Een vriendin vertelde mij over de Parasol Protectonate series. Een victoriaans fantasyavontuur wat vampieren en weerwolven in een totaal ander licht zet dan Twilight. Het debuut van schrijfster Gail Carriger, Soulless heb ik dan ook verslonden. Wat deze boeken zo speciaal maakt is de manier waarop ze geschreven zijn. Eerder genoemde schrijfster lijkt in het verleden te leven, maar heeft toch haar blik op de toekomst gericht. Haar woordkeuze lijkt wel uit een ander tijdperk, maar past daarom niet minder bij de Victoriaans geïnspireerde wereld die Carriger geschapen heeft.
Blameless vindt plaats in een wereld waar weerwolven en vampieren geïntegreerd zijn in de Britse samenleving. Uitvindingen die vergelijkbaar zijn met moderne vindsels zoals de computer hebben ook zijn plaats gevonden. Het hoofdpersonage, Alexia Maccon, voormalige spinster Alexia Tarabotti is een pittige tante die getrouwd is met een weerwolf. Door een "ongelukje" is haar leven verre van volmaakt en is een ziel niet alles dat ze mist. Samen met vriendin en uitvindster Madame Lefoux reist ze af naar haar land van herkomst, Italië om meer te weten over haar soort, de Prenaturals en 'the inconvience'.
Prenaturals zijn mensen zonder ziel die bij een enkele aanraking elk bovennatuurlijk wezen weer sterfelijk kunnen maken. Elkaar tegenkomen zal echter niet zo snel gebeuren, want de soort raakt verstikt als ze elkaar alleen maar naderen. Misschien ligt het aan mij, maar voor zover ik weet is dit idee zeker origineel. Op geniale wijze weet de schrijfster oude beschavingen, prachtige legendes en nieuwe culturen in het verhaal te weven. Het resultaat is een geloofbare wereld, die zo geschreven is dat zij geen enkel moment vervelen gaat.
De boeken zouden niet half zo leuk zijn zonder de personages. Stuk voor stuk hebben ze hun eigen charme. Allemaal voelen ze aan als echte mensen. Er is geen spoor van oppervlakkigheid te herkennen. Enkele favorieten zijn hoofdpersonage Alexia Maccon die haar tijd ver vooruit is, Miss Ivy Hisselpenny (Mrs. Tunstell) wiens chaotische spreekwijze al even gek is als haar smaak in hoeden, de flamboyante maar extravagante Lord Akeldama en de impulsieve ietswat chagerijnige Lord Maccon.
Aangezien deze boeken niet in het nederlands uitgegeven zijn maar in het engels (of duits) is het wel aan te raden dat je een redelijk gevord niveau engels bezit (of in ieder geval makkelijk alles kon bijhouden op school). Carriger houdt er namelijk van ouderwetse woorden te gebruiken. Mijn wetenschap van engels komt vooral door de nieuwe (amerikaanse) media en dus zijn er heel zelden stukjes die ik wel eens moet overlezen voordat ik precies de context kan achterhalen. Dit komt niet heel vaak voor, dus ik stoor mij er niet aan. Bovendien merk ik dat mijn engels er juist alleen maar beter van wordt. Ik smul net zo van deze boeken als Alexia smult van pesto en thee.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten