Anders

Proloog

Vroeger was er altijd vrede geweest in Fantaisië. De draken gingen om met de elven,de kabouters met de nimfen(die zelfs wel eens met elkaar trouwde) en de piraten lieten de zeemonsters met rust. Ja, vroeger was alles goed geweest. De inwoners van Fantaisië kende geen ruzies,onrust of laat staan meningsverschillen! Het waren allemaal dingen die ze niet hadden, niet kenden. Voor wij mensen was als het Fantaisië het paradijs. Je kwam er als inwoner niets tekort. Eten was er in over vloed en als je iets wilde kon je het zo tevoorschijn halen. Maar in Fantaisië waren geen mensen. Of tenminste... De inwoners van Fantaisië bestonden uit vele wezens. En dan voornamelijk wezens zoals: draken,piraten,kabouters,zeemonsters,dinosaurussen,elven,nimfen,vampiers en nog meer van zulke "beesten". Fantaisië was een wereld vol magie. De baas over heel Fantaisië was Magic. Magic wist alles van magie,de bewoners en de geheimen van Fantaisië. Dat maakte haar behoorlijk slim en machtig. Tegen Magic kon niemand het opnemen. Niet dat dat nodig was. Niemand haalde het ooit in zijn hoofd om ruzie te maken. Waarom zouden ze? Ze hadden toch alles wat hun hartje begeerde. De wezens in Fantaisië kende geen macht of haat. Het bestond niet voor hun, ze wisten niet eens wat het betekende. Ze kende alleen goed en vrede. De enige die van haat wist was Magic. Zij wist wat er in de andere werelden gebeurde. Zij alleen kende de verschrikkelijke eigenschappen van de mensen. De andere wezens van Fantaisië wisten niet eens dat er mensen waren, ze wisten niet dat er nog andere werelden waren. Ze hoefden het ook niet te weten, het was niet van belang en de inwoners vroegen er ook niet naar. Waarom zouden ze ook? Fantaisië was immers het paradijs, ze kwamen niets te kort en van klagen wisten ze ookal niets af. Alles was onvoorstelbaar goed. Maar de enige die wist dat dat niet altijd zo kon blijven was Magic. Zij wist als enige dat er iets speciaals naar Fantaisië zou komen. Iets wat alles veranderen zou. Iets wat de slechte kant in Fantaisië bracht. Dat ene wezen zou de eerste oorlog aan maken. Magic zag het allemaal in haar dromen, ze wilde het niet zien, ze wilde het tegenhouden. Maar het lukte niet, het bleef maar komen. Elke nacht lag ze er wakker van. Ze wilde niet dat haar volk naar de knoppen ging. Dit mocht niet gebeuren. Magic deed alles om het tegen te houden, maar dat lukte niet.
Toen op een dag werd haar voorspelling werkelijkheid. Een raar wezen verscheen plotseling op Fantaisië. Het was klein en zag er enorm schattig uit. Ze leek wat op de elfjes en daarom namen de wezens aan dat het wel een elf moest zijn. Maar die nacht overleedt Magic. Alle haat en onrust kwam vrij in Fantaisië. Ze waren niet langer meer veilig. Ze zouden niet langer meer haatloos zijn. Langzaam maar zeker zou de haat hun overnemen, totdat ze stierven. Stierven van ongelukkigheid en macht! Net zoals Magic gestorven was...
De wezens hielden het rare wezen verantwoordelijk. Zij moest het gedaan hebben, het kon niet anders! De draken kregen plots ruzie met de elven, de kabouters en de nimfen konden elkaar niet meer uitstaan en de piraten en de zeemonsters waren niet zo rustig meer. De enige draak die nog in het elvendorp bleef wonen was Bruni. Het rare wezen kwam bij de elven wonen. Zij dachten namelijk dat het een van hun was. Maar dat was het niet...
Bij de test der Magie slaagde het wezen niet. Terwijl de andere elven dat wel deden. Zij kregen vleugels en het wezen niet. Het wezen wist niet wie ze was, ze wist niet wat ze hier deed. Ze voelde zich alleen en hopeloos. Maar toch mocht ze nog bij de elven blijven wonen. Zij zagen het wezen als hun familielid. Ze was dan wel niet precies een van hun, maar toch ze hoorde erbij. Het wezen werd steeds gelukkiger, maar toch dat hopenloze nieuwsgierige gevoel bleef. Wie was ze? Waar kwam ze vandaan? En het allerbelangrijkste waarom had zij geen magie? Maar haar vragen konden niet beantwoord worden, de enige persoon die het wel geweten had was dood.
Ik had medelijden met het rare wezen. Ik voelde net of ik met haar te doen had. Ik keek toe, maar er was niets wat ik doen kon. Ik was hopenloos. Jaren en jaren leefde het raren wezen bij de elven. Nu was het 16 lentes. Iedereen was afgestudeerd in magie, behalve het wezen.... Het wezen werd groter en groter en begon steeds meer op de elven te lijken. Ondanks haar niet magische vermogen.

En wie dat wezen dan wel niet is? Dat ben ik.

Hoofdstuk 1: Was alles maar anders...

