachten een revolutie met zich mee. Hopend op een betere toekomst gooiden zij de corrupte regering omver. Het had een positieve verandering voor de hele wereld moeten worden.
Mensen begonnen zich wereldwijd steeds machtiger te voelen. Het was mogelijk om je af te zetten tegen het regime. Daarvan waren wij stuk voor stuk ooggetuigen. Een van de positieve effecten was dat de gepeste jongen in mijn klas ineens voor zichzelf op kwam. Hij was vast niet de enige. Dit bracht een glimlach op mijn gezicht. Het ‘is niet mogelijk’ was niet langer een optie en dat voelde geweldig! Pas nu besef ik hoe naïef ik was geweest.

Het duurde even voordat ik door had dat dit nieuwe zelfvertrouwen niet altijd positief uitpakte. Zelfs toen fragmenten van hooligans en opstandelingen in het nieuws kwamen zocht ik er niets achter. Het waren allemaal gebeurtenissen die zo ver van mij afstonden. We kunnen wel zeggen hoe erg we het vinden voor de slachtoffers, maar wanneer we zelf de dupe zijn beseffen we pas hoe erg het echt is.

De wereld werd pas echt geschokt toen een groep Amerikanen een aanval dreigde te plegen op hun president. Als de beveiliging ze niet gestopt had, was het nog gelukt ook. De wereldmacht werd niet langer bedreigd door het Midden-Oosten of de economische positie van China, maar ook door landgenoten. De aanval op de president werd een grote mediahype. Je kon niet om de gebeurtenis heen. Ik durf te wedden dat deze aanval de rebellen in ons land geïnspireerd heeft.

Uit nieuwsgierigheid duw ik de bosjes een beetje opzij. Ik zie de rebellen van zo dichtbij dat mijn hart bonst in mijn keel. Als soldaten marcheren ze massaal op het midden van de straat. Niemand durft de straat nog op, dus veel auto’s rijden er niet. Wanneer een enkeling toch zo moedig is de auto te pakken worden ze met een kogel door hun ruit gestraft. Ik zweer dat ik een ontspoorde auto hoor. Zeker weten doe ik het niet, want ik focus mij op het inhouden van mijn adem. Was dat niet wat ze in films ook deden?
Nu ik de opstandelingen beter kan zien valt het mij op dat ze alledaagse kleding dragen. Niet zo verschillend als jou en mij. Ik zie rokken, skinny jeans en doodgewone spijkerbroeken voorbij komen. Het enige wat ze anders maakt zijn die verschrikkelijke wapens en een button vastgespeld op hun shirts. Deze buttons bevatten een stripfiguur van de Koningin met een groot rood kruis er doorheen. Wie had ooit kunnen bedenken dat zo’n simpel teken zoveel angst kon veroorzaken?
Er lijkt maar geen eind te komen aan de opmars. Ik krijg het niet meer voor elkaar mijn adem in te houden. Hierdoor ga ik zwaarder ademen. Bovendien voel ik dat mijn handen klammig worden van het zweet. Ik had even bewogen om een beter zicht te hebben, maar nu zat ik weer verstijfd voor mij uit te staren. Hopend dat ik niet gezien werd. Ik wil mij niet inbeelden wat er zou gebeuren als ze mij spotten. Hoewel de opstandelingen nu alleen maar waarschuwingsschoten de lucht injoegen weet ik dat het hier niet bij zou blijven. De rebellen zijn zo overtuigd dat hun idee het beste is, dat ze iedereen die hen in de weg staat zal afmaken. Mij deden ze niet deken aan vrijheidsstrijders, maar eerder aan gevoelloze tirannen waarover ik bij geschiedenis geleerd had.

