zondag 8 juli 2012

Bergafwaarts na het debuutalbum

'Sell-outs!' 'Deze band is zoveel veranderd. Nu ze populair zijn vind ik ze niet leuk meer.' 'Hun debuutalbum was stukken beter.' Voordat Justin Bieber comments vaste prik waren op YouTube deden uitspraken als deze vaak de rondte. Bands en artiesten die begonnen zijn met een kleine vaste groep volgelingen raakten deze fans soms kwijt als de band meer succes kreeg. Zo zijn er ook mensen die het niet leuk vinden als iemand ook ineens naar 'hun' artiest luistert, wanneer deze vaker op de radio te horen is. Meer succes betekend toch juist meer merchendise, meer concerten en een betere verkrijgbaarheid van de cd's?

Succes doet rare dingen met mensen. Beroemd zijn heeft een bepaalde aantrekkingskracht, maar wanneer mensen eenmaal gegrepen zijn door de faam gebeuren er soms rare dingen. Lindsay Lohen en Amy Winehouse zijn goede voorbeelden. Ook Kate Nash zou in dit rijtje terecht kunnen komen. Ze kwam 3 weken geleden met een nieuwe clip aanzetten. Misschien ken je Kate Nash nog wel als het vrolijke roodharige meisjes dat met haar schattige accent slimme popliedjes als Foundations en Pumpkin Soup maakte. Echte popklassiekers in mijn discografie. Inmiddels heeft ze een nieuwe stijl aangenomen. Bekijk onderstaande video en huiver.


Soms is het debuutalbum gewoon duidelijk het beste. Drugs, drank en seks hoeven hier niks mee te maken te hebben. Neem nou bijvoorbeeld Katy Perry. Toen zij net kwam kijken met haar single 'I Kissed a Girl' werd ik fan. Pop met rockinvloeden, slimme grappige teksten en miss Perry zelf zag er ook niet verkeerd uit. Ik weet nog goed dat ik haar als een stijlvoorbeeld zag door de grappige felle retro items die haar prachtig stonden. Playsuits, meloenjurkjes en felle zonnebrillen. Ik wilde ze allemaal in mijn kledingkast hebben!
Toen Katy met haar single 'California Gurls' kwam aanzetten was een nieuw tijdperk aangebroken. Met haar album 'Teenage Dream' werd de singersongwriter pas echt een superster. Hoewel ik soms nog naar Katy Perry luister kan ik mij geen fan meer noemen. De single 'Fireworks' is haar meest bekeken video op YouTube en wordt dan ook aangeprezen als een motiverend nummer. Van de tekst 'Baby you're a firework/ come on, show 'em what you're worth/ make 'em go oh, oh, oh' word ik niet warm of koud. De geestige teksten waar ik voor gevallen ben lijken verdwenen te zijn. Alsof ze de singersongwriter in Katy proberen te polijsten zodat het beter bij de rest van de popmuziek aansluit.

Lady Gaga is iemand voor wie ik als artieste veel respect heb. Ze lijkt oprecht te kiezen voor haar kunstzinnige visie en heeft met haar uitzinnige looks de visie van de popwereld veranderd. Misschien probeert ze juist te controversioneel over te komen, maar daarover kunnen de meningen verschillen. Hoewel ik haar keuze respecteer moet ik toch toegeven dat ik 'The Fame' beter vind als haar album 'Born this Way'. Lady Gaga ,tijdens haar Fame-era, was voor mij de perfecte popmuziek. Niet ontzettend betekenisvol, maar gewoon ontzettend leuk. Dat album ademt alles wat popmuziek zou moeten zijn. Geestige teksten, fijne beats en een lekker 'glamorous' imago.
Sinds 'Born This Way' lijkt haar muziek eerder om haar fans te gaan dan Lady Gaga zelf. Haar 'little monsters' zijn alles voor haar. Naar eigenzeggen maakte ze een album wat haar fans graag wilden horen. De boodschap die Lady Gaga met haar huidige album wil uitdragen is een van de mooiste die er is. Wees jezelf! De vraag die dan in mij opkomt luidt: is Lady Gaga dit nog wel? Probeert ze niet teveel een uithangbord van haar fans te zijn? Probeert ze zich niet teveel te shapen naar het beeld dat ze heeft bij wat haar fans van haar verwachten? Ik heb eigenlijk de indruk dat ze dat wel doet. Zoals ik al zei heb ik veel respect voor Lady Gaga. Niet alleen voor de liefde van haar werk, maar ook voor de liefde die ze haar fans geeft. Toch vraag ik mij af of de wereldster hier niet te ver in doorgaat.

Dat meer dan de helft van de top40 hits tegenwoordig over seks gaat ligt onder andere aan Rihanna. Haar debuutalbum is niet mijn favoriet, want ik ben geen fan van de subtiele reggaeton invloeden die dat album had. Haar tweede en derde album met singles als 'Umbrella' , 'Unfaithful' , 'S.O.S' en 'Don't Stop the Music' vielen wel in mijn straatje. Rihanna's stem is niet helemaal mijn ding, want ik ben geen fan van haar accent. Dat mocht de pret niet drukken bij sommige nummers waar ik toch graag naar luisterde. Sinds een jaar of wat is dit veranderd. Rihanna is zo oversekst als het maar wezen kan. Misschien zijn er mensen die het leuk vinden, maar ik hoef niet naar een heel album vol seksposities, lullen, tieten en zelfbevrediging te luisteren. De dubstep/heverige dance invloeden in popmuziek heb ik nu ook wel gehoord. Als dit de richting is die mainstreammuziek opgaat dan zal ik mijn popneigingen toch echt in de k-pop, oudere popmuziek en indie bands blijven zoeken.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten