Chili con carne is makkelijk te maken. Een gerecht met vele variaties. Zo'n maaltijd die eigenlijk bijna niet mislukken kan. Dus perfect voor een beginnende kok als ik. Maanden geleden doopte ik het om tot het 'Amygerecht'. Zij is namelijk degene die mij kennis liet maken met deze lekkernij. Gerold in een wrap kreeg ik het voorgeschoteld. De smaak van de bonen en groentes kwamen goed uit door het smakeloze omhulsel. Dat kan ik ook, besloot ik toen ik op kamers ging. En of! Inmiddels heb ik al enkele variates gemaakt. De een lekkerder dan de ander, maar oefening baart kunst. Bij deze presenteer ik een van mijn lekkerste creaties.
Ik hoor het je nu al denken. Zijn dat noodles? In een chili con carne gerecht? Champignions, Paprika en Tomaat? Dit, damens en heren, noemen ze fushion cooking. Fushion betekend zoiets als samenvoegen en dat is precies wat ik tijdens het koken gedaan heb. Ik werk niet vanuit een kookboek, maar ik experimenteer in de keuken. Zo impulsief als het maar kan gooi ik van alles bij elkaar. Tijdens deze kooksessie keek ik in mijn voorraadkast. Terwijl het gehakt gaar werd gebakken pakte ik paprika, tomaat, champignions uit blik en chilibonen. Met de schijf van vijf in gedachten ontbrak er echter een ingrediënt. Ik had niets van aardappelen of rijst. Daarom pakte ik mijn pakje noodles en gooide dit erbij. Om alles op smaak te krijgen spoot ik rijkelijk met mijn Heinz ketchup fles en roerde dat door mijn chili con carne heen. Hierdoor kreeg het geheel een ongeëvenaarde smaak. Een recept heb ik niet, dus het zal moeten blijven bij die twee maaltijden. Gelukkig was het wel twee keer genieten. Ze mogen dan zeggen dat de liefde van een man door de maag gaat, maar geloof me. Vrouwen houden ook van lekker eten!
Ik ben opgegroeid met Disney films. Soms schotelde mijn moeder zelfs goedkopere versies van de geanimatiseerde sprookjes voor. De Japanse variant 'Ghibli' was voor mij onbekend. Ik waande mij niet in de wereld van geesten, futuristische kastelen, katten en knuffelige buren. Het heeft tot mijn middelbare schooltijd geduurd tot ik een inhaalslag maakte. Tekenfilms mochten dan kinderachtig zijn, maar ik kon er niet genoeg van krijgen. De films van 'Ghibli' zijn prachtige tekenfilms voor kinderen én volwassenen. Bovendien bevatten ze vaak ook nog een goede boodschap. En dat is alleen nog maar een voorbeeld van één Japanse animatiestudio. Zie hier 5 films die indruk op mij hebben gemaakt.
1. Spirited Away2001, Hayao Miyazaki, 125 min
Tijdens een autotrip ontdekken Chihiro en haar ouders een verlaten restaurant. Op tafel staan bergen met verukkelijk eten. Versgebakken broodjes, taart en alles wat een hongerig hartje maar verlangen kan. Ze zullen het toch niet merken als we een hapje nemen, denken de ouders van het meisje. Gierig beginnen de volwassenen te smullen van al het lekkers. Als de avond aan breekt heeft Chihiro nog geen hap genomen. De gruwe wind brengt angst met zich mee. Plotseling ziet ze wezens verschijnen. Geesten zonder gezicht! Het meisje wordt doodsbang en zoekt troost bij haar ouders. Wanneer ze haar omdraait kijkt ze recht in de ogen van twee varkens. Haar ouders zijn nergens te bekennen. Het duurt niet veel langer voordat Hiro het huilende meisje vindt. Chihiro komt te werken in een badhuis en moet alles op alles zetten om haar ouders weer terug te veranderen. Dit is de reis van Chihiro.
2. The Girl, Who Leapt Through Time2006, Madhouse, 98 min
Soms gaan dingen niet zoals je wilt. Er zijn tijden dat je er alles voor zou geven om je fouten recht te zetten. Kon ik maar terug gaan in de tijd, een gedachte van veel mensen op deze planeet. In deze film vindt Makoto op mysterieuze wijze een tijdmachine. Wanneer ze achter de kracht van het 'knopje' komt is ze vastbesloten er vollop gebruik van te maken. Nooit meer te laten komen op school, altijd eten waar ze zin in heeft en haar fouten rechtzetten. Pas later ziet ze de negatieve effecten van het tijdreizen. Gefascineerd kijkt ze naar het nummer op haar pols. Tot haar grote schrik veranderd de 03 in een 02 nadat ze door de tijd is gereisd. Zal haar kracht niet opraken wanneer ze hem echt nodig heeft? Een ding is zeker. Time waits for no one.
3. Paprika2006, Satoshi Kon, 90 min
Ken je dat gevoel? Je wordt wakker, maar weet niet meer wat je gedroomd hebt. Tevergeefs probeer je het te herinneren. De droom komt niet terug, maar de nieuwsgierigheid blijft. Drie uitvinders hebben hier iets op gevonden. Zij ontwikkelden de D.C Mini, een apparaat wat je dromen opneemt en ze later uitzend. Een grote vondst voor de psychologische gezondheidssector. Maar dan gaat alles mis. Het apparaat valt in de verkeerde handen. Realiteit en dromen mixen zich. Deze combinatie zorgt voor een gevaarlijke, bizarre wereld. Je dromen achtervolgen je.
4. Howl's Moving Castle2004, Hayao Miyazaki, 119 min
Sophie komt oog in oog met de heks te staan. Ze staat nog jong in het leven, als de oude vrouw haar opzoekt. Jaloers om de aandacht die ze zojuist van Howl heeft gekregen, veranderd de heks Sophie in een oude vrouw. Plots kan ze haar botten voelen kraken. Het valt niet mee om door het leven te gaan als een oud vrouwtje. Sophie weet dat ze hier echter niet kan blijven wonen en trekt de weide wereld in. Al gauw komt ze aan bij het reusachtige bouwwerk. Howl's bewegende kasteel. Sophie is bekend met de legendes over Howl. Hij is een slechte tovenaar, die meisjes als haar verslind. Echter, Sophie beseft dat ze nu geen meisje meer is en heeft ook geen andere keuze. Met de hulp van een raap betreed Sophie Howl's eigendom. Hier leert ze Howl's echte aard. Ze mag dan veranderd zijn in een oud vrouwtje, haar leven begint hier pas echt. Trouwens, je weet wat ze zeggen. Liefde maakt je jong.
5. The Secret World of Arriety2010, Hiromasa Yonebayashi, 94 min
Al tientallen jaren is de mensheid op zoek naar aliens. Volken waarvan wij het bestaan niet achterhaald hebben. Wat als een van deze soorten dichterbij woonde dan je denkt? Shô ontdekt een klein meisje. Zo klein als een popje, maar ze leeft. Dit meisje is Arriety, een borrower. Borrowers zijn kleine wezens die dingen stelen van mensen om in leven te blijven. Het is echter een uitstervend volk en om hun eigen leven te garanderen mogen ze niet gezien worden door mensen. Shô weet hier niets vanaf en wil alleen meer meer weten over het kleine meisje. Hij is niet de enige die naar haar opzoek is. De andere onderzoekster is echter niet veel goeds van plan. Een betoverende film met een magische soundtrack van Frans-Britse zangeres Cécile Corbel.
Zelf vind ik het prettig deze films ook met Japanse stemmen en Engelse ondertiteling te bekijken. Dit geeft het geheel voor mij een specialere en authentieke kijkervaring. Een site om deze films op te bekijken is bijvoorbeeld: http://www.watchanimeon.com/ , maar door de naam van een film, watch en eng sub te googlen kom je ook al een heel eind. Veel kijkplezier!
‘Kom binnen!’ riep ik toen er iemand op de deur klopte.
Ik was als een kind zo blij toen mijn oom de deur open deed. In zijn handen hield hij een langwerpig ingepakt voorwerp. Wat zou het zijn? Ik probeerde een glimps ervan op te vangen, maar werd plots tegengehouden door mijn pony die besloot voor mijn ogen te gaan hangen. Het lukte mij maar niet hem weg te krijgen voordat het object was uitgepakt.
Voor mij stond een gouden omlijsten spiegel. Een oud, maar ogenschijnlijk duur exemplaar. Rechts bovenin zat een klein barstje in het glas en de krassen op het glazen oppervlak waren niet zeldzaam. Ik deed een stap richting de spiegel die nu tegen de muur aanstond. Mijn ogen werden groter en ik hield mijn hand voor mijn mond.
De spiegel beeldde mij af als een warme hofdame. De jurk die ik droeg was een prachtige jade kleur, afgezet met zwart kant. Mijn bruine krullen waren opgestoken tot een speels maar chique kapsel. Ik stak mijn hand uit. Mijn spiegelbeeld toonde een slangenring rondom mijn ringvinger. Een sieraad wat helaas niet tot mijn bescheiden collectie behoorde.