De stoet rebellen die nu langslopen zijn geen volwassenen met wapens meer. Ik kijk geschokt naar de gezichten van kinderen. Tieners die mijn leeftijd zijn of soms zelfs jonger dan ik. Een meisje kijkt angstig opzij. Onze blikken ontmoeten elkaar.
Ik val steil achterover van verbazing. Mijn hand weet in een ongelofelijke snelheid de weg naar mijn mond te vinden. Opeens voel ik mij misselijk. Alsof iemand een hoop zware stenen door mijn strot heeft geduwd.
Haar ogen kwamen mij namelijk meer dan bekend voor. Ik wil het niet geloven en dus kom ik langzaam overeind om de waarheid onder ogen te zien. Het is haar echt! Mijn beste vriendin loopt tussen de rebellen. Ze blijft angstig staan, terwijl anderen op mij afkomen. ‘Sorry,’ zegt ze geluidloos. De tranen springen in mijn ogen. Ik ben niet eens meer bang wat er met mij gaat gebeuren, maar ik voel mij rot over wat er met haar gebeurd moet zijn.
‘Waarom?’ is alles wat ik op dit moment kan zeggen. Wat ik eigenlijk wil vragen is waarom ze tussen de rebellen loopt. Heeft ze zich echt bij hen aangesloten? Mijn vriendin zou haar nooit uit eigen vrije wil aansluiten bij een groep die met zoveel geweld hun doel probeert te bereiken. Ze is zoveel beter dan dat.

Twee klasgenoten sleuren mij overeind. Nog geen minuut geleden liepen ze naast mijn beste vriendin. Mijn ogen blijven op haar gericht, maar zij heeft haar blik allang afgewend.
‘Aafke!’ schreeuw ik met al mijn kracht. Mijn vriendin reageert niet op haar naam. Het lijkt er op dat ze er alles aan doet om mij te ontlopen. Aafke rent snel achter de anderen aan. Ik probeer los te komen, maar de jongens die mij vasthouden zijn zoveel sterker.
‘Sluit je bij ons aan Zoë,’ stelt een van de jongens voor.
Ik kijk koppig weg. Nooit! Ik wil geen onderdeel uitmaken van een groep die zo gewelddadig is dat ze tot alles in staat zijn.
Mijn klasgenoten beginnen harder in mijn armen te knijpen en slepen mij mee. Ik heb mijn ogen op Aafke’s rug gericht. Ik wil haar naam nog een keer roepen, maar voordat ik nog maar een woord kan uitspreken houdt een van de jongens een hand voor mijn mond. Terwijl ik in zijn vingers bijt, kijk ik hem boos aan. Hij vloekt en haalt zijn hand onmiddellijk weg.
‘We laten je los als je besluit lid te worden van ons,’ krijg ik te horen.
Even kijk ik achterom naar het huis van mijn ouders. Niemand durft naar buiten te lopen. Waarschijnlijk zal dit de laatste keer zijn dat ik deze straat zal zien.

In de verte hoor ik ineens geschreeuw. Die ene schreeuw is als een teken voor de rebellen. Vanaf dat moment wordt ieder schot afgewisseld met de uitspraak ‘weg met het Koningshuis! Weg met de regering!’
Zonder waarschuwing stopt het schieten. Even denk ik dat ik doof ben geworden door alle harde knallen, maar dan staat de hele rij ineens stil. Ik weet niet wat er enger is. De schoten of deze mysterieuze stilte. Ik ben zo bang voor wat er komen gaat.
‘Aafke, help mij,’ fluistert ik zacht.
Mijn vriendin heeft haar hoofd naar beneden gericht. Alsof ze ieder stukje asfalt telt. Ik probeer het droog te houden. Waarom zit ik in deze situatie? Uiteraard ben ik niet tegen het Koningshuis of de regering, maar is dat dan echt zo verkeerd? Ik heb net zoveel recht op een mening als deze opstandelingen!

Een man met zwarte krullen en een leren jas komt mijn kant opgelopen. Hij heeft zich al in geen weken geschoren. De man doet mij denken aan de dictators uit de verre landen. Dat komt waarschijnlijk door de ijskoude blik in zijn ogen of misschien door het geweer in zijn handen. Stiekem vraag ik mij af hoe de opstandelingen aan deze wapens gekomen zijn. Gelijk nadat deze vraag in mij opkomt besluit ik dat ik het antwoord niet eens wil weten.

Wanneer de man voor mij staat word ik onmiddellijk losgelaten. Ik kijk de man recht in zijn ogen aan. Wat ik daar aantref is zo angstaanjagend dat ik mijn blik snel afwend. Toch kan ik het niet laten hem weer aan te kijken. Ik mag niet opgeven!
‘Er is mij verteld dat jij voor problemen hebt gezorgd, meisje,’ zegt de man met een sinistere stem.
Ik onderdruk een koude rilling en antwoord: ,Ik heb niets gedaan!’
‘Zoë hier is een stout meisje,’ zegt één van de jongens. Waarschijnlijk probeert hij stoer te doen en heeft hij niet door dat deze opmerking wel eens mijn leven kan kosten.
 ‘Luister meid, als ik jou was zou ik ons geen problemen brengen!’ roept de man. Hij duwt mij omver en wil weer teruglopen.
‘Problemen?! Daar zorgen jullie wel voor!’ roep ik in een opwelling. De eerste traan stroomt over mijn wang.
‘Jullie dwingen Aafke en andere kinderen zich bij jullie aan te sluiten. Voor wat eigenlijk?! Denken jullie nou echt dat jullie de Koningin kunnen vermoorden? Waarschijnlijk is ze allang op de vlucht.’
‘De jonge dame heeft pit,’ zegt de man terwijl hij zich weer omdraait.
‘De Koningin en de minister-president kunnen geen kant op. Net als jij. Onze mannen hebben alle grenzen bewaakt. Wij zijn maar een klein deel van de rebellen. Sluit je bij ons aan of je zult er nog spijt van krijgen,’ dreigt de man.
Onmiddellijk richt hij zijn geweer op mij. Mijn ogen worden groot van angst. Ik kan alleen nog maar stotteren.
‘Laat Aafke gaan en ik sluit mij bij jullie aan,’ weet ik amper uit te brengen.
Even blijft de man stil, maar dan schiet hij. Het schot is meteen raak. Ik heb nog nooit zo’n pijn gevoeld. Mijn ringtone wordt even overschaduwd door een schreeuw. Dan schakelt mijn telefoon de voicemail in.
‘Zoë! Waar ben je?! Waarom ben je niet in je kamer?! Kom onmiddellijk naar huis. Schat, ik houd van je, maar het is gevaarlijk buiten. Alsjeblieft, kom naar huis,’ antwoord mijn moeder na de piep.
Als ik mijn ogen dichtdoe zie ik niet dat kinderen om mij heen allemaal in schok zijn. Ik zie de tranen die uit Aafke’s ogen komen niet. Ook het schuldgevoel dat ze eeuwig met zich meedraagt zal voor mij altijd een geheim blijven. Op de achtergrond hoor ik geschreeuw en openzwaaiende deuren. Langzaam ebt dit weg naar de stilte. Wat ik wel zie is een vredige plek waar iedereen elkaar in zijn waarde laat. Het paradijs waar mijn vriend en ik kunnen leven als Adam en Eva. Ik zie alle mensen die ik lief heb. Allemaal lachen ze mij toe, zo ook Aafke. Ik voel een warm gevoel in mijn buik. Ik geloof niet dat het komt door de warmte van het bloed. Wanneer ik mijn ogen nog even opendoe zie ik Aafke naast mij zitten. De rest van de stoet opstandelingen is al doorgelopen. Haar tranen op mijn gezicht is het laatste wat ik ooit zal voelen. Ik sluit mijn ogen en dan is het allemaal over.

Filmpjes maken

Soms zijn er van die dingen waar je vroeger helemaal gek op was, maar wat in de loop der jaren is afgezakt. Meestal zijn dat dingen zoals spelen met barbie's of race-auto's. Daar zijn we toch veel te oud voor! Er zijn alleen ook hobby's die je opgeeft terwijl je ze nog steeds leuk vind. Dat gebeurt onder omstandigheden of simpelweg omdat je betere dingen te doen hebt. Mijn verloren hobby is filmpjes maken.