Destiny zat goed verborgen op een tak. Haar benen bungelde heen en weer, maar dat was dan ook het enige vrolijke aan haar. Haar gezicht hield ze verborgen achter een reusachtig blad. Niemand mocht haar zo zien. Ze zou vast uitgelachen worden. Tranen stroomden over haar wangen, maar ze wilde niet dat iemand ze zag! Dan werd het allemaal nog erger en dat kon Destiny echt niet aan. Destiny was namelijk het rare wezen. Niemand wist precies wat ze was, maar de alle volken behalve de elven hadden gevonden dat ze weg moest. Destiny herrinderde het nog alsof het gisteren pas gebeurt was. Vanaf het moment dat ze aangekomen was in Fantaisië-op een manier die niemand wist hoe- hing er een rare sfeer in Fantaisië. Destiny was nog klein en ze had niet alles goed kunnen onthouden. Maar die blikken, die afschuwelijke hatelijke blikken! Ze was ze niet vergeten en om eerlijk te zijn. Elke dag beleefde ze die blikken opnieuw. Want ondanks dat de elven besloten hadden haar op te nemen in de groep had ze niet echt veel vrienden. Ze was het typische voorbeeld van een buitenbeentje en de meeste elven namen alle kansen om Destiny te pesten. Ze grepen ze met beide handen aan en soms leek het echt of zij er beter van werden. Maar Destiny werd er alleen maar slechter en slechter van. En dan was er ook nog eens niemand bij wie ze terecht kon! Met Bruni kon Destiny het dan wel perfect vinden(ze waren zelfs vrienden) maar toch had ze hem nooit dingen verteld. Ze wist niet of hij dat allemaal wel horen wilde. Een ander zou haar pijn vast op vatten als gezeur, en waarom ook niet? Ze zou op zich ook nog wel terecht kunnen bij Kalisto. Hij was de enige elf met wie Destiny echt om ging. Destiny vond hem leuk. En dan niet zomaar leuk, maar dan echt heel heel heel leuk! Maar ze wist niet of ze hem wel leuk mocht vinden, hij was immers al zo lang haar vriend. En trouwens Kalisto was ook een Philo. Zijn vader was de grote baas van de elven. En meneer Philo wilde het beste voor zijn zoon. En geloof me, Destiny zag hij niet als het beste. Hij haatte haar, en dat was dan nog zachtjes gezegd. Zijn vrouw had hem overgehaald Destiny bij de elven onder te brengen. Maar de eerste dag dat Destiny bij de elven woonde vond hij dat het steeds slechter met ze ging.
De inwoners van Fantaisië hadden haar schuldig gehouden voor de dood op Magic. Ze bracht ongeluk werd er gefluistert. Ook waren er boze tongen die zeiden dat ze gestuurd was door de demons uit het bos. Zelf wist ze niet wat ze geloven moest. Ze wist niet eens wat ze was! Maar ze zou er wel achter komen! Ze ging alles door zoeken. En ook al zou het bijna haar leven kosten, ze kwam het te weten!
,,Destiny! Destiny! Ben je hier ergens?" Het was de stem van Kalisto.
Destiny schrok zich rot. Kalisto mocht haar zo niet zien! Ze was het niet waard hem zo aan te kijken. Hij zou haar vast lelijk vinden, en Destiny wilde niet dat Kalisto haar lelijk vond. Zelf was hij namenlijk zo knap. Destiny was gewoon een lelijk ding vergelijken bij hem. Soms wenste ze dat hij haar vriendje was, maar ze wist dat het niet kon. Ze wist dat het niet mocht. Maar toch stiekem was dat een van haar grote wensen...
,,Destiny? Ik weet dat je daar zit. Kom nou maar, er is niks aan de hand." begon Kalisto.
Destiny antwoorde niet. Ze wilde niet dat hij haar zag! Hij mocht haar gewoon niet zien. Hij begreep gewoon niet wat er nou precies aan de hand was. En als hij het al begreep dan wilde hij het misschien wel helemaal niet begrijpen. Ze snapte zelf amper waarom ze nou eigenlijk aan het huilen was!
Het blad waar achter ze zich verschoven had werd weg getrokken en Kalisto verscheen.
,,Daar ben je!" zei hij opgelucht.
Destiny knikte. ,,Daar ben ik."
,,Hee, wat is er?" vroeg Kalisto belang stellend.
,,Oh gewoon... Ik word weer eens uitgescholden." zei Destiny, alsof het totaal niets voorstelde.
Kalisto zei niks. Het was duidelijk dat hij totaal niet wist wat hij zeggen moest. Iets wat Destiny hem niet echt kwalijk nemen kon. Niemand zei iets tegen haar. Ze waren allemaal bang dat ze ongeluk bracht. Alleen maar omdat de nacht dat zij hier gevonden werd Magic overleden was. Dat moest toch gewoon toeval zijn ja toch? Dat kon toch niet anders. Ze was toch geen raar wezen? Nee toch?
,,Weet je het is gewoon niet makkelijk voor mij. Iedereen denkt dat ik ongeluk breng. Iedereen mijdt mij, iedereen doet net of ik niet besta! Denk je echt dat dat makkelijk is? Je moeder mag mij dan wel hebben binnen gelaten maar ook zij mag mij niet en dat weet je best Kalisto! En ik ben toch niets waard dus waarom zou ze geen gelijk hebben? Ik kan niet eens een simpel rondje vliegen. Ik kan niks Kalisto, ik kan helemaal niks!" zei Destiny boos.
,,Dat moet je niet zeggen Des. Je kunt zoveel dingen die ik niet kan. Zo kun je geweldig tekenen en kan je ook nog eens heel hard rennen." zei Kalisto.
,,Ja, wat heb ik nou aan rennen? Hier in Fantaisië gaat het allemaal om vliegen, niet om rennen!"
,,Maar daar kan jij toch niks aan doen."
,,Nee, maar het is wel zo en daar zal ik het mee moeten doen."
Toen was het weer stil. Kalisto wist weer niet wat hij zeggen moest. Hij wist dat Destiny gelijk had, maar dat wilde hij haar niet zeggen. Hij wist dat hij haar daarmee pijn zou doen en dat was wel het laatste dat Kalisto wilde.
,,Ik vind je niet waardeloos en je brengt ook geen ongeluk anders was ik vast allang dood geweest." zei Kalisto na een tijdje.
Destiny deed een poging tot glimlachen maar het zag er meer uit als een ongelofelijke rare grimas.
,,Sorry, ik stelde mij ook behoorlijk aan." zei Destiny. Eigenlijk vond ze niet eens dat ze haar aanstelde maar misschien vond Kalisto haar wel stom. Hij vond haar dan wel niet waardeloos maar dat hoefde dan nog altijd niet te betekenen dat hij haar niet stom vond. Misschien was hij toch als alle andere. Misschien spioneerde hij haar wel. Misschien vertelde ze alles wat ze ooit tegen hem had gezegd wel aan zijn ouders! Nee, dat mocht ze niet denken. Kalisto was nu al voor jaren een goede vriend van haar. Eigenlijk haar enige...

,,Ach, kan ik me best voorstellen hoor." vertelde hij Destiny.
,,Oe, Kalisto en Destiny zitten gezellig naast elkaar!" zei een stem plagerig.
Het was Bruni, de enige draak die nog diende onder de elven. Er was een enorme ruzie geweest tussen de draken en de elven. Een ruzie die nu eigenlijk nog steeds van gang was. Uit voorzorg voor hun welpen waren de draken naar het oosten verhuisd, iets wat de elven weer bang zijn noemden.
Maar Bruni was achtergebleven. Hij was vast besloten om Destiny te gaan helpen, wat er ook gebeuren zou. Hij wist dat hij voor eeuwig verbannen zou worden, hij snapte het allemaal donders goed. Maar toch, kon hij dit wezen alleen laten? Nee, duidelijk niet en zo kwam het ook dat Bruni haar overal naartoe bracht en haar hielp met allerlei dingen.
Destiny stak haar tong uit naar de vuurdraak die gelijk deed of hij iets heel schokkends zag.
,,Ach,Destiny ik heb een brief voor je. Ik weet niet wat het is wel weet ik dat hij gericht is aan jou." zei Bruni.
Destiny keek hem raar aan. Een brief voor haar?! Dat was bijna onmogelijk. Welke idioot zou haar nou een brief willen sturen. Zou hij misschien van Kalisto zijn. Had hij haar misschien eindelijk een liefdesbrief gestuurd.
Hoopvol scheurde Destiny de envelop open hopend dat haar grootste wens in vervulling zou gaan.

Beste Destiny Hagar,

Je zult je nu wel afvragen waarom je deze brief krijgt. Het is ook best raar en om eerlijk te zijn weet ik zelf niet eens waarom ik je dit allemaal schrijf. Maar ik vind wel dat je meer moet weten. Ik vind dat je het recht er op hebt. Misschien schrijf ik je daarom wel. Ik weet veel niet. Vooral niet alles wat jij zou moeten weten. Maar ik beloof je dat ik meer weet. Ik weet meer dan jij nu weet, maar ooit hoop ik dat jij meer weet dan mij. Ik zal je alles vertellen wat ik wel weet. Dat beloof ik je met heel mijn hart en ziel. Je zult je nu wel afvragen wie of wat ik ben. Maar echt dat doet er niet toe! Daar zul je snel genoeg achter komen. Dat weet ik dan weer wel. Het enige wat er echt toe doet is dat je nu eindelijk de antwoorden gaat vinden waar je al zo lang naar zoekt. Ik heb je bekeken, wel 16 lentes lang. Niemand wist ooit van mijn bestaan af. Alleen een persoon..... Ik hoop dat je al kunt raden wie die persoon was.
Ik weet dat ik heel mysterieus en geheimzinnig doe. En echt het doet mij pijn om niet gelijk eerlijk te zijn. Het doet mij pijn om 16 lentes lang niets gezegd te hebben. Maar het is voor je eigen best wil. En ik hoop dat je straks maar een klein beetje begrip daar voor kunt opbrengen. Ik zal je helaas nog meer moeten vragen. Maar dat komt allemaal wel. Het is veel te gevaarlijk om in deze brief meer informatie te zetten. Hoe graag ik het ook willen zou. Je hebt geen idee hoeveel mensen jou wel niet in de gaten houden. Er is altijd kans dat deze brief onderschept word. Ookal hoop ik dat Bruni hem ontvangt en hem gelijk aan jou geeft. Als dat niet zo is hebben we pech gehad. Duizendenmalen meer dan dat jij je kunt voorstellen.
Ik verwacht je om 8 uur waarneer de zon onder is gegaan bij het elvenmoeras.

Vriendelijke groeten.