‘Een prachtding, is het niet?’ vroeg mijn oom, buiten het zicht van de spiegel blijvend.
‘Geweldig,’ riep ik met een overduidelijke twinkeling in mijn ogen.
‘Ik geloof dat ik je wat uitleg verschuldigd ben,’ zei hij door zijn haar wrijvend.
Ik kon alleen maar knikken terwijl ik genoot van het beeld wat ik mocht aanschouwen. Was dit wel mijn spiegelbeeld? Alles was zo anders dan in deze wereld, maar het meisje leek als twee druppels water op mij. Alleen droeg zij een vorstelijke jurk, terwijl ik een tuinbroek met top droeg. Zij had prachtige opgestoken krullen en ik had een saaie steile coupe. Mijn muren waren van hout en haar muren moesten wel van steen zijn. Ik kon een wandtapijt aan de muur ontdekken. Dit leek echter enkel te bestaan uit rood draad.
‘Het is je vast al opgevallen dat de omgeving van je spiegelbeeld anders is,’ zei mijn oom.
‘Vertel mij nog eens wat!’ reageerde ik lachend.
BIEZELINGE – De sfeer zat er tijdens de 18de editie van de Bluesroute in Goes goed in. Vrijdag 14 Oktober 2011 zetten bands van over heel de wereld vijftien Goese cafés op zijn kop. Tot in de late uurtjes kon er genoten worden van live muziek. De entreeprijs bedroeg €13,00 bij aankomst of €10,00 in de voorverkoop.
Het Ierse Albatross, die speciaal voor deze gelegenheid weer bij elkaar kwam, mocht de openingsact voor zijn rekening nemen. Deze begon om half negen in theater ’t Beest. De eer om de spits af te bijten ging echter naar Shotgun en Little Boy. Zij traden om 17:00 op in Heartbreak café. Afsluiter van de geslaagde avond was de band The Blue Clay.
Deelnemende cafés waren ’t Beest, Heartbreak café, De Pompe, De Snor, Jack’s, De Vrijbuiter, Eric’s bar, De Kookclub,Clochard, d’Anvers, New Inn, Baarends, Pubbels, Time Out en Pake Snake. Met één kaartje hadden bezoekers toegang tot alle cafés. De optredens vonden achtereenvolgend in de verschillende kroegen plaats, zodat er voor de liefhebbers niets te missen viel.
De Bluesroute liet zien hoe divers Bluesmuziek eigenlijk kan zijn. Allerlei kanten van het genre werden vertegenwoordigd door de zestien bands. Doordat de organisators de acts ogenschijnlijk hebben uitgekozen op doelgroep van alle cafégangers, was er voor iedereen wat wils.
Many years ago men and their companionship roamed the streets. Peace might have been far from accomplished, but never had the world seen a war with such great destruction that not many would survive. This world, said to have been created by supernatural forces, belonged to the three great clans and their ghostly friends. The Koizumi clan from the west, the Kawamoto clan from the south and the Kurogane clan from the northeast. Everyone that had some kind of important status had forged a contract with a yokai. Some were very weak and some were immensely strong, but all were good companionship. Until the nights that must remain unspoken.
The Kurogane were blacksmiths by nature. Forging metal in their desired objects. The business itself was very profitable. It is unsure if many blacksmiths created coins for their own good, but what we do know is that the Kurogane’s were and are the wealthiest clan of all three. Still, greedy as they were they craved for more. Whether it was more power or more land. In fact they wanted more of everything. Thus, the leader of said clan ordered his workers to make the most advanced weapons the world had ever seen. They were made with sweat and tears. A deathly mixture of steel and yokai blood was inserted to crave for ultimate strength. Night after night they forged the metal until they had reached perfection. The weapons of choice diverged from blades to katanas and even maces. All for solely one purpose. To bring forth destruction.
On a dark night, one that had better been forgotten, several Kurogane clan members left their base. They rode on black horses, carrying the steel weapons they had forged. The nearly invisible horse riders had a destination in mind. They were headed south. Along the way the soldiers got in high spirits. They sung about the most horrible things that shall not be recalled. In their minds they had already won the fight. The fighters arrived with loud battle cries. Fire, which the townspeople later referred to as hellfire, surrounded them. The horses were so scared, they pranced and neighed. This resulted into the men to fall off. Quickly they stood. Running into the village as madmen, followed by the horses that had gone out of utter control. The awakening sounds of the villagers were muted by the loud appraisement for Kurogane.
The men of Kawamoto seemed to float out of their houses, as if they were mere ghosts. Their light eyes were empty and made the attackers stop in fear for a moment. The loss of expression was more worrisome than any other look could have been. Overcoming their fears the men of Kurogane grabbed their devices and came at the enemy with immense speed. Some men fell to the ground. Coughing blood and shielding the flesh wound with their hands, for their pride was too big to let fellow clan members have seen their shortcomings. The heartless laughs of the Kurogane fighters filled the air. Yet, some members did not have reason to laugh. Their blades were now struck to the wall after some Kawamoto had successfully evaded their rapid attack. Their fingers seemed to be glued to the metal, for they could not loosen them. They screamed in panic. Summoning the yokai they had bonded with. Other members fled further into the village. Creating fire that burned the houses they passed.
With a reasonable and almost emotionless approach the Kawamoto that stood outside began to aid the wounded ones. Others that couldn’t be of much need tried to lure the children and wives out of their houses. Helping out the ones with higher status first. The steps of zori were overshadowed by the hissing of the Kurogane yokai. The catlike creatures that had suddenly appeared had stretched their tails. A sign of huge discomfort and rage. A white panther growled, as did the other ghostly creatures. The arrival of a man that was wearing a richly embroidered kimono had caught their attention. The men with very light eyes looked upon the poor souls of Kurogane and said: ‘We of Kawamoto will never forget this day. From this day forth we are mutual enemies. Their higher-ups shall be informed.’
With that information he was about to take his leave again. If it had not been for a yokai to attack him, the man would have survived. The creature set his claws into the flesh. Tearing out pieces without regret. The men that were still attached to the wall began to shout. They were blinded by fear, as the yokai turned around and showed his bloody teeth to his master and companions. In his jaw was a limp that had been colored blood red. Suddenly the men were freed and the weapons fell onto the ground. Driven completely mad by the suspense, the lads destroyed everything in their way. Houses, gardens, bushes, members of the Kawamoto clan that escaped in their own pace, but even yokai and fellow soldiers had become the victim. Everything in the tiny village that was very close to the border that divided the Kawamoto and Kurogane nations had been died red. When dawn broke not much was left of the village or even the attackers. Later on it was found out that the members of Kurogane had been intoxicated with booze.
5 Oktober 2011
TILBURG - De consumentenautoriteit start vandaag een campagne tegen misleidende loterijen en prijzenfestivals. Via ConsuWijzer, het digitale informatie loket, kunnen mogelijke slachtoffers tips vinden over hoe ze de onjuiste beloftes kunnen herkennen en voorkomen.
Misleidende prijzenfestivals zijn acties die consumenten laten geloven dat ze een prijs hebben gewonnen. Om deze “prijs” te ontvangen moeten ze dan een of meerdere producten bestellen. Onder neploterijen worden uitnodigen verstaan die mensen doen geloven dat ze na het storten van een bedrag een grote prijs in ontvangst zullen nemen. Misleidende beloftes, want het geld zullen zij nooit op hun rekening zien staan.
De consumentenautoriteit gaat een samenwerking aan met het Openbaar Ministerie, Stichting Reclame Code, projectbureau Kansspelen van het Ministerie van Justitie en buitenlandse toezichthouders. Het motto van de campagne luidt: ‘Als het te mooi lijkt om waar te zijn dan is het niet waar’.
Wensen heeft iedereen. Ze zeggen dat geld niet gelukkig maakt, maar dat blije gevoel wanneer je een geliefd product hebt aangeschaft is niet te ontkennen. Dit zijn de dingen die deze maand op mijn wishlist staan.
9 September 2011
TILBURG – In tegenstelling tot grote boekenhandels als Bruna heeft boekenhandel Livius geen last van de komst van e-readers. Dit meldde een medewerkster van de boekenhandel die zich aan de Nieuwlandstraat bevind.
De zelfstandige algemene boekenhandel kent geen dalende verkoopprijzen. Livius hanteert een persoonlijke verkooptechniek. ,,Wij hebben klanten die al jaren gebruik maken van onze dienst. Inmiddels zijn wij bekenden van elkaar geworden. We kennen het koopgedrag van de trouwe klant en spelen daar op in.” Deze aanpak lijkt te werken.