Geen filmpjes waarin ik mezelf vollop in de aandacht zette. Ik ben een keer de uitdaging aangegaan om een liedje te zingen en dat op YouTube te zetten. Een keer en nooit meer! Op de een of andere manier verspreidde het filmpje door de hele school en stond ik jarenlang bekend als dat meisje van 'het filmpje'. Een traumatische ervaring die ik niet nog eens wilde meemaken. Je kunt al wel raden dat ik geen gouden keeltje geërfd heb!
De filmpjes die ik in elkaar zette waren 'fan videos'. Filmpjes waar in ik niet bepaald legaal muziek en tv-show/films met elkaar combineerde.

De video die tot op de dag van vandaag het meeste bekeken is, is bovenstaand filmpje. Ik weet niet precies hoeveel videos ik gemaakt heb die over Instant Star gingen, maar het waren er veel! Instant Star is een canadese tv-show die ook op Ketnet werd uitgezonden. Hoofdpersonage Jude Harisson wint een wedstrijd zoals The Voice en dit programma laat haar weg naar beroemdheid zien. Een tv-show die een groot deel van mijn tienerjaren in beslag heeft genomen! Deze video heeft op dit moment 30.485 hits. Niet verkeerd, toch?

De meeste videos maakte ik met Windows Movie Maker, totdat ik overstapte op Sony Vegas Pro. Helaas begaf mijn computer het toen. Sony Vegas Pro heb ik nooit terug kunnen halen. Als ik nu nog filmpjes maak gebruik ik hiervoor Sony Movie Maker. Een programma wat veel toepassing van Vegas Pro ook bevat, maar het zijn er veel minder. Hierdoor word ik toch belemmerd.

De video waar ik nog steeds het trotst op ben!


Eigenlijk mis ik het wel. Het bij elkaar sprokkelen van beelden en muziek om zo een mooi geheel te maken. Het is een ontzettend leuke creatieve bezigheid. Ik ben gestopt met editten, omdat ik een nieuwe computer kreeg en hierbij al mijn Instant Star videos verdwenen waren. Het lukte mij ze niet opnieuw te downloaden.

Het is niet zo dat ik totaal geen videos meer maak. De enige clips die het nog doen zijn de DVD's die ik rip. Instant Star videos zal ik dus niet meer maken, maar de laatste tijd ben ik wel bezig met Anime Music Videos. Zoals de naam al zegt zijn dit muziekvideos van anime's. Vaak neem ik de tijd niet meer om mij intensief bezig te houden met het maken van filmpjes. Toch heb ik vandaag nog een filmpje geupload.

Wie weet. Misschien komt er ooit nog een dag dat ik eens ga vloggen of iets in die trant. Tot die dag hou ik het gewoon bij mijn jaarlijkse AMV. Ik heb al ideeën voor mijn volgende projecten! Het is alleen nog even afwachten of ik ze ook echt ga uitvoeren.

50 anime icons

Deze keer ben ik niet creatief met woorden geweest, maar met photoshop. Deze 50 icons zijn niet in een dag gemaakt. Sommige zijn zelfs al meer dan twee jaar oud! De eerste paar maakte ik met Photoshop CS3 op een oude computer, die daarna met Photoshop Elements 7 en toen kreeg ik eindelijk Photoshop CS5. Je zult zeker verschil in kwaliteit merken bij deze plaatjes, maar het gaat erom dat ik er plezier in heb gehad om ze te maken. De volgorde waarin ze geplaatst zijn loopt van oud naar nieuw.

 

Series: Naruto, D.Gray-man, .hack//roots, K-ON, Fairy Tail, Full Metal Alchemist, Hakuouki, Say I Love You (manga), Vampire Knight, Bakuman, Aria the Natural, Ouran High School Host Club, Kuroshitsuji (Black Butler), Nabari no Ou, Bleach, Kimi ni Todoke, Natsume Yuujinchou, Ao no Exorcist (Blue Exorcist) en Hiyokoi (manga).