Minuten lang zat Destiny met de brief nog in haar handen. Ze had alles allang gelezen, maar het drong niet eens tot haar door waar ze nu was. Het enige was tot haar door drong was de informatie in de brief! Ze zou eindelijk antwoorden vinden, eindelijk! Maar er was wel iets raars aan deze brief. Kon ze deze informatie wel vertrouwen? Was het allemaal eerlijk spel wat hier gespeelt werd? Was het niet gewoon een flauw geintje van een van de elven? Bruni zou het niet kunnen weten. Hij vond namelijk dat hij de enige was die Destiny een beetje plagen mocht. Voor Destiny was Bruni net de broer die ze nooit gehad had...
,,Wat staan erin?" vroeg Kalisto belangstellend.
,,Oh,gewoon niks." zei Destiny.
,,Niks?" vroeg Bruni met opgetrokken wenkbrauwen.
,,Ja, niks." zei Destiny zo overtuigend mogelijk.
Ze wilde Bruni en Kalisto niet zorgen laten maken. Zij zouden de brief ook maar een beetje vaag vinden en begonnen zich vast al helemaal zorgen te maken. En misschien wilde ze nog wel mee ook. Maar dit was iets wat Destiny alleen moest doen. Als ze er naartoe ging dan. Ze vond het allemaal wel een beetje vaag. Maar het kon allemaal belangrijk zijn. Ze had al zolang op iets meer informatie gewacht. Ze wilde weten wie ze was, ze wilde weten wat ze hier deed en dan ook nog eens alles over Magic!
,,Laat maar okè. Jullie komen het nog wel te weten, dat beloof ik." zei Destiny vast besloten.
Als ze nu weg ging had ze alle tijd om er op tijd te zijn. Ze had totaal geen zin om zich te hoeven haasten.
Ondanks dat ze geen zin had om zich te hoeven haasten was ze wel heel de tijd bezig met rennen naar het moeras. Ze was gewoon nieuwsgierig. Misschien wel iets te nieuwsgierig. Maar dat hoefde geen slechte eigenschap te zijn. En of het nou een slechte eigenschap was dat kan haar helemaal niets schelen. Dan was het dat maar! Waar het nu om ging was op tijd zijn bij het elvenmoeras. Ze wilde dit alles gewoon zo graag weten. Haar hele toekomst kon er wel van afhangen. Misschien zou ze nu eigenlijk te weten komen waar ze nou toch vandaan kwam. Eindelijk na wel zestien lentes lang! Zestien lentes was een hele tijd vond Destiny. Ze had zolang allemaal ellende moeten verdragen, meer dan een normaal wezen in Fantaisië. Natuurlijk was het niet allemaal ellende geweest. Ze kon zich nog goed herinderren toen ze Kalisto voor de tweede keer ontmoet had. Het was nog maar 4 lentes geleden dat ze hem weer ontmoette. Ze waren allebei 12 geweest en eigenlijk was het gewoon stom toeval dat ze elkaar tegen kwamen. Kalisto Philo was heel rijk geweest, en dat was hij nu nog steeds. Toen hij nog maar 12 lentes oud was geweest hadden er misschien wel tien bodygaurds hem beschermd. Maar net die ene keer niet....
Hij was weggelopen, koppig en boos op zijn ouders die altijd zeiden wat hij doen moest. Hij was niet zomaar een beetje boos, nee echt woedend! Als hij Destiny niet tegen gekomen had, was hij misschien wel nooit iemand tegen gekomen. Misschien was hij dan wel dood geweest. Destiny dacht maar snel weer aan hun ontmoeting, dit wilde ze allemaal niet denken.
In zichzelf mompelend was Kalisto door de nacht gaan lopen. Ja, het was zelfs geen dag meer geweest. De maan stond al hoog aan de hemel en het was zelfs al donker buiten geweest. Destiny zwierf toen zowat elke nacht buiten. Ze had geen plaats om te slapen en Bruni was toen voor één jaar op vakantie geweest. Zo kwam het dat ze allebei mompelend door de nacht liepen. Allebei wisten ze niet eens precies wat ze nou aan het doen waren. Maar ze waren allebei koppig, ontzettend koppig. Terwijl ze allebei al een uur aan het lopen waren kwamen ze elkaar tegen. Even leek het of ze elkaar niets te zeggen hadden maar op de een of andere wonderbaarlijke manier begonnen ze toch met elkaar te praten. Destiny was blij geweest dat ze Kalisto ontmoet had. Als ze eerlijk moest zijn wist ze niet wat ze zonder hem moeten zou. Ze hoopte dat hij dat ook voelde, maar Kalisto was populair bij zowat iedereen. Dat kwam eigenlijk omdat hij een Philo was. Iedereen wilde daarmee wel bevriend zijn, ze konden je immers zo uit het elvendorp zetten. Destiny was vroeger ook bijna uit het elvendorp gezet, maar toen had mevrouw Philo er een stokje voor gestoken. Ze vond dat ze Destiny nog een kans moest geven. Dat was allemaal nog maar gebeurt toen Destiny nog maar net gevonden was. Meneer Philo had haar eerst toch het dorp uit gestuurt, maar met een uitvoerig gesprek met zijn vrouw had ze toch maar weer terug mogen komen. Ze hadden haar opgevangen, en verzorgde haar(voor zover je het verzorgen kon noemen, ze kreeg eten en kleren maar meer ook niet). Ze had Kalisto onder geen enkele voorwaarden mogen ontmoeten. En dat was toen ook nooit gebeurt. Jaren hadden ze het bestaan van Destiny voor Kalisto achter gehouden. Toen Destiny bij hun eerste ontmoetting haar verhaal had verteld was hij ook heel boos geweest. Nog bozer dan dat hij van te voren al was. Maar ondanks alles had Destiny hem toch gezegd dat hij maar beter terug naar zijn ouders kon gaan. ,,Het zijn toch je ouders. En ik zou blij zijn als ik er zelf had..." was haar veel betekende uitspraak geweest. Hij had haar met open mond aangekeken. Hij had zich geëxcuceerd voor zijn gedrag en beloofde dat ze elkaar snel weer zien zouden. En dat was gelukkig ook gebeurt! Langzaam maar zeker begonnen ze steeds closer te worden en Destiny begon Kalisto ook steeds leuker te vinden.

Daar was ze dan eindelijk! Dit was het dan: het elvenmoeras! Het elvenmoeras was een plaats waar weinig mensen kwamen. Ze geloofde dat dit de plek der ongeluk was. Sommige die overtuigd waren van Destiny's onschuld in Magic's dood dachten dat Magic hier eerst van het water had gedronken voor ze gestorven was. Dat was ook de reden waarom hier niemand kwam. Maar er was nog een reden. Al eeuwen lang ging het verhaal de rondte dat hier duistere waternymphen woonden. Nymphen die met hun klanken je ziel overnamen en het afgaven aan de demonen van de onderwereld. Dit verhaal was al van de rondte gegaan toen Magic nog steeds geleeft had. Toen het allemaal nog vrede was in Fantaisië.
Destiny hoorde wat. Het kwam vanuit de bosjes! Allemaal geritsel en gefluister. Destiny keek er met bange ogen naar. Ze wist niet wat ze hier nou van denken moest. Was de brief dan toch allemaal een grote leugen geweest? Of waren het die nymphen? Maar toen kwam er plots een hand uit de bosjes die een teken maakte dat ze komen moest. Even wist Destiny niet wat te doen. Maar toen nam ze toch het risico en liep naar de bosjes toe...

Tegenover haar zat een vrouw gewikkelt in doeken. Ze kon niet zien wie het was maar toch had ze het gevoel dat ze deze vrouw ergens van kende. En dat was raar, want de vrouw was zo in doeken gewikkelt dat je niet eens zien kon of het wel daadwerkelijk een vrouw was.
,,Welkom," zei de persoon gewikkelt in doeken. De stem klonk erg vrouwelijk dus het moest wel een vrouw zijn! Ze herkende de stem ergens van. Van haar jongere lentes hier in Fantaisië. Maar ze had zoveel wezens hier ontmoet. Voor namelijk elven dus het moest ook wel een elf zijn. Het moest gewoon. Het kon werkelijk niet anders!
,,Ehm... hallo," zei Destiny. Ze wist niet goed wat ze zeggen moest. Eigenlijk wist ze niet eens wat ze hier nou precies deed. Natuurlijk ze wou dingen weten maar waarom nou net deze plek? Waarom zo verscholen in de bosjes? Waarom was deze persoon gewikkelt in doeken? En als aller belangrijkste vraag: Wat had dit te betekenen? Ze kon er allemaal geen antwoord op geven maar ze hoopte dat ze dat straks wel zou kunnen. Daar kwam ze hier tenslotte voor om antwoorden te krijgen op haar vragen. Maar zou ze wel antwoorden krijgen? Want als ze eerlijk zijn moest vond ze dit zootje hier er behoorlijk verdacht uit zien. Ze wist eigenlijk niet heel goed wat ze er nou van denken moest.
,,Ik heb je hier laten komen omdat ik meer weet Destiny," zei de stem weer.
Destiny knikte.
,,Dat heeft U mij in de brief vertelt," zei ze. Het leek haar beter deze persoon met U aan te spreken.
,,Ja, maar de brief was nogal vaag geschreven. Ik hoop dat je dat begrijpen kunt," zei de stem.
Destiny knikte weer maar. Ze voelde zich een beetje ongemakkelijk bij deze persoon maar toch ook weer veilig. Gek eigenlijk wat voor rare emoties je tegelijkertijd voelen kon...
,,Ik wilde je graag helpen. Ik kan me namelijk best voorstellen in wat voor situatie je zit. En ik weet meer Destiny, ik weet meer zoals ik je dus al schreef. Ik kan je meer vertellen over Magic." zei de vrouw.
Destiny voelde zich blij. Eindelijk! Ein-de-lijk! Na die zestien lentes zou ze dus toch meer te weten komen.
,,Ik kende haar. Ik kende haar heel goed. Het was niet jou schuld. Ze wist dat dit gebeuren zou. Magic was ook maar een elf. Ookal had ze alle machten over de magische krachten. Ze werd gek van alles! Gek. En daarom zette ze een plan in. Een plan om de macht kwijt te raken. Meer wist ik niet. En nog steeds niet. Ik weet niet of ze dood is of ergens anders is. Misschien wel in een andere wereld. Wie zou het zeggen? Maar wat ik wel weet is dat jij het uitvinden gaat. Niemand is ooit meer geweest in haar huis. Ik vind dat je daar zou moeten kijken," zei de vrouw.
,,Wie bent U?" vroeg Destiny wantrouwend. Ze wilde het geloven. Maar wie zei dat er niets ergs gebeurde. Moest ze deze vrouw wel vertrouwen?
,,Herken je mij dan niet?" vroeg de vrouw.
Destiny keek beter. En verdraaid! Ze kende deze mevrouw. Het was mevrouw Philo...
,,Maar... maar... U bent mevrouw Philo," zei Destiny ongelovig.
Nu knikte mevrouw Philo.
,,En er is nog iets dat je weten moet. Ik ben Magic's zus...." zei ze.

Destiny wilde wat schreeuwen ze wilde wegrennen, gillen,vragen wat dit allemaal te betekenen had. Maar dat kon ze niet. Het ging gewoon niet. Wat als mevrouw Philo nou echt de waarheid sprak? Maar kon dat toch wel. Magic's zus! Destiny kon het gewoon niet geloven.
,,En wie weten dit nog meer?" vroeg Destiny nieuwsgierig. Ze wist niet goed wat ze vragen moest. Laat staan iets zeggen. Het ging gewoon niet, er waren geen woorden voor.
,,Niemand eigenlijk. Magic had krachten die ik niet had. Niemand zou het toch geloven," zei mevrouw Philo waarna ze haar schouders ophaalde.
,,Maar had je dan geen contact met haar?" vroeg Destiny nieuwsgierig. De vragen waren wel ineens opgekomen. Als een groot vragenvuur wat ineens in haar hersens stroomde.
,,Jawel. Juist wel. We hadden veel contact met elkaar. Maar ik denk dat je dat eigenlijk al wel kon voorstellen." zei mvr. Philo.
,,Nou eigenlijk niet," bekende Destiny eerlijk.
,,Oh, nou. Voordat jij hier kwam kon iedereen goed met elkaar opschieten. Er was geen ruzie. Er was geen haat. Iedereen kende iedereen en dat was ook heel gewoon. Iedereen kon goed met elkaar opschieten en we gingen allemaal vaak met elkaar om. Dus zocht niemand er wat achter dat Magic en ik zo dik waren. Het deed pijn Destiny. Het deed echt pijn! Maar ik kon niet anders. Dat ging gewoon niet." vertelde Mevrouw Philo.
Destiny knikte zachtjes.
,,Ik denk dat ik dat wel begrijp," fluisterde Destiny.
Mevrouw Philo glimlachte vriendelijk. Destiny wist niet of ze het ook echt vriendelijk bedoelde. Het was allemaal toch een raar verhaal, maar ze geloofde het wel. Misschien was het stom, misschien was het slim. Het kon allemaal maar ze zou het toch nooit weten. Ze wist niet of ze mevrouw Philo vertrouwen kon, ze kon het niet raden. Maar toch waagde ze het erop. Zoiets kon je toch niet verzinnen? Dat zou stom zijn, heel stom zelfs! Wie deed dat nou? Het zou goed kunnen, alles kon hier. Maar ze wist het niet. Ze twijfelde meer dan ze ooit doen zou. Dat wist ze dan wel weer zeker. Maar ze moest het erop wagen. Ze wilde meer weten dus dit riscio moest ze nemen. Hoe gevaarlijk dat ook was.
,,Magic had ook geen echte vleugels," zei mevrouw Philo zacht.
Destiny keek haar geschrokken aan. Ze wist al helemaal niet wat ze hier van denken moest. Alles wat mevrouw Philo kon doen was knikken.
,,Maar hoe vloog ze dan?" vroeg Destiny ongeloofvol.
,,Nepvleugels. Gemaakt door haar magische krachten. Die had ze dan weer wel. Maar ik weet niet hoe," verklaarde mevrouw Philo.
Destiny kon haar oren niet geloven. Nog een gelijkenis met Magic! En wel een hele rare ook. Wat had dit te betekenen? Waar sloeg dit in godsnaam op?! Was het allemaal een grote grap? Wilde iedereen haar erin luizen. Wat was hier de bedoeling van? Moest ze dit echt geloven? Was dit toch wel de echte waarheid.
,,Maar.." zei Destiny.
,,Vraag maar niets. Ik weet het ook niet allemaal. Onze moeder wilde er niet teveel over praten. Het was topsecret snap je," viel mevrouw Philo in de reden.
Destiny knikte maar weer. Ze wist niet goed wat ze doen moest. Ze wist helemaal niets. Iniedergeval dan toch niet veel. Maar ze zou verdergaan met deze informatie. Ze moest verdergaan met deze informatie.
,,Ik vind dat je naar Magic's hut moet. Niemand is daar naar haar dood geweest. Misschien zijn er daar bewijzen," raadde mevrouw Philo haar aan.

,,Ik weet niet goed of dat wel zo'n goed idee is," gaf Destiny eerlijk toe. Ze wist niet goed wat ze er mee aan moest. Er zouden misschien aanwijzingen zijn. Maar wat als iemand haar tegenkwam op de heen- of terugweg?! Dan zou het helemaal mis gaan. En het mocht niet mis gaan. Maar aan de andere kant als ze niet ging zou ze niets te weten komen ook. En ze moest hiermee verder! Ze moest meer weten. Niet alleen voor zichzelf, ook voor de andere. Voor heel Fantaisië. Hun lot lag op haar schouders zonder dat iemand dat ook maar door had. Als ze dit niet deed zou het misschien allemaal nog erger worden. Als het al erger kon. De enige die nog een beetje naar haar omkeek waren Kalisto en Bruni. De rest vermeidde haar alleen omdat ze dachten dat ze iemand vermoord had. Om de een of andere rare reden. Destiny snapte er zelf ook niet al te veel van. Maar ze hoefde ook niet alles te snappen. Ze wilde niet eens alles snappen! Daar zouden vast namelijk nog meer misverstanden van gaan komen. Die waren er nu toch al zoveel. Waarom konden al die overige elven toch gewoon niet begrijpen dat zei Magic nooit vermoorden kon?! Ze was toen nog zo jong geweest, er was gewoon geen reden voor. Of wel? Was die er wel maar had ze het gewoon allemaal verdrongen? Dat kon natuurlijk ook nog. Nee, dat mocht ze niet denken! Ze wist toch wel dat het niet waar was. Het kon gewoon niet waar zijn. Het kon gewoon allemaal niet.
Mevrouw Philo begon dan eindelijk weer te spreken. Ze was een hele tijd stil geweest, duidelijk wist ze niet goed wat ze tegen Destiny zeggen moest.
,,Misschien weet jij niet goed of het zo'n goed idee is kind, maar alsjeblieft je moet mij vertrouwen. Het is van noodzaak! Je begrijpt het misschien nu nog niet zo goed. En dat kan ik je niet kwalijk nemen, ik snap er zelf ook niet veel van. Maar geloof me... het is echt het beste als je even kijken gaat."
Destiny knikte maar. Ze wist niet wat ze anders doen moest. Het kwam ook allemaal zo op haar af. Zestien lentes lang had ze hier helemaal niets van af geweten. Mevrouw Philo had het gewoon al die tijd voor haar verzwegen. En waarom?! Dat werd Destiny maar niet duidelijk. Was ze te jong om die dingen te ontdekken? Wist Mevrouw Philo dan toch meer? Had ze werkelijk dingen verzwegen? Destiny kon het gewoon niet begrijpen. Het was allemaal zo onwerkelijk. Was het toch wel waar wat ze allemaal zei? Liep Destiny geen gevaar als ze besloot naar Magic te gaan?
Maar ze moest het doen. Ze moest naar haar hut gaan en zoeken naar aanwijzingen. Wat er ook gebeuren kon! Misschien was haar hut wel behekst, het kon allemaal, maar dan had mevrouw Philo dat er toch wel bij gezegd?
Destiny wist niet meer goed wat ze denken moest. Dan was ze weer boos, dan zat ze weer vol medelijden en de uren vlogen maar voorbij. Zonder dat er iemand ook maar een woord zei. Allebei waren ze diep in gedachten. Ze dachten na over alle weinige woorden die er vanavond gevallen waren. Weinig woorden misschien maar wel allemaal met een diepe betekenis. De keuze van deze betekenis zou de toekomst van heel Fantaisië bepalen. De wereld waar Destiny van hield, maar die ze ook zo verachtte. De wereld die haar verdriet bracht, veel verdriet bracht! Maar toch kon ze er niet stoppen van te houden. Net als van Kalisto, ze wist dat het verkeerd was van hem te houden. Dat begreep ze best. Bovendien was hij ook nog eens een goede vriend, haar enige goede vriend! Als ze hem kwijt raken zou dan ging alles mis. Het was allemaal zo moeilijk voor haar. Iedereen verwachtte zoveel van haar. Allemaal dingen die ze niet waar kon maken. Kon zijn er wat aan doen dat ze niet vliegen kon?! Kon zij er wat aan doen dat ze geen speciale magische krachten had?! Nee, maar toch werd ze als anders gezien. Elven haatte haar, ze reageerde al hun gevoelens op haar af. En waarom? Eigenlijk alleen zodat Destiny zich nog ellendiger voelen zou... Want een echte reden voor dit allemaal was er niet. Maar toch, het leek wel of de elven er verslaafd aan waren. Destiny probeerde zich in te houden. Ze probeerde niet in tranen uit te barsten. Dat was het niet waard! Ze mocht niet langer laten zien dat ze het er moeilijk mee had. Zeker niet nu Mevrouw Philo waarschijnlijk op haar rekende. Als ze dit hele gedoe op wilde laten houden moest ze naar Magic's hut gaan. En dat was dan ook precies wat ze doen ging...

De zon was inmiddels al opgekomen, de vogels waren al bezig aan het fluiten maar Destiny en mevrouw Philo zaten nog steeds in de bosjes. Geen een van hun beiden kon zeggen hoe lang ze er nu al zaten. Het leken maar een paar minuten maar in werkelijkheid besefte ze dat het wel uren moesten zijn. En in die uren was niet veel gezegd, maar alle woorden hadden wel betekenis gehad. Destiny had achteraf geen spijt dat ze gekomen was, ookal twijfelde ze nog steeds aan de eerlijkheid van mevrouw Philo. Maar dat zou waarschijnlijk nooit veranderen, het was ook allemaal zo ineens op haar afgekomen. Ze wist nog niet goed wat ze er allemaal van denken moest. Maar haar beslissing stond vast, ze zou naar Magic's hut gaan. Maar dat was nu geen goed moment, dat besefte ze maar al te goed. Er waren misschien al wel elven op, wie zou het zeggen? Niemand was na Magic's dood in haar hut geweest. Tenminste als ze mevrouw Philo moest geloven dan. Maar als iemand Destiny in Magic's hut binnen zag gaan dan werd ze nog verdachter gevonden en dat was nou net wat ze wilde tegen houden. Dat was een van de redenen waarom ze besloten had toch naar Magic's hut te gaan. Maar als ze dat deed zou het op een avond zijn waarneer niemand buiten liep. Iets van een groot feest, ja het moest iets van een feest zijn waar iedereen naartoe ging!
,,Ik doe het!" riep Destiny.
Mevrouw Philo maakte snel stt gebaren, maar knikte daarna goedkeurend.
,,Ik denk dat je nu gaan kan, ik blijf hier nog even zitten zodat het niet opvalt," fluisterde mevrouw Philo extreem zachtjes. Destiny zwaaide maar aan gebrek om iets beters te verzinnen en probeerde zo geluidloos mogenlijk uit de bosjes te komen. Het moeras was zoals gewoonlijk uitgestorven. Ookal hoorde je redenlijk enge geluidjes vanuit het water. Niemand wist wat dat precies waren, sommige zweerden dat ze er stemmen hadden gehoord en andere beweerden dat er dienaars van de duivel leefden. Destiny was er altijd best nieuwsgierig naar geweest, maar toch leek het niet echt slim er te gaan kijken. En vooral niet omdat boze tongen beweerden dat Destiny de leidster was van die rare dingen in het moeras. Stel dat iemand haar zou betrappen terwijl ze probeerde uit te vinden wat het was. Wie weet werd ze dan wel helemaal uit het dorp gezet. En wat had ze dan nog?! De draken zouden haar misschien wel vermoorden, ze wist niet wat er dan gebeuren zou. Ze wilde het niet weten ook, Destiny had het al veel te druk met een manier te vinden om ongemerkt Magic's hut binnen te komen. Toen Destiny nog maar twee minuten aan het lopen hoorde ze al een bekende stem.
,,Ookal zo vroeg op?"
Destiny draaide zich om. Ze stond nu tegen over Kalisto! Haar hart maakte een sprongetje en ze hoopte dat hij haar een briefje zou geven waarin hij haar haar verkering vroeg. Maar toen dat uit bleef besloot ze zijn vraag maar te beantwoorden.
,,Ach, ik kon eerlijk gezegd niet echt slapen." zei ze schouder ophalend. Het was op zich geen leugen, ze had ook niet geslapen. Daar was dan wel een andere reden voor als Kalisto denken zou, maar zelfs hij mocht het niet weten. Hoeveel ze ook van hem hield! Ze zou het ook niet aan Bruni vertellen, het was haar geheim! Wie weet zou het wel mislukken, en trouwens ze zouden zich toch alleen maar zorgen maken. En dat was nou niet echt bepaald wat Destiny kon gebruiken. Ze hoefde hun medelijden en zorgen niet, niet nu! Ze moest dit alleen doen. Voor alle pijn die ze gekend had om anders te zijn, voor alle pijn die ze nog steeds met zich meedraagde. Maar ook voor de ontzettende nieuwsgierigheid. De nieuwsgierigheid die steeds maar begon te groeien bij elke minuut dat ze aan het grote geheim dacht. Ze moest gewoon weten wie ze was! En niemand die haar daar bij stoppen ging. Kalisto niet,Bruni niet,mevrouw Philo niet, meneer Philo niet, niemand!
,,Oh, dat heb ik ook wel eens. Dat is best vervelend, maar ach... als ik wil uitslapen heb ik daar altijd het recht toe." zei hij vriendelijk.
Destiny glimlachte.
,,Eigenlijk wilde ik je iets vragen..." zei Kalisto.
Destiny's hart maake een sprongentje. Dit kon niet waar zijn. Hij ging haar toch niet echt verkering vragen?! Ze hoopte van wel, dan zou haar diepe wens eindelijk uitkomen.
,,Heb jij mijn potje elvenstof nog gezien?" vroeg hij als of er niets aan de hand was. En zo was het voor hem ook niet. Tenminste dat dacht Destiny, ze wist niet dat hij daadwerkelijk iets anders willen vragen had...

,,Nee," gaf Destiny toe. Ze had het niet gezien. Ze had er ook helemaal geen aandacht aan besteed. Wat kon haar zo'n stom potje nou weer schelen als er belangrijkere dingen aan de hand waren. Dingen waar Kalisto helemaal niks van wist... En niks van mocht weten ook. En dat deed Destiny nog wel het meeste pijn. Ze had hem het liefst alles verteld. Van de brief tot het grote misterie van zijn moeder. Maar dat maakte het allemaal nog ingewikkelder. Het feit dat de moeder van Kalisto Magic's zus was geweest was niet voor niks stil gebleven. En dat voor wel 16 lentes lang. Daar zat meer achter. Iets wat niemand mocht weten. En daarom kon ze het Kalisto niet vertellen.
Trouwens Kalisto zou zich er toch maar gelijk mee bemoeien. Hij zou zorgen dat Destiny zich ervan af zette. Hij zou haar inpraten dat het misschien wel beter was dat ze het niet wist. Ze kende Kalisto nou al zolang. Hij zou niet rusten voordat hij Destiny hiervan af gepraat had en haar in veiligheid gebracht had. Maar die zorg had Destiny heus niet nodig. Ze wist wel beter. Kalisto zou zichzelf alleen maar in gevaar brengen! Dan was zij veilig ja, maar Destiny moest er niet aan denken wat er gebeuren zou met Kalisto. En dan kwam er ook nog eens bij dat Kalisto de volgende troonopvolger was. Destiny wist niet precies hoe dat gegaan was. Voor zover zij wist was Magic altijd de koningin geweest. En dat niet alleen van het elvendorp. Nee, van heel Fantaisië. Maar toen was ze dus ineens gestorven... De eens zo machtige Magic, die altijd onverwoestbaar geleken had was ineens gestorven. Dat was alles wat Destiny wist. Net als een heleboel andere wezens in Fantaisië. Maar hopenlijk waren er wezens die meer wisten. Wezens waarvan Destiny niet zou rusten voor ze ze vond. Want dit alles was van noodzaak. Het was veel belangrijker dan elvenstof of slaapgebrek. Dat laatste zou Destiny toch wel krijgen op haar zoektocht. Ze wist nu al dat als ze dingen ontdekken ging dat die onmogenlijk onschuldig konden zijn. Maar ze had nu zestien lentes lang geleden op vooroordelen die nooit hadden moeten bestaan. En dan kwam er ook nog eens boven op dat Destiny niet wist wie ze was. Maar ze zou niet rusten voordaar ze daar eindelijk achter gekomen was. Ze had nu 16 lentes lang in onzekerheid geleefd. En dat moest nu maar eens over zijn. Nieuwe tijden braken aan. Nieuwe tijden waar Destiny en Kalisto allebei nog geen weet van hadden. De een iets meer van de ander, maar toch het ging hun allebei aan. Het ging iedereen aan. Dit was nog maar het prille begin van een strijd die heel Fantaisië aanging. De strijd van het onbekende...
Kalisto rommelde wat in zijn zakken en uit eindelijk had hij het elvenpotje te pakken.
,,Oh hier is het," zei hij met een rood gezicht. Hij maakte een erg nerveuze indruk maar Kalisto was echt niet de enige. Destiny was veel zenuwachtiger dan normaal. Ze wist helemaal niet meer wat ze zeggen of doen moest. Ze wist dat dit een speciaal moment was. Hierna zou alles anders worden, dat was zeker. Ze zouden elkaar misschien wel maanden niet zien. En als ze elkaar dan wel zagen dan was alles anders. Misschien was Kalisto dan zelfs wel tot koning gekroond. Wie zou het zeggen? En dan zou ze daar binnen komen in zijn paleis. Oog in oog met zijn vrouw... Eeuwig spijt van haar beslissing, haar beslissing om Kalisto niet iets te vertellen. Maar het moest dan maar zo. Het was beter dan dat hij om kwam in de strijd die er volgen zou. Zo zou hij waarschijnlijk veilig blijven in een lot wat sinds zijn geboorte al bestond. Het was gewoon niet anders, ookal deed het idee Destiny al bijna tranen opzetten. Tranen die er uiteindelijk ook uit kwamen.
,,Wat is er?" vroeg Kalisto bezorgd.
,,Ach..." zei Destiny met een brok in de haar keel. ,,Ik kan niet veel zeggen. Eigenlijk bijna niets. Maar ik hou van je! Ik hou van je en wil je nooit meer kwijt! Maar ik kan niet anders ik moet dit doen," zei Destiny vast besloten.
Kalisto had haar niet raar aangekeken, hij had niet eens gevraagd wat Destiny moest doen. Hij nam haar alleen in haar armen en gaf haar een kus op haar voorhoofd.
,,Ik hou ook van jou, met heel mijn hart. En ik zal wachten. Wachten tot je hier bij mij terugkomt. En dan zal alles beter worden. Dan zal ik ze, als koningin van het elvendorp, eens zeggen dat ze niet moeten sollen met Destiny Hagar! Of beter gezegd Destiny Philo," zei hij.
Hoelang de omhelzing duurde kan niemand zeggen. Maar lang was het iniedergeval wel. De zon was allang onder toen ze elkaar eindelijk los lieten. Allebei op weg naar hun eindlot dat nog lang niet in zicht was... Wetend dat ze elkaar ooit weer terug zouden zien!

Daar liep Destiny dan, met nog steeds de tranen op haar gezicht. Het was nu al twee minuten en 3 seconden geleden dat ze Kalisto verlaten had. Ookal leken het wel uren te zijn. De tijd zonder hem was lang en vooral als je wist dat je hem misschien nooit meer terug ging zien. Er kwamen steeds meer tranen bij en hoe hard Destiny ook probeerde zich op haar queeste te concentreren het lukte maar niet. De pijn was gewoon nog te hard en misschien zou het ook nog wel lang duren voor hij eindelijk iets zachter was. Maar ze wist ook dat ze verder moest. Ze kon hier niet al te lang blijven! Vroeger had ze altijd gedacht dat ze hier veilig was... maar dat was niet lang meer zo. Net zo als ze vroeger gedacht had dat elven aardig waren. Natuurlijk Kalisto was aardig, meer dan dat zelfs. Hij was geweldig,super,lief,aardiger dan aardig,mooi,knap en eigenlijk alles wat Destiny in een man wenste. Maar voordat ze ooit zouden kunnen gaan trouwen moest ze deze queeste afmaken. Dat was haar levenslot! Het zou moeilijk worden, dat besefte Destiny maar al te goed. Maar toch... ze was verplicht het te doen, voor haar eigen bestwil en dat van Fantaisië. Het was gewoon van het grootste belang dat ze aan haar zoektocht begon. En dat zo snel mogenlijk. Maar toch zat het Destiny niet lekker dat ze Bruni geen gedag had gezegd. Zij en Bruni waren ongeveer nog langer vrienden dan zij en Kalisto. En dat zei heel wat. De manier hoe ze om ging met Bruni was ook totaal anders dan Kalisto, maar toch wist ze dat ze spijt zou krijgen als ze geen gedag zeggen zou. Toch twijfelde ze nog. Bruni maakte evenveel zorgen om haar dan Kalisto, ookal liet hij dat niet vaak merken. Hij zou misschien wel mee komen en dit was iets wat Destiny alleen moest doen! Of misschien toch niet, het was allemaal zo verwarrend. En diep in haar hart wist Destiny dat het alleen nog meer verwarrender zou worden. Maar langzaam maar zeker zou alles duidelijk worden en dat was haar uiteindelijke goal. Nou ja, het liefst zou ze natuurlijk gaan om Kalisto zo snel mogenlijk weer terug te zien. Hem te voelen, hem misschien zelfs wel te zoenen en als het maar even kon met hem trouwen. Dan zou Destiny echt de gelukkigste vrouw van Fantaisië zijn! Maar het zou nog wel even duren voordat haar missie eindelijk voltooid was. Eigenlijk was hij nog maar net begonnen, ze moest alleen nog even Bruni gedag zeggen en dan zou ze waarschijnlijk wel naar Magic's hut gaan. Het was dan eindelijk zover, ze zou meer antwoorden krijgen! Het moment was eindelijk aangebroken, het moment waarop ze nu al redelijk lang gewacht had. Ze had er zelfs nachten niet van kunnen slapen zo enthoussaist was ze geweest. Maar ze mocht zich niet laten overspoelen door enthoussaisme, dat was namelijk de grote fout die queestegangers maakte. Als ze te enthoussaist waren kon het nooit goed lukken. Maar Destiny wilde alles gewoon zo graag weten. Alle narigheid moest gewoon maar eens over zijn! Destiny had er 16 lentes mee moeten leven en 17 zou gewoon veel te lang zijn.
Nu Destiny besloten had Bruni toch maar gedag te zeggen had ze nog een ander probleem; namelijk, waar hing hij uit?! Het zou te gevaarlijk zijn om Bruni's naam keihard te schreeuwen. Mensen zouden haar vinden en wie weet wat er dan gebeuren ging. Destiny besefte maar al te goed dat als ze nu niet weg ging ze misschien wel opgepakt werd. Dat had altijd kunnen gebeuren maar op je 16de lente was je zo goed als volwassen in Fantaisië. En waarschijnlijk kon ze nu wel achtervolgd worden en misschien werd ze wel veroordeeld tot de doodstraf. Okè, het was misschien ver gezocht, maar misschien ook niet. Het was niet de gewoonte om de toekomst te voorspellen. Alleen hele ervaren elven konden dat. Magic had het waarschijnlijk wel gekund, ookal wist Destiny dat niet zeker. Maar ze zou er achter komen. Als ze nu Bruni maar vinden kon. Maar dat was makkelijker gezegd dan gedaan. Misschien zat hij wel ergens in een hele grote hoge boom te slapen, en daar kon Destiny dus zonder vleugels echt niet in komen. Dat was gewoon onmogelijk dat wist ze best. Eigenlijk had Destiny nooit geweten waar Bruni altijd sliep. Hij was altijd naar haar gekomen en het was nooit andersom geweest. Maar dat had Destiny beter wel een keer kunnen doen. Nu was het namelijk te laat en wist ze niet waar ze zoeken moest. Ze kon wel in het wilde weg gaan zoeken maar dat zou vast niet helpen. Toch besloot ze dat maar te doen. Ze wist geen enkele andere manier. Daar liep ze dan in het elvenbos. Ze wist niet eens of ze hier wel moest zijn maar toch was er iets wat haar hier naartoe leidde. Alsof ze wel wist dat ze hier moest zijn, maar dat dan niet geheel door had. En na ongeveer twintig minuten lopen had ze hem inderdaad gevonden. Bruni lag gewoon op de grond de slapen. Iets wat uitzonderlijk was voor een draak. Er kwam zelfs vuur uit zijn neus gaten wat eigenlijk het hele bos in brand zou kunnen zetten. Bruni scheen te merken dat er nog iemand was want hij stond meteen op.
,,Destiny?! Wat doe jij hier?" vroeg hij geschrokken.
Destiny keek naar de grond. Nu ze hier zo stond was het moeilijker om afscheid te nemen dan ze eigenlijk gedacht had. Ze kende Bruni nu al zolang, net als Kalisto was hij altijd een deel van haar leven geweest. En dat moest ze nu zomaar achter laten. Het was allemaal heel moeilijk voor haar. Maar toch was ze verplicht dit alles te doen. Ze moest meer antwoorden weten dat moest gewoon.
,,Ik... ik ga weg van hier. Ik moet dingen doen, dingen die ik niet zeggen kan," zei Destiny.
,,Weg? Maar je bent niet veilig buiten het elvenrijk. Ze vermoorden je!" riep Bruni bezorgd.
,,Net of ik hier wel veilig ben." zei Destiny. Het was even stil. Bruni scheen te beseffen dat Destiny daar gelijk in had.
,,Ik ga je missen," zei Bruni.
Destiny's gezicht stond weer vol met tranen. Nu omdat ze haar twee beste vrienden waar van een ook nog haar grote liefde was missen moest. Zelfs Bruni scheen zijn tranen niet in te kunnen houden. Iets wat voor draken heel uitzonderlijk was.
,,Ik wil je wat geven.." zei Bruni. Hij pakte een prachtig gouden fluitje.
,,Is dat voor mij?!" vroeg Destiny zich af.
,,Ja, ik waarschuw je.. blaas er alleen op als je in nood komt. Dan ben ik er om je te redden," zei hij.
Destiny stond met haar mond open. Wat waren Bruni en Kalisto toch lief voor haar. Maar ze wist dat ze ze moest verlaten. Anders zou het niet goed eindigen met Destiny. Dat was niet zo moeilijk om te raden.
,,Dan ga ik maar," zei Destiny totaal in tranen.
Bruni zwaaide. En toen... voor de eerste keer in haar leven gaf ze Bruni een knuffel.

De tranen liepen nog steeds over Destiny's wangen. Hoe hard ze ook probeerde ze te stoppen met huilen het wilde maar niet lukken. Destiny wist maar al te goed dat ze Kalisto en Bruni voor een hele lange tijd niet zou kunnen zien. En ze miste ze nu al. Meer dan ze gedacht had, meer dan zo ongeveer mogelijk was. Maar ze moest dit doen! Dit was haar grote kans om geaccepteerd te worden en eindelijk achter de waarheid te komen. Die mocht ze gewoon niet laten liggen. Ze kon hem niet laten liggen. Anders zou er waarschijnlijk snel geen Destiny meer zijn, wat betekende dat zij en Kalisto helemaal geen toekomst hadden. Of ze dat nu hadden kon Destiny natuurlijk ook niet zeggen. Het lot was het lot en dat kon moeilijk veranderd worden. Maar Destiny zou er alles aan doen om een toekomst met haar geliefde op te kunnen bouwen. Ze wist dat het bijna onmogelijk was, maar ze ging er voor vechten. Zo goed als ze kon. Ze ging er alles voor geven. Dit moest gewoon lukken, het moest gewoon! Het zou wat tijd kosten, veel tijd. Maar Destiny had het er voor over. Ze moest wel, anders kon ze haar tijd misschien wel nergens meer in steken. Eigenlijk had ze na Magic's hut geen idee waar ze naartoe ging, maar dat zag ze dan weer wel. Eerst was het de bedoeling dat ze daar kwam. Ze zou dan wel zien wat ze doen ging. Ze zou er allemaal achter komen , dat wist ze zowat zeker. En als dat niet gebeurde.... dan wist ze dus niet wat ze doen moest. Dat gevoel liet haar net gekregen hoop weer ongelofelijk veel zakken. Wat als het echt niet lukte? Wat als het fataal mis zou gaan? Destiny zag het al helemaal voor zich. De elven die haar betrapte bij Magic's hut, meneer Philo die haar tot de doodstraf veroordeelde, Kalisto die als straf haar vermoorden moest... Destiny wilde er bijna van gaan schreeuwen maar ze wist dat dat haar alleen maar betrappen zou. Ze was nu al zo ver gekomen, ze was zelfs bijna bij Magic's hut! Nee, ze mocht nu niet opgeven zelfs al zou al dat verschrikkelijke gebeuren waar ze net zomaar opgekomen was. Het kon natuurlijk mis gaan, maar ook goed. Okè,daar was dan wel een kleinere kans op. Maar toch, je wist maar nooit. Toch was Destiny erg geschrokken toen ze zich had voorgestelt hoe het ook kon gaan. Stel dat Kalisto haar echt vermoorden moest, hoe zou hij zich dan voelen? En hij moest natuurlijk wel opvolger van zijn vader worden, maar wie werd dan zijn vrouw? Of had Kalisto maar gelogen daarnet? Natuurlijk niet! Hoe kon ze dat nou zomaar denken?! Kalisto zou nooit en ten nimmer tegen haar liegen, dat wist ze zowat zeker. Zijn ogen hadden zoveel waarheid gesproken... het kon gewoon geen leugen zijn! Trouwens ze had nu helemaal geen tijd om na te denken of Kalisto loog of niet, ze moest zo snel mogelijk bij Magic's hut zijn. Ze had het nu al uitgesteld, maar ze kon gewoon geen dag langer wachten! Dan zou het allemaal mis gaan, waarschijnlijk zou ze niet eens een queeste kunnen ondernemen. En dat mocht niet gebeuren. Als dat gebeuren zou.. nou ja, dan zou het gewoon gebeuren natuurlijk maar dan zag het er niet goed voor Destiny uit. Totaal niet goed zelfs. Dan zou ze waarschijnlijk nog tot de dood vooroordeeld worden en moest Kalisto haar misschien ook wel vermoorden. Destiny huiverde voor de tweede keer bij die gedachte. Als dat gebeuren zou dan was het lot wel heel erg afgrijselijk. Kil zelfs... Ze wist niet precies wie het lot bepaalde(er werd gefluisterd dat de geest van Magic dat deed, maar er waren er ook weer die zeiden dat het de op een na wijste elf was), maar als dat haar lot moest zijn was het een zeer kil persoon. Toch had Destiny zo'n idee dat ze er nog wel achter zou komen wie het lot bepaalde...
Daar stond ze dan! Destiny keek vol bewondering naar Magic's hut. Hij lag nog niet eens zo heel hoog, minder hoog dan alle andere. Maar toch was het de mooiste hut die Destiny ooit gezien had. Ze kon niet goed beschrijven waarom. Veel andere dingen dan de normale hutten waren er niet. Hij was tamelijk simpel maar als je goed keek kon je allemaal glitters op de muren zien zitten. Glitters in allerlei kleuren. Roze,rood,zilver,goud,blauw,groen,geel en oranje. Het was er allemaal aanwezig en Destiny kreeg er een warm gevoel van. Maar nu had ze nog een ander probleem. Hoe ging ze in godsnaam daar boven komen? Ze kon niet vliegen. Dat was een groot feit. Maar had mevrouw Philo ook niet vertelt dat Magic's vleugels ook niet echt waren? Destiny wist het niet goed meer maar ze had zo'n vermoeden dat mevrouw Philo dat inderdaad gezegd had. Maar hoe kon ze dan in Magic's hut komen? Ze had echt totaal geen idee. Met twijfels legde ze haar handen tegen de boom en begon zomaar te voelen. Je kon nooit weten wat er daar dan zat. Misschien zou het wel een manier zijn om binnen te komen. En ja hoor, daar voelde Magic iets. Het was een ladder! Een touwenladder. Ze kon hem alleen niet zien. Maar toen ze hem eenmaal vast had werd ze er ineens door een ontzichtbare kracht op gezet. Destiny wilde het uitgillen, maar wist zich weer op tijd in te houden. Ze had nu al zoveel gilmomenten in moeten houden en ze wist dat dat zeker nog meer gingen worden. Zo had ze na die gedachte al weer zo'n moment; het leek wel of ze door een ontzichtbare kracht de trap op geduwd werd. En daar stond ze dan! Wat eerst moeilijk geleken had bleek dus heel erg makkelijk te zijn. Een grote meevaller. De ladder was al gelijk in de hut terechtgekomen. Zover ze die dan had kunnen zien. Nu zag ze hem wel, hij bestond uit dezelfde glitters die op de buitenkant van de hut stonden.

Vol verbazing keek Destiny naar Magic's hut. Hij was prachtig, maar niet zoals ze hem verwacht had. Hij was niet zoals het enorme paleis van de familie Philo, ookal was dat niet eens een hut. Nee, het was klein maar toch adembenemend mooi. En ook ontzettend gezellig. Magic had goed met allerlei lichten gespeelt. Al haar spullen werden belicht door verschillende dingen. Destiny probeerde zo stil mogelijk te doen. Niet dat ze geloofde dat er nog iemand anders in deze hut was. Maar je kon het nooit weten! Zeker in een hut van iemand die zo machtig geweest was als Magic. Dus voor de zekerheid moest ze wel. Eigenlijk wist Destiny nu niet goed wat ze doen moest. Er was zoveel in een redelijk kleine ruimte gepropt dat ze niet goed wist waar ze beginnen moest. Toch besloot ze bij de boeken te beginnen. Die stonden vlak bij het punt waar zij nu stond dus was dat het makkelijkste om stil te blijven. Iets wat onzeker pakte ze een boek van de plank. Dromendagboek stond in een prachtig handschrift op de voorkant van het bruine oude boek. Nieuwsgieriger dan ooit bladerde Destiny het boek door.
Vandaag weer een droom over de onheil. Misschien wel de belangrijkste van allemaal. Deze keer ging het verder dan de bosjes.. deze keer zag ik ook daadwerkelijk wat erin lag! Het was een prachtig wezen, precies een elf. Maar ik weet dat het geen elf was.. Maar zij zullen dat niet weten. De oorlog zal los breken. Hutten zullen verbranden en de vrede zal over zijn. Iedereen zal huilen. De hel zal losbreken en iedereen zal het onschuldige wezen beschuldigen van iets gevaarlijks. Maar ik kan mijn lot niet in de weg staan dromendagboek. Het moet gebeuren, dat moet gewoon. Het gebeurt gewoon of ik het nou wil of niet. Maar toch zal ik er tegen vechten. Ookal weet ik dat het niet anders kan... Ik weet dat het wezen Fantaisië moet betreden. Dat snap ik allemaal. Alleen ik snap het, de andere snappen er totaal niets van. Ze geven mij geen gelijk, niemand doet dat. Maar het zal gaan zoals ik het zeg. Dat weten alleen jij en ik. Het is verplicht het is... De rest kon Destiny niet meer lezen omdat ze ter plekke bewusteloos viel...

,,Destiny?" vroeg een stem. De stem klonk zo betrouwbaar maar toch ook zo onbekend.
,,Destiny ben je daar?" vroeg de stem weer. Het stemgeluid was prachtig. Alleen al de woorden waren kunstwerken op zich. Het was een vrouwenstem dat was zeker.
Destiny deed haar ogen open. Maar ze was helemaal niet meer in Magic's hut zoals ze verwacht had. Het was er totaal anders maar toch had het dezelfde schoonheid als de hut. Het was mooier dan het elvenbos en zelfs mooier dan het dorpsplein in het elvendorp. Alles was gewoonweg perfect. Overal waar ze kijken kon waren er bloemen. Rozen,margrietjes,crysanten en nog duizenden soorten meer. De lucht was geweldig blauw met prachtige witte wolken. Destiny stond op en liep naar een bosje rozen. Maar toen ze achter zich keek zag ze helemaal geen voetstappen meer op de planten staan. Er was ook geen afdruk te zien waar Destiny gelegen had. Alles was er even prachtig als het geweest moest zijn toen Destiny er niet geweest was. Het leek wel of alles omringt werd door prachtige strerrentjes. Een beeld waar Destiny even aan moest wennen. Ze wist niet goed wat ze doen moest.
,,Ah daar ben je," zei die stem weer. Er was behalve Destiny niemand anders te zien...
,,Wie bent U?" vroeg Destiny zenuwwachtig. Haar angst was goed te horen, maar dat liet Destiny niet weerhouden de vraag toch te stellen. Ze moest het namelijk weten. Dit alles was geen toeval, ze wist niet eens waar ze nou was, maar dit kon geen toeval zijn dat ze hier nu ineens beland was. Ze moest alles weten over deze plek, het kon allemaal zomaar een aanwijzing zijn. Dat wist ze wel zeker.
,,Daar zul je wel achter komen," zei de stem weer.
Waar kende ze die stem toch van? Ze wist zowat zeker dat ze hem kende, maar waarvan kwam maar niet in haar op. En daar baalde ze van, het kon namelijk wel eens heel belangrijk zijn. Was het de stem van mevrouw Philo niet? Nee, die klonk iets lager. Of misschien van een van die elven die dachten dat ze beter waren dan haar. Nee, waarschijnlijk niet. Het zou kunnen maar Destiny geloofde daar niet in. Maar wie was het dan? En het belangrijkste was nog waarom praatte er iemand tegen haar terwijl de persoon niet eens zichtbaar was?
,,Waar ben ik nu?" vroeg Destiny nieuwsgierig. Haar angst was al voor een groot deel gezakt ookal voelde ze hem nog steeds borrerelen in haar buik.
,,Geloof me, dat wil je nu nog niet eens weten," de stem klonk plotseling mysterieus.
Destiny bedacht waarom ze dat niet zou willen weten. Was deze plek dan toch niet zo mooi als het leek? Was het allemaal een ilussie ofzoiets?
,,Kijk eens in de bosjes," zei de stem nog mysterieuzer dan bij de vorige uitspraak.
Destiny deed maar wat er haar gevraagd werd. Ze wist niet wat ze anders moest doen. Toen ze liep verschenen er weeral geen voetstappen in het gras, en de bloemen waar maar niet kapot te trappen. Het was nog een redelijk eind lopen naar de bosjes, meer dan dat het eerst geleken had. Maar Destiny deed het, maar het kon een list zijn. Dat besefte ze maar al te goed. Maar ook vond ze dat ze dit risico maar moest nemen.
Daar stond ze dan. Iets wat onzeker begon ze maar in de bosjes te gaan kijken. Ze wist totaal niet wat ze aan zou treffen. Misschien was het wel een mes waar ze recht met haar handen in zou pakken. Maar toen