Livius speelt niet in op de trend om e-readers via internet aan te bieden. Zij zijn van mening dat hun klanten daar niet op zitten te wachten. ,,Mensen komen naar ons om zich te laten verrassen door een boek. Op internet kan dit niet meer. Lekker even snuffelen in de boeken is er niet bij.” De succesvolle boekenhandel moet het vooral hebben van de oudere generatie. Jongeren hebben eerder de neiging om naar het goedkoopste boek te zoeken.
in samenwerking met Niels Stout. Geschreven door Rowie van der Vliet
In verloop van tijd heb ik een hobby ontwikkeld die afwijkt van mijn dagelijkse patroon. Sinds een aantal maanden bezoek ik namelijk elke dag wel een aantal beautyblogs. Opmerkelijk, want ik loop vaker zonder make-up rond dan met. Eigenlijk smeer ik alleen iets op mijn gezicht wanneer ik er zin in heb. Toch merk ik dat ik steeds vaker besluit mij eens op te tutten. Iets wat ik ook besloten had was dat ik geen artikelen over beauty of make-up ging schrijven. Bij deze zwicht ik toch. Zie hier mijn Outfit Of The Day.
5 Oktober 2011
TILBURG – Stichting Koninklijke Nederlands Geleidehonden Fonds gaat afgekeurde blindengeleide honden opleiden tot hulp bij autistische kinderen. Het fonds gaat voor deze proef een samenwerking aan met autismedeskundigen.
Autisme zorgt ervoor dat de gehandicapten niet in staat zijn gebeurtenissen in de juiste context te plaatsen. Het KNGF hoopt deze contextblindheid op te lossen en dankzij de hond de mobiliteit en zelfstandigheid van de kinderen te verbeteren. Dit doen zij doormiddel van het begeleiden van de kinderen in alledaagse situaties.
De stichting zal tot nu toe de enige opleider van ‘autismegeleidehonden’ in Nederland zijn. Helemaal nieuw is de hulp van een hond bij gehandicaptenzorg niet, want eerder was er al de therapiehond. Deze viervoeters zorgen voor een therapeutisch en rustgevend effect bij patiënten die leiden aan de stoornis. De ‘autismegeleidehonden’ zullen worden opgeleid om de mobiliteit van de kinderen, maar ook de onafhankelijkheid van het gezin te verbeteren.
Was ik maar beter, was ik maar mooier, was ik maar slimmer. Gedachtes die allemaal wel eens in ons hoofd rondspoken. Vaak zijn ze het resultaat van een vergelijking met anderen of een vervelende gebeurtenis. Een feit is dat we met dit depressieve gedrag niks opschieten. Daarom wat tips om de situatie in een positief licht te bekijken.
1. Bedenk dat je niet de enige bent die zich zo voelt. Onzekerheid komt bij iedereen voor. Sterren, ogenschijnlijke zelfverzekerde mensen en jou.
2. Bekijk het positief. Het glas is niet halfleeg, maar halfvol. Was ik maar beter wordt ik zorg ervoor dat ik beter word.
3. Practice makes perfect. Als je iets wilt, zul je er ook voor moeten werken.
4. Leer van je fouten. Denk je nou echt dat alles in een keer goed kan gaan? Ze zeggen altijd dat de succesvolste mensen minstens een keer hebben gefaalt.
TILBURG – De Vereniging voor de Waterbedrijven in Nederland, heeft de rechtszaak tegen HWS verloren. De reclamestrategie die de illusie opwekt dat leidingwater ongezond zou zijn hoeft niet van www.zero-water.com verwijderd te worden.
De VEWIN beweerde dat HWS angst zou zaaien om hierdoor hun eigen product te kunnen verkopen. Deze bewering kon niet worden onderbouwd met genoeg argumenten, aldus de rechter.‘Het Nederlandse leidingwater is van uitstekende kwaliteit en natuurlijk niet schadelijk voor de gezondheid,’ vertelde waarnemend directeur Hans Berkhuizen van VEWIN in zijn pleidooi. De rechtbank was het hier volkomen mee eens, maar zag in dat het hier ging om een reclamestunt. Volgens de jurist is het bij de Nederlanders algemeen bekend dat er geen risico’s aan het drinken van leidingwater verbonden zijn. De burger zou volgens hem zelf kunnen inzien dat het reclame is.
HWS is een bedrijf dat water filtert en dit dan in flessen verkoopt. De suggestie dat leidingwater ongezonder zou zijn werd geplaatst op de eigen website en in een folder die bijgeleverd was in de Allerhande.
KAPELLE – Veel bedrijven in de omgeving Dordrecht gooien hun afval op straat. Dit werd bekend tijdens een milieucontrole van de politie op het industrieterrein Dordrecht West.
Het gaat hier onder andere om stenen, afvalzakken met kleding, puinafval, elektronische apparatuur en lege bakken. Dit afval werd op straat gelegd, omdat de verwachting was dat de rommel wel opgehaald zou worden door de gemeente. De politie heeft de bedrijven in kwestie vriendelijk verzocht hun afval niet meer op straat te laten slingeren.
TILBURG – Een 13-jarig meisje uit Dordrecht is mishandeld door een 14-jarige tegemoetkomer. Dit was het resultaat van een ruzie die tussen het slachttoffer en de dader ontstond.
Nadat een woordenwisseling uitmondde in het schoppen en slaan van het slachttoffer renden de dader en twee vriendinnen weg van het Halmaheiraplein. Hierbij lieten ze het slachttoffer en twee meiden achter. Al snel werden ze opgepakt door de plaatselijke politie op verdenking van openlijke geweldpleging. Onder het mom van bijgestaan is meegedaan moesten ook de andere twee meiden voor verhoor naar het politiebureau.
TILBURG –Een oude man raakte waarschijnlijk bewusteloos terwijl hij aan het vissen was,waarna hij vanuit een bootje het water inviel. De 72-jarige visser uit Arkel is in zorgwekkende toestand naar een Utrechts ziekenhuis gebracht.
De bejaarde hobbyist zat al vissend in zijn bootje aan het Rietveld toen hij plotseling onwel werd. Omstanders van het incident kwamen gelijk in actie en belden 112. Andere hulpverleners wisten via het water de man op een boot te hijsen. Uiteindelijk wist de gearriveerde brandweer de man op de wal te krijgen, waarna hij met de ambulance werd afgevoerd.
Sinds ik op kamers zit moet ik mijn eigen boontjes doppen. Schoonmaken, boodschappen doen, maar vooral ook koken. Dat laatste gaat mij verrassend goed af. Uit voorzorg bracht ik twee kookboeken mee op kamers, maar ik moet bekennen dat ik ze nog niet aangeraakt heb. Verbazingwekkend, want thuis kookte ik vrijwel nooit. Daarom ben ik na enkele maaltijden ook content met het resultaat. Bij deze gebruik ik mijn blog om met mijn kook'kunsten' te pronken.
Uit nieuwsgierigheid besloot ik de Pitabroodjes een kans te geven. Ook kocht ik wat gehakt bij de supermarkt. Wetend dat mijn paprika zowat begon te rimpelen en de komkommer nou al enkele dagen in de koelkast lag besloot ik deze te gebruiken. Er stond ook nog een blikje maïs gesponsered door het thuisfront in mijn voorraadkast, wat ik ook in het gerecht heb verwerkt.
Ik ben begonnen met het bakken van het gehakt. Dat hield ik enkele minuten aan en gooide hierna de maïs erbij. Toen begon ik met het snijden van de paprika en gooide deze ook bij het avondeten. Toen de oven voorverwarmd was (en ik eenmaal door had hoe het moest) verwarmde ik de pitabroodjes 6 minuten. Het gehakt en de groenten werden aangevuld door enkele eetlepels ketchup en peper en zout. Dit gaf een zoete, maar toch enigszins bittere smaak aan het gerecht. Erg lekker en apart.
Morgen zal ik mijn vier overige pitabroodjes niet gelijk verspillen, maar het gehakt + de groenten heb ik in ieder geval al in de koelkast gezet. Tevreden ben ik zeker met dit gerecht. Voor herhaling vatbaar!
BIEZELINGE – Tijdens de 25ste editie van de Monumentendag die 10 September plaatsvond was de Hervormde Kerk op het kerkplein in Kapelle te bezichtigen. Kunstliefhebbers konden hun hart ophalen met een expositie van Zeeuwse kunstenares Joppie Minnaard. Tevens kon ook de kerktoren beklommen worden. De klimtocht bedroeg één euro per persoon.
De kerk was al te bezoeken vanaf tien uur ’s ochtends. De openstelling maakte deel uit van de kerkenpadroute Zuid Beveland. Natuurlijk kon een bezoekje ook gecombineerd worden met andere monumenten door de aanbieding van het gratis openbaar vervoer op deze datum.
Al vele jaren is de kerk in trek bij monumentenliefhebbers. ,,Wat de kerk zo mooi maakt is de spectaculaire architectuur binnenin,” aldus een bezoeker. Toch was de Hervormde Kerk niet het meest bezochte monument. Een grote publiekstrekker was Slot Oostende in Goes, die voor het eerst medewerking verleende aan de Monumentendag.
BIEZELINGE – Door de zware regen- en onweersbuien van afgelopen zaterdagavond werd het avondprogramma van de Wemeldinge Dag in eerste instantie niet goed bezocht.
Tegen betaling konden bezoekers van de Wemeldinge Dag het evenement bezoeken in een feesttent op het parkeerterrein bij de jachthaven. Het zaterdagavondprogramma werd gevuld door een optreden van KAAS, wat om 21:00 begon. De beginnende opkomst was mager door het hevige weersoverlast dat rond acht uur in enkele plaatsen in Zeeland begon.
,,We willen het water en de haven in de Wemeldinge Dag erbij betrekken, want hierom staat Wemeldinge bekend,” was het plan van de bestuursleden. Helaas werd het water op een andere manier erbij betrokken dan gewenst. Ondanks de weeromstandigheden is het optreden toch nog doorgegaan. Later op de avond werd het nog druk in de feesttent.
Zessentwintig augustus is het Abunai!con en ook ik zal van de partij zijn. Nu ik op kamers ga zal ik niet meer al teveel kunnen kopen, maar niettemin leek het mij toch een leuk idee een verlanglijstje te maken. Voor het grootste gedeelte zal het natuurlijk bij dromen blijven. Ik zal mij op de conventie aan een budget moeten houden. Dit lijstje zou enkel de chaos van mijn impulsieve aankopen binnen de perken moeten houden.
* Alice in the Country of Hearts ( - vol. 1 t/m 5)
* Aria
* Bakuman ( - vol. 1 t/m 3)
* Black Bird
* Blue Exorcist
* Gosick
* Hekikai no AiON
* Kimi ni Todoke (- vol. 1)
* Kobato (- vol. 1)
* Kuroshitsuji
* Nabari No Ou ( - vol. 1 t/m 5)
* Natsume Yuujinchou ( - vol. 1)
* Otomen
* Sukitte Ii Na Yo/ Say I Love You
* Pandora Hearts
Ik heb het gevoel dat ik nog wat series vergeten ben. Voor mijn doen is dit een redelijk kleine lijst, maar wie weet kom ik op de conventie nog wat aanwinsten tegen. Enkele namen uit dit lijstje zijn onverkrijgbaar voor mij, want die zijn niet in het engels, duits of nederlands vertaald. Ach, dromen kan altijd, toch?
Afgelopen dinsdag ben ik bij een vriendin geweest. De vriendin in kwestie is sinds kort aan het kleien geslagen en maakt nu dagelijks enorm leuke werkjes. Wees niet ongerust, bovenstaande knutsels zijn het resultaat van mijn creatieve 'outlet'. We hebben namelijk samen onze jeugd opgehaald.
Vol plezier en enige schaamte haalde ze een doos uit de kast. Deze was propvol gevult met klei, vormpjes en mesjes. Ook het plastic bestek moest eraan geloven. Na de zelfdrogende klei uitgedeeld te hebben gingen we aan de slag. Ik wist niet goed wat ik moest maken. De laatste keer dat ik gekleit had was tijdens handenarbeid op de basisschool. Nietemin vond ik het wel weer eens leuk om te proberen. Ik besloot bovenstaand kattenhoofd eerst te maken. Dat was nog een heel priegelwerkje. De grootste klus was nog om het in de goede vorm te boetseren. Helemaal glad werd het daar echter niet door, dus zitten er allemaal deuken en strepen in mijn kattenhoofd. Het tegeltje erna is een ingegraveerde Shogo die niet helemaal goed uit de verf (klei?) gekomen is. Tekenen zonder fouten maken is niet mijn sterkste punt en het was nog een hele klus mijn fouten te verbeteren. Helemaal tevreden ben ik er niet mee, maar het gaat natuurlijk om het plezier dat je erin hebt. Ik zie mezelf niet dagelijks kleien, maar het was zeker weer even leuk om te doen.
Toen ik thuis kwam en vertelde dat ik een middagje was wezen kleien keken ze mij wel even raar aan. 'Kleien? Dat doe je toch op de basisschool?' Persoonlijk zie ik het probleem er niet van. Iedereen moet lekker doen waar hij/zij zin in heeft. Kleien mag dan als kinderachtig worden gezien, maar het is toch mooi dat iemand daar plezier in kan hebben? Voor nu hou ik het bij die ene keer, maar wie weet zet ik mijn handen binnenkort weer in een stukje klei. Knutselen is en blijft leuk. Hoe oud je ook bent. Genieten van je hobby is iets voor alle leeftijden.
Een vriendin vertelde mij over de Parasol Protectonate series. Een victoriaans fantasyavontuur wat vampieren en weerwolven in een totaal ander licht zet dan Twilight. Het debuut van schrijfster Gail Carriger, Soulless heb ik dan ook verslonden. Wat deze boeken zo speciaal maakt is de manier waarop ze geschreven zijn. Eerder genoemde schrijfster lijkt in het verleden te leven, maar heeft toch haar blik op de toekomst gericht. Haar woordkeuze lijkt wel uit een ander tijdperk, maar past daarom niet minder bij de Victoriaans geïnspireerde wereld die Carriger geschapen heeft.
Blameless vindt plaats in een wereld waar weerwolven en vampieren geïntegreerd zijn in de Britse samenleving. Uitvindingen die vergelijkbaar zijn met moderne vindsels zoals de computer hebben ook zijn plaats gevonden. Het hoofdpersonage, Alexia Maccon, voormalige spinster Alexia Tarabotti is een pittige tante die getrouwd is met een weerwolf. Door een "ongelukje" is haar leven verre van volmaakt en is een ziel niet alles dat ze mist. Samen met vriendin en uitvindster Madame Lefoux reist ze af naar haar land van herkomst, Italië om meer te weten over haar soort, de Prenaturals en 'the inconvience'.
Prenaturals zijn mensen zonder ziel die bij een enkele aanraking elk bovennatuurlijk wezen weer sterfelijk kunnen maken. Elkaar tegenkomen zal echter niet zo snel gebeuren, want de soort raakt verstikt als ze elkaar alleen maar naderen. Misschien ligt het aan mij, maar voor zover ik weet is dit idee zeker origineel. Op geniale wijze weet de schrijfster oude beschavingen, prachtige legendes en nieuwe culturen in het verhaal te weven. Het resultaat is een geloofbare wereld, die zo geschreven is dat zij geen enkel moment vervelen gaat.
De boeken zouden niet half zo leuk zijn zonder de personages. Stuk voor stuk hebben ze hun eigen charme. Allemaal voelen ze aan als echte mensen. Er is geen spoor van oppervlakkigheid te herkennen. Enkele favorieten zijn hoofdpersonage Alexia Maccon die haar tijd ver vooruit is, Miss Ivy Hisselpenny (Mrs. Tunstell) wiens chaotische spreekwijze al even gek is als haar smaak in hoeden, de flamboyante maar extravagante Lord Akeldama en de impulsieve ietswat chagerijnige Lord Maccon.
Aangezien deze boeken niet in het nederlands uitgegeven zijn maar in het engels (of duits) is het wel aan te raden dat je een redelijk gevord niveau engels bezit (of in ieder geval makkelijk alles kon bijhouden op school). Carriger houdt er namelijk van ouderwetse woorden te gebruiken. Mijn wetenschap van engels komt vooral door de nieuwe (amerikaanse) media en dus zijn er heel zelden stukjes die ik wel eens moet overlezen voordat ik precies de context kan achterhalen. Dit komt niet heel vaak voor, dus ik stoor mij er niet aan. Bovendien merk ik dat mijn engels er juist alleen maar beter van wordt. Ik smul net zo van deze boeken als Alexia smult van pesto en thee.
Doelen stellen vind ik persoonlijk belangrijk in het leven. Het najagen van een wens of droom kan dan idealistisch lijken, maar waar leef je eigenlijk nog voor als je nergens van kunt dromen? Door doelen te stellen ben ik van mening dat je dingen kunt bereiken. Ik zeg niet dat alles zomaar binnenhand bereik ligt. Natuurlijk moet je er ook wat voor doen om uiteindelijk die grote droom waar te maken. Wie weet wordt het wel nooit werkelijkheid, maar iets kan je niet voor elkaar krijgen als je het niet eens geprobeerd hebt. Daarom zeg ik ook altijd je kunt het tenminste proberen, want als je iets niet probeert zul je het nooit weten.
Een van mijn doelen in het leven is het schrijven van een boek. Ooit wil ik gewoon eens een literair (meester)werk van mijn hand hebben uitgebracht. Dat is mijn droom en iets wat mij ontzettend gaaf lijkt. Ik ben altijd al dromerig ingesteld, hoewel ik dit liever ambitieus noem. Ik snap best dat niet iedereen zomaar een boek uit kan geven. Een succesvol boek is zowat al uitgesteld, maar toch wil ik het proberen. Ik weet niet hoelang ik erover zal doen. Op het moment heb ik enkele concepten in mijn hoofd, maar mezelf kennende weet ik niet of een ervan het ook zal overleven tot eindproduct. Toch spookt deze droom al minstens zes jaar in mijn hoofd. Ik weet dat dit iets is wat ik voor mezelf wil bereiken. Ik zie het niet als einddoel, maar schrijfster is wel mijn verlangde carriére. Eerst had ik altijd voor ogen dat ik een fantasyboek wilde schrijven, na helemaal verkocht te zijn aan de Harry Potter serie. Tegenwoordig heb ik echter ontdekt dat ik ook een grote belangstelling in thrillers heb. Misschien zou dat ook een uitkomst zijn om in dat genre een boek uit te brengen. Wat voor verhaal het ook wordt, ik ben vastberaden ooit nog een boek uit te geven.
Een van mijn doelen deze week was dat ik elke dag een stukje zou schrijven. Niet alleen om mijn Journalistieke kwaliteiten te beproeven, maar vooral om het doorzettingsvermogen in een blog te kweken. Een vriendin van mij heeft een maand lang elke dag een tekening moeten maken voor haar opleiding en dus leek het mij een goede oefening om het minstens een week lang vol te houden een stukje te schrijven. Na deze post (en eerlijk gezegd heb ik nog maar 10 minuten) is dit doel dan ook geslaagd.
Denk nu niet dat ik echt al mijn doelen nastreef. Soms stel ik een doel (zoals het laten epileren van mijn wenkbrauwen, waar ik nu al een maand over loop te zeiken), maar doe ik er eigenlijk niks aan. Het refrein van Bruno Mars' Lazy Song is op deze dagen dan ook de soundtrack van mijn leven. Ik zal nooit stellen dat ik geen lui persoon ben. Heel eerlijk geef ik ook toe dat ik te weinig geleerd heb voor mijn theorierijexamen, waardoor dit doel dus ook niet behaald is. Soms zijn er van die dagen dat je er gewoon even helemaal geen zin in hebt.
Met doelen stellen bedoel ik dan ook grote doelen. Wensen die levens bepalend zijn, zoals bijvoorbeeld mijn studiekeuze. Ik ben er allang achter dat als ik iets echt, echt, echt, echt wil ik er dan ook voor ga. Zo heb ik dit jaar toch maar mooi mijn HAVO-diploma gehaald met een mooie lijst. Ook hoop ik over 4 jaar te kunnen zeggen dat ik ben afgestudeerdrd tot Bachelor in Journalism. Ik kan de toekomst niet voorspellen, maar ik kan wel dromen over hoe het er over zoveel jaar uit zou moeten zien.
Weet je wat het stomme is? Dit bericht is niet op tijd. Momenteel is het twee over twaalf. Doordat ik per ongeluk verkeerd op backspace drukte en mijn internet uitviel houdt dit dus in dat ik mijn doel om elke dag van de week een stukje te schrijven niet behaald heb. Waarom? Mede doordat ik hier erg laat mee was op de avond, maar ook door simpel toeval. Dit toont alleen maar aan dat we zelf niet alles in de hand hebben en we gewoon niet kunnen voorspellen hoe alles loopt.
PS: Ik ben de functie die automatische conceptberichten opslaat zeker dankbaar.
Hebben jullie dat ook? Dat je op een bepaalde dag standaard hetzelfde gerecht eet? Elke week, elk maand en elk jaar. Bij ons is het sinds jaar en dag vaste kost om zaterdag friet te halen bij de snackbar. Hoewel we allemaal van mening zijn dat de friet niet eens zo heel geweldig is zijn we helemaal fan van de snacks die ze serveren. Mijn moeder en ik delen altijd een kroket en frikandel. Van die laatste maak ik dan mijn eigen frikandel speciaal door hem open te snijden en er curry en mayonaise in te doen. Altijd in die volgorde anders heb ik het idee dat hij anders smaakt. Voor de afwisseling doen wij er soms een bamihap, nasischijf, potje stoofvlees of frikandel speciaal bij. Op de frieten zelf komt natuurlijk Remia frietsaus en curry. De laatste tijd hebben we ook Amerikaanse frietsaus op tafel staan. Je weet wel, die saus van de McDonalds. Heerlijk vind ik het.
Echt gezond is het misschien niet om ieder weekend dit ritueel in ere te houden, maar mijn zaterdagavond is zowat niet goed als ik geen snacks en friet gegeten heb. Momenteel ligt mijn gewicht rond de 50 kg, dus je kunt zeker niet spreken van overgewicht. Net als een klein kind kijk ik de hele week al uit naar de snacks die bij deze friet horen.
Hoewel het een traditie is om het elke zaterdag te doen zijn er toch dagen dat we er vanaf stappen. Deze voorbeelden zijn enkel maar erg zeldzaam, maar vandaag was zo'n dag. Vandaag aten we namelijk Chinees, wat overigens ook heerlijk is. Helemaal getreurd ben ik nu niet, want mijn frietportie van de week heb ik namelijk gisteren al gehad.
Gezond eten is natuurlijk iets waar ik ook van kan genieten. Een goede salade of goed klaargemaakte ovenschotel gaat er bij mij net zo lief in. Toch kan ik zeker ook genieten van een lekker bakje friet (met mayonaise), kroket of frikandel speciaal. Ik ben gezond, dus een bakje friet eens in de week moet kunnen, toch?
LIGHTS is sinds een jaar of twee een van mijn favoriete artiesten. Niet alleen is haar muziek enorm creatief en dansbaar, ook qua persoonlijkheid is deze vrouw zeker een voorbeeld voor mij. Wanneer deze electropop zangeres uit Canada een nieuw nummer ten hore bracht via haar YouTube kanaal was ik ook blij verrast om te horen dat het ietswat anders was dan de snippets die ik eerder gehoord had.
Dit nummer laat iets meer techno horen dan ik van LIGHTS gewend ben. Zeker als je de preview luistert, die de laatste minuut laat horen. Voor mij was dit even wennen, maar na een keer de volledige versie te hebben beluisterd ben ik verkocht. De beat is catchy, maar toch origineel. De rustigere stukjes geven een mooie overloop naar het heftigere refrein. Tekst in een nummer is voor mij heel belangrijk en Everybody Breaks A Glass heeft zeker een paar geniale rijmpjes in zich. LIGHTS is niet het welbekende top40 geluid, maar wel de starpotentie. LIGHTS is verlichtend in de muziekwereld. Een artieste die ik iedereen aanraad. Vooral als je fan bent van de muziek van Owl City.
Is dit nummer niets voor jou? Ik raad je dan zeker aan verder te kijken dan één nummer en de hits Second Go, Drive My Soul, Ice en Pretend (Reprise) een kans te geven. Je zult er geen spijt van hebben!
Om 10:00 was het zover. Niet goed voorbereid begon ik aan het theorie rijexamen. Daar zat ik dan. Wachtend in een ruimte vol met andere examenkandidaten. Ik wist niet wat mij te wachten stond en raakte dan ook lichtelijk in paniek toen de klok 10:05 sloeg. Blijkbaar was het andere examen iets uitgelopen en zou het zo beginnen. Weer vijf minuten later was het dan eindelijk tijd. Enkele kandidaten werden naar boven geroepen waarin wij in een ruimte kwamen waar we onze plaats moesten innemen. Iedereen liep zo de zaal in, maar het bleek achteraf dat ik mijn ID had moeten afgeven. Was het de bedoeling dat dit gelijk was gebeurd of pas toen ik naar boven liep? Ik ben serieus gewoon naar binnengelopen en niet eens een keer kwam er iemand naar mij toe om uit te leggen hoe het werkte. Ik wist wel dat ik mijn ID af moest geven, maar ik wist niet waar. Gelukkig hielden de dames van het CBR een controle, dus ik werd redelijk snel naar mijn plaats gewezen. Toch zou het prettig zijn als ik de volgende keer wat meer informatie zou krijgen over hoe alles verloopt.
Het examen zelf ging belabberd. De klap die ik kreeg van de uitslag was nog te doen, want ik had mijzelf er al op berekend. Wat kan je verwachten als je er niet veel op geblokt hebt? In alle eerlijkheid heb ik de laatste paar dagen dat boek pas aangeraakt. Ik ben ongeveer tot de helft gekomen met alles doorlezen en toen ben ik de borden in mijn hoofd gaan stampen. Mijn "studeersessie" sloot ik af met het doornemen van de aantekingen die ik tijdens mijn theoriecursus gemaakt had. Uitstellen is iets waar ik soms verschrikkelijk goed in kan zijn, als het onderwerp mij niet veel kan interessen. Als ik eerlijk ben moet ik ook zeggen dat het minimale promille van banden mij niets kan schelen. Gevaarsherkenning ging nog best goed, met 14 goede antwoorden van de 13 toegestane heb ik dat gewoon gehaald. Het probleem zat hem echter in de vragen. Van de 35 toegestane goede antwoorden had ik er dus maar 25 goed. In totaal zijn dat dus 15 fouten en 10 onnodige fouten. Ai, dat is niet zo best. Voor mijn volgende poging zal ik zeker eens wat meer de boeken openslaan en toetsen oefenen. Hopelijk komt er dan een ander resultaat uit de bus.
Hoewel ik mezelf geen Dolle Mina wil noemen en Aletta Jacobs niet mijn grootste voorbeeld is, kun je mij wel een heel klein beetje als feministisch omschrijven. Waarom? Ik pleit voor gelijke rechten van vrouwen en mannen en wens als vrouw zijnde zeker ook met respect behandeld te worden. Vrouwen en mannen zijn niet hetzelfde, maar ik vind dat het vrouwelijke geslacht minstens de keuze moet hebben om dezelfde banen als een man te kunnen krijgen.
Mijn eigen ervaring met deze vorm van discriminatie is gelukkig niet erg groot. Meestal voel ik mij wel in mijn waarde gelaten, maar na een mailtje ontvangen te hebben stond ik toch wel even met mijn mond vol tanden. Ik stuurde heel fatsoenlijk (misschien zelfs wel te netjes) een mailtje om een afspraak voor een bezichtiging bij een Tilburgse kamer te regelen. Gisteren kreeg ik ook al vrij snel een reactie van een meisje en op internet zag alles er goed uit. Tot dat ik rond de middag ineens een mailtje kreeg van een jongen die ook in dit huis woonde. Wat naïef opende ik het mailtje. Tot mijn grootste schrik was dit de context: 'Ben je wel lekker? Verstuurd vanaf mijn iPhone.' Sorry? Is dit echt de manier waarop je iemand die naar je kamer komt kijken begroet? Het mag hier misschien gaan om een flauwe grap van een vriend van de besbetreffende gozer of misschien is de jongen niet helemaal sober. Ik wist echt niet goed hoe ik hier op moest reageren. Een beetje geschokt typte ik het berichtje over naar een vriendin, die het ook maar raar vond. Een kwartiertje later besloot ik het aan mijn ouders te lezen, maar deze vonden dat ik gewoon naar de kamer moest gaan kijken en zagen niet in waarom ik zo overdreven reageerde. Ik voelde mij namelijk niet in mijn waarde gelaten en alle zin om naar de kamer te gaan kijken was gelijk weg. Een eerste indruk is van levensbelang en de indruk die ik hiervan kreeg was dat ik een studentenhuis moest gaan delen met een perverse jongen. Nu snap ik best dat het voor sommige jongens leuker is als er een knappe huisgenote bij hun woont, maar je stuurt toch niet zo'n mailtje voordat je iemand ontmoet hebt?! Ik vind het belangrijk dat ik mij op mijn gemak voel in zo'n studentenhuis en na dit mailtje voelde ik mij totaal niet op mijn gemak. Het is dan ook onnodig om te zeggen dat ik besloten heb deze afspraak niet na te komen. Het is niet dat ik de jongen geen tweede kans gegeven heb. Mijn reactie was namelijk een gevat antwoord, namelijk: 'Ben je wel helemaal sober? Was deze reactie nou voor mij bedoeld of niet?' Na een reactie hebben gekregen die uit niets anders bestond dan een paar spaties en de zin: 'Verstuurd vanaf mijn iPhone.' was het voor mij ook meer dan duidelijk dat dit niet mijn nieuwe huisgenoot zou worden.
Was mijn reactie overdreven? Zelf sluit ik dat niet helemaal uit. Hoewel ik weet dat ik wat overgereageerd heb, heb ik ook normen en waarden en respect staat bij mij heel hoog in het vaandel. Ergens kan ik wel een beetje om het mailtje lachen, want zeg nou eerlijk de zieligheidsfactor druipt er vanaf. Als de desbetreffende jongen mij zoiets had gestuurd als wij mogelijk al samen hadden gewoond dan had ik het nog wel door de vingers gezien, maar op dit moment valt het mailtje onder de categorie ongewenste intimideiten. Wat ik de studenten toewens? Een "lekkere" huisgenote die zulke fratsen kan accepteren.
Ik geef eerlijk toe dat ik niet veel van jongens gewend ben op dit gebied. Misschien dat ik daarom zo reageer, maar dit huis wordt het niet voor mij. Natuurlijk mogen mannen opmerkingen maken als lekkerding naar vrouwen. Andersom zal dit heus ook wel eens gebeuren. Het ging ook niet zo zeer om de context zelf, want ik snap best dat er ergere dingen getypt hadden kunnen worden, maar ging om het moment daarop en het 'principe'. Maandag ben ik ook naar een kamer wezen kijken en als ze alles rond kunnen krijgen met de twee overige huisgenoten heb ik misschien zelfs al een onderdak. Dit is ook wel een van de redenen waarom ik toch niet ben wezen kijken (ook al is het nog lang niet zeker of de kamer van mij wordt).
Om toch nog "ontopic" te blijven, mijn visie op deze kwestie is dat vrouwen in hun waarde gelaten moeten worden. Opmerkingen als lekkerding enzovoort zijn zeker niet verboden, maar zorg er wel voor dat je ze op het juiste moment doet (bijvoorbeeld in een club). Ik vind het belangrijk dat vrouwen net zo ver moeten kunnen komen als mannen wanneer zij dit zelf verlangen. Vrouwen zijn niet beter als mannen, maar het is zeker ook niet andersom. We zijn allemaal menselijk en zo moeten we ons ook maar eens gaan gedragen.
Heb jij dat ook? Dat je zomaar iets koopt omdat je op dat moment vindt dat je het hebben MOET, terwijl je het eigenlijk niet bepaald nodig hebt. Dit artikel gaat niet eens zo nodig over miskopen, ook al zijn die natuurlijk niet uitgesloten bij deze impulsieve aankopen.
Begrijp mij nou niet verkeerd. Er is heus niets mis met het verwennen van jezelf door deze artikelen. Het blije gevoel van deze aankoop is iets wat je af en toe nodig hebt, maar wanneer je in geldnood zit is het misschien toch wat minder. Je kunt je geld immers maar een keer uitgeven.
Vroeger had ik nooit moeite met sparen. Hoewel ik nog steeds niet wil zeggen dat ik een gat in mijn hand heb zijn er bepaalde gelegenheden waarop ik zeker wel eens los ga wat betreft (onnodige) aankopen. De zelfcontrole is niet helemaal tot niveau 0 gezakt, maar achteraf ontstaat de vraag wel eens waarom ik iets ook alweer gekocht heb. Echte spijt is het niet, maar nu ik aankomend student ben zal ik toch op mijn geld moeten letten. Gisteren tijdens een middagje shoppen in Breda heb ik dan ook wel €7,20 onnodig uitgegeven aan eten. Erg impulsief kocht in cupcakes, want ik was benieuwd naar de smaak. Nog geen vijf minuten later stond ik echter aan de balie van een snackbar friet te bestellen met het zakje cupcakes in mijn handen houdend. Kleding heb ik niet gekocht, wat zeker niet kwam doordat ik niks leuks zag. Zowat alles wat ik zag was leuk, maar met recente aankopen in mijn achterhoofd heb ik mij toch in gehouden. Dat geldt alleen niet voor leesvoer. Momenteel heb ik een geweldig boek geleend van een vriendin, Blameless van Gail Carriger uit de Parasol Protectonate Series. Misschien is het wel handig om te melden dat ik dit derde boek uit de serie nog niet uitgelezen heb, maar toch alvast deel vier heb ingeslagen. Momenteel staat Heartless heel verleidelijk in mijn kast.
Ook kan ik mij nog een middag herinneren waarop ik na het passen van een skinny jeans dit jurkje tegen kwam en er zo van gecharmeerd was dat ik het na wat twijfelen echt moest passen. Het stond zo leuk dat ik niet veel later ermee de Zara verliet. Zoals het weer er nu uit ziet zal het nog wel even duren voordat ik het weer met trots kan dragen, maar in ieder geval had ik wel een mooi jurkje voor mijn examenuitreiking (hoewel ik het ding eigenlijk totaal niet nodig had).
Dan nog maar niet te spreken over alle mangas die in mijn kamer rondslingeren. Als je je bedenkt dat deze Japanse strips gemiddeld 10 euro kosten en ik nu zowat rond de 70 exemplaren in mijn collectie heb, is dat toch €700 euro dat ik eraan besteed heb. Natuurlijk kost iedere hobby geld en er zijn ook zeker mangas bij waar ik enorm gek op ben. Toch moet ik in alle eerlijkheid melden dat ik niet van ieder boekje evenveel genoten heb en als ik mij bedenk dat ik €700 euro rijker had kunnen zijn ontstaat er wel een klein gevoel van schaamte. Van de andere kant gezien vind ik niet dat je niks met je geld mag doen. Als je alleen maar spaart en nooit iets uitgeeft zul je ook nooit wat hebben ook. Alle genoemde aankopen in deze blogpost waren dan misschien wel impulsief en niet altijd even slim, maar toch heb ik er veel plezier van gehad (behalve een manga die ik echt niet doorkomen kan). Mijn mening over dingen kopen om te kopen? Af en toe is het wel fijn, maar doe het met mate en alleen als je portomonnee het toelaten kan.
Al zowat drie jaar zijn een goede vriendin en ik bezig met een Naruto fanfiction verhaal, maar aan alles komt een einde. Nadat zij mij over heeft gehaald hebben we besloten het om een andere boeg te gooien en onze eigen karakters Shogo en Miharu (en alle andere personages waar wij met recht trots op mogen zijn) gaan gebruiken in ons eigen verhaal. Zoals ze zeggen elk einde is een nieuwe begin.
Van links naar rechts: Shogo (7 jaar), Shogo (14 jaar), Shogo (17 jaar) en Shogo (24 jaar oud) in de Naruto setting.
Het begon enkele jaren geleden toen ik met twee vriendinnen wel eens een rollenspel deed op msn, waarin we in de huid kropen van onze cosplaykarakters. Deze gesprekken begonnen de vorm aan te nemen van een heus verhaal en toen een vriendin besloot ermee te stoppen, gingen wij met volle kracht met zijn tweeën verder. Uiteindelijk begonnen deze gesprekken over te vloeien naar gesprekken die draaiden om de zoon en dochter van onze cosplaykarakters, namelijk Uchiha Shogo (zoon van Sasuke en Karin) en Uchiha Miharu. Wat begon als een spontaan idee heeft in de afgelopen drie jaar zeer serieuze vormen aangenomen.
In deze nieuwe setting ben ik niet van plan Shogo veel te veranderen. Ik ben trots op zijn design en karakter. Al jaren schrijf ik verhalen voor mijn plezier (en het is dan ook mijn droom later een boek uit te geven), maar Shogo is veruit een van mijn favoriete zelfverzonnen personages. Ik weet niet of het komt door zijn charmante optreden of moedige woorden. Het leek mij interessant mijzelf te verplaatsen in de wereld van een "player" die veel meisjes date en hoewel ik de jongere Shogo niet anders kan beschrijven, ben ik blij dat hij uitgegroeid is tot meer dan dat. Shogo Kurogane, zoals zijn naam nu luidt, is het beste te omschrijven als: zelfverzekerd, impulsief, onbeschaamd, extrovert, charismatisch, moedig, kort lontje, redelijk ijdel en koppig. Zijn uiterlijk heeft hij meezitten en daar maakt hij maar al te graag gebruik van. Hoewel hij zeker niet stom is, weigert hij soms zijn volle verstand te gebruiken. Dit zorgt uiteraard niet altijd voor makkelijk situaties, maar op de een of andere manier weet Shogo zich overal uit te praten met zijn vlotte babbel. Zijn rijke leven mag dan perfect lijken vanaf de buitenkant gezien, maar uiteraard heeft ook Shogo zo zijn geheimen. Een daarvan is zijn kat Sachiko, die bij lange na geen normale kat is. Sachiko is namelijk een yokai, oftewel geest en heeft een contract met Shogo gesloten, waardoor een deel van Sachiko's kracht van Shogo is en vise versa. In de oude Naruto versie, was Sachiko een summoning (die eigenlijk wel wat weg had van een biju).
Nieuw design voor de nieuwe setting (Shogo 17 jaar oud)
Het leuke aan de nieuwe setting is dat ik hier veel vrijer in ben. Niet langer hoef ik mij te houden aan de bestaande regels van het Naruto universum. Hoewel Shogo zowat naadloos tot de Uchiha's behoorde is het zeker geen overbodige luxe dat we nu onze eigen wereld kunnen creeëren. Het bouwen en uitbreiden van een eigen dimensie is toch wel een van de dingen die schrijven (en creativiteit in het algemeen) zo leuk maakt. Hoewel ik nog fan ben van de Naruto serie, hoop ik met mijn eigen verzonnen karakter zelf nog veel mooie verhalen te schrijven. Beginnend bij het begin, zoals een echt boek.
Titelverklaring: Uchiha betekend zoiets als waaier en symboliseerd het doven van vuur. Uchiha is een clan in de populaire anime en manga serie Naruto, wat over ninjas gaat. De titel van deze blogpost wijst dus naar het "Uchiha verleden" van mijn karakter Shogo die in een originele setting als Kurogane Shogo (westers: Shogo Kurogane) door het leven gaat. Kurogane is overigens een officiële Japanse achternaam die 'Black Steel' betekend.
Er zijn mensen die niet weten wat ze willen worden. Op zo'n jonge leeftijd iets moeten kiezen wat je voor de rest van je leven moet doen is ook geen makkelijke taak. Het grootste gedeelte van de middelbare school leerlingen struinen de HBO-scholen af op zoek naar iets wat ook maar enigszins bij ze past. Of dit de goede keuze is moeten ze alleen nog maar afwachten. Nu geldt dat laatste ook voor mij, maar ik hoor bij de paar gelukkige tieners die al jaren weet wat ze wil doen. Ik wil schrijven voor geld en daarom ga ik vanaf aankomend semester de opleiding Journalistiek op de Fontys Hogeschool voor Journalistiek in Tilburg studeren.
Al sinds het einde van de brugklas kwam ik tot de conclusie dat ik Journalistiek wilde studeren. Dit is nu ongeveer zes jaar geleden. Wat mij uiteraard zo aantrok, was de mogelijkheid om verhalen over te brengen. Later besloot ik dat Journalistiek de geschiedenis van later is en dat ik dus letterlijk geschiedenis zou schrijven.
Na een iets wat gedemotiveerd tweede jaar, moest ik vanaf de derde helaas doorstromen naar de MAVO. Deze heb ik in twee jaar met vlag en wimpel gehaald en mocht dan ook doorstromen naar de HAVO. Een andere optie had ik (ambitieus en vastbesloten als ik was) dan ook niet. Mijn zinnen waren nog steeds gezet op de Journalistiek. Toch heb ik mij de afgelopen twee jaar goed georiënteerd om zeker te weten dat dit wel echt was wat ik wilde. Mijn tweede (en zelfs derde) keuzes lagen ook al klaar, maar gelukkig kon de loting mij niet stoppen om echt Journalistiek te gaan studeren.
Tijdens het intakegesprek van deze opleiding was mij al verteld dat Tilburg een loting van de regering opgelegd krijgt, omdat dezelfde opleiding in Utrecht zo populair is, dat alle Journalistiek opleidingen in Nederland verplicht zijn te werken met een numurus fixus. Ik was hier alleen wel een beetje sceptisch over. Wat als het alleen een verkooppraatje was? Ik heb dit verhaal echter vaker gehoord en donderdag was het dan zover. Het lotingsresultaat kwam positief uit de bus! Vanaf eind Augustus ben ik dus een Journalistiek studente.
Wat ik precies in de Journalistiek wil gaan doen, weet ik nog niet precies. Er is nog zoveel van het wereldje dat ik niet ken. Mijn voorkeur gaat uit naar de geschreven media. Wanneer ik mijzelf probeer in te beelden op de televisie of radio gaat dat niet helemaal zonder lach of stoot, maar wie weet blijk ik er wel verborgen talent voor te hebben. Je moet je verborgen talenten niet onderschatten, want je weet niet waar je mee te maken hebt. Schrijven is echter wel een talent wat ik niet onder verborgen beschouw en dus ben ik als een kind zo blij dat ik er waarschijnlijk iets mee kan gaan doen. Een ambitieuze droom als muziekjournaliste die in Londen verblijft en de grootste sterren mag interviewen is dus nog niet helemaal in elkaar gestort. Reizen voor mijn werk zou ook geweldig zijn, maar problemen met het serieuzere nieuws heb ik ook niet. We zien allemaal wel waar het strand.
De alom bekende verhalen dat de helft van de HBO studenten na de kerst al van de opleiding is, zijn mij natuurlijk ook bekend. Wie weet gaat Journalistiek het toch niet worden, maar als je het niet probeert zal je het nooit weten, toch?
Vol enthousiasme besloot ik een paar jaar geleden een pruik te kopen, die ik zou gebruiken voor een Kanda (D.Gray-man) cosplay. De pruik had geen clip-on staart en op de een of andere manier dacht ik dat het een goed idee zou zijn als ik daar gewoon zelf een staart in zou maken. Dit is uiteindelijk nooit gelukt, maar het is wel gelukt een hoop klitten in het nephaar te krijgen!
Kanda heb ik uiteindelijk nooit meer gecosplayed, maar de pruik gebruik ik nu voor mijn eigen karakter Sayuri. Tijdens Abunai!con 2010 heb ik dan ook heel de dag met een pruik vol klitten rondgelopen, want het was er niet uit te kammen. Na wat research op internet heb ik enkele tips gevonden hoe jij je pruik er weer mooi uit kunt laten zien.
Hiervoor pakte ik een plastic bak, lauw water en Neutral shampoo zonder toegevoegde parfumstoffen. Eigenlijk was de bak te klein, dus het is aan te raden voor een lange pruik misschien gewoon de wasbak of zelfs het bad te gebruiken. Aangezien ik de stop niet kon vinden heb ik de pruik een beetje moeten opvouwen. Ik moet toegeven dat het water misschien iets te water was. Sommige pruiken kunnen zelfs smelten bij hoge tempraturen (aangezien ze van plastic gemaakt zijn), dus het is misschien aan te raden gewoon koud water te gebruiken. Daarna is het wachten geblazen. Wachten, wachten en nog eens wachten. Het enige wat je moet doen is je pruik in het water met de shampoo laten weken, zodat de shampoo in je pruik gaat trekken. Dit gaat zeker wel enige uren duren, dus in de tussentijd zou ik wat anders gaan doen. Wanneer je ziet dat de shampoo is ingetrokken haal je de pruik uit het water en laat je hem drogen. Je zult nu merken dat de pruik enorm zacht is, maar de klitten er nog niet uit zijn. Deze kam je na het drogen uit met een pruikenborstel, je vingers of een babyborstel. Het zou nu makkelijker moeten gaan dan voorheen het wassen.
Zelf heb ik het idee dat de pruik alleen zachter is geworden en een paar klitten er inderdaad makkelijker uitgegaan zijn. Het heeft echter nog niet het optimale resultaat dat ik wil bereiken. Misschien is het slim de volgende keer niet een paar dagen te wachten met uitkammen?
Een andere tip die ik heb gelezen tijdens het surfen op internet is het sprayen van siliconenspray en hierna de klitten eruithalen. Wanneer ik volledig klaar ben met het kammen van mijn pruik en het heeft nog niet veel geholpen, ga ik deze tip ook eens proberen.
Kort, maar krachtig. Hoewel de lange naam anders doet vermoeden, heeft deze serie maar 11 afleveringen en ik heb hem dan ook in één dag afgekeken. AnoHana mag zich met recht een tranentrekker noemen. Terwijl dat ik dit typ heb ik nog steeds een brok in mijn keel.
De recente anime verteld het verhaal van zes jeugdvrienden. Opgroeien betekend veranderen en wanneer Menma voor de ogen van Jintan verschijnt is alles anders dan voorheen. De vriendengroep is uit elkaar gevallen, iedereen is opgegroeid en hun eigen weg in geslagen. Wat deze mensen nog verbonden maakt is het verlies dat ze moeten delen. Stuk voor stuk moeten ze leren leven met een permanent schuldgevoel. Wat als het anders was verlopen? Was Menma dan niet verongelukt?
Jintan denkt in eerste instantie dat het een illusie moet zijn. Gewoon een hallucinatie die veroorzaakt is door die verrekte zomer. Per ongeluk verteld hij een oude vriend over de geest die rond hem spookt en deze lijkt het verhaal nog te geloven ook. Uiteindelijk gaat hij het zelf ook geloven, net als zijn oude vriendengroep. Ze ondervinden steun aan elkaar, maar ook verwarring. Waarom kan alleen Jintan Menma zien?! Wat zorgt ervoor dat ze naar de hemel gaat? Komen ze ooit over haar dood heen?
Samen besluiten ze de laatste wens van Menma waar te maken. Doen ze dit echter wel voor de goede redenen en niet voor simpelweg voor zichzelf? Eens wens die te maken heeft met het verlies van Jintan's moeder. Hebben de Super Peace Busters het in zich om deze wens te vervullen?
Binnen no time merkte ik dat ik meer wilde van deze serie. Urenlang heb ik aflevering na aflevering zitten bekijken. Mij afvragend of ze hun doel zouden vervullen. Echte actie zul je in deze anime niet aantreffen. Alle "actie" zit hem in de emotionele gebeurtenissen of gedachtes. Gezien het genre slice of life, wat letterlijk stuk uit het leven betekend, was dit geen verrassing. Persoonlijk ben ik na het zien van meesterwerken als Aria The Animation (enz.) en Natsume Yuujinchou fan van het genre. Ik zeg niet dat dit een serie voor iedereen is, maar als je gek bent op werken zoals Clannad en Air zou ik deze anime zeker ook een kans geven.
Qua plot waren er wel een paar minpunten. Zo wordt er nooit duidelijk uitgelegd waarom de hoofdpersoon een semester niet op school geweest is. Nu is dat niet heel relevant voor het verhaal en is school meer een afleiding die heel subtiel in het plot wordt verweven. Met een enkele uitschieter. Wat raar is vind ik dat niemand heeft gevraagd of Menma een voorwerp kan bewegen en ze pas in de zevende aflevering erachter komen dat ze wat in haar dagboek kan schrijven. Vooral omdat Tsuriko al kaarsen meenam om de geest van hun jeugdvriendin op te roepen. Het feit dat het schrijven alleen lukt in de geheime ontmoetingsplaats van de zes vrienden is ook merkwaardigheid en cliché. De reden is waarschijnlijk omdat ze erg gehecht was aan die plaats, maar dat is maar een wilde gok, aangezien er geen verklaring gegeven wordt.
Al met al is AnoHana een serie waar ik van genoten heb, ook al was het maar voor een dag. Dit verhaal over verlies en vriendschap heeft mij zeker wel een traantje laten wegpinken. Ook zaten er enkele grappige momenten in, maar die worden weggevaagd door de sterke drama. Om de een of andere rare reden heb ik iets met zielige verhalen en daarom heb ik ook iets met AnoHana. Zeker niet zomaar een anime in mijn mening.
Mijn naam is Rowie van der Vliet, wat overigens niet uitgesproken wordt op zijn Engels, maar op zijn Nederlands. Dat terwijl ik vernoemd ben naar een zekere Rowie uit de serie Flying Doctors. Een Australische serie van ver voor mijn tijd, waar ik dus mijn hele leven lang ook geen aflevering van gezien heb.
De reden van deze blog is mede dat ik mijn spelling moet oefenen, omdat ik volgend jaar waarschijnlijk de HBO-opleiding Journalistiek ga volgen. Daarnaast is het natuurlijk ook een goed excuus om te schrijven. Het idee van een weblog spookt nu al een aantal jaren in mijn hoofd. Het heeft zelfs tot een aantal mislukte pogingen geleidt. Weblogs waarbij ik niet verder kwam dan de beginpost, weblogs zonder enig echt doel. Deze poging kan natuurlijk even fataal mislukken als die andere, maar als je het niet probeert zul je het nooit weten, toch?
Waarover ik ga schrijven is mij tot nu toe een raadsel. Waarschijnlijk dingen die mij interesseren en opvallen. Ik verwacht dat er reviews op komen te staan van animes en mangas, maar ook muziek. Misschien kun je hier in de toekomst ook wel het proces van mijn cosplays volgen. Verward door al deze begrippen? Niet getreurd, waarschijnlijk zal ik ze in de toekomst dubbel en dwars uitleggen.
Wat mij bezig houdt in het dagelijkse leven is het schrijven van verhalen, manga lezen, anime kijken, muziek luisteren en vooral veel uren achter de computer zitten. Dat laatste is een uit de hand gelopen hobby en niet eens in de zin dat ik er mijn geld mee verdien. Denk hierbij meer aan de vorm van een verslaving. Een drastisch woord, maar ik draai niet om de feiten heen. Nu wil ik hiermee niet zeggen dat dit gelijk een probleem hoeft te zijn. Problemen zijn er immers om opgelost te worden en ik vind het prettig mijn status op online te hebben.
Sinds je deze link heb aangeklikt is er vast een vraag in je opgekomen. Waarom heet deze blog in godsnaam Shogomel? Zoals je misschien al gemerkt had lijkt het op het merk Chocomel, alleen dan met de verandering van twee letters. Shogo is een eigen verzonnen karakter, wat tot nu toe best veel voor mij betekend heeft. Daarnaast is hij ook een van mijn favoriete karakters. Hij komt uit een fanfiction verhaal van Naruto, wat zich ongeveer 17 jaar na de originele serie afspeelt (in de setting waarin deze zich op dit moment bevind). Hier ben ik al een aantal jaren met een vriendin (naja, eigenlijk twee) mee bezig en we hebben zelfs gecosplayed als deze original characters. Omdat ik de username geinig vind en ik een ramp ben met het verzinnen van namen heb ik mijn weblog tot Shogomel omgedoopt.
In de eerste plaats schrijf ik deze blog vooral voor mezelf. Ik hoop hierbij mijn schrijf kwaliteiten en spellingsfouten te verbeteren op een leuke en interessante manier. Leuke reacties en opbouwende kritiek is natuurlijk welkom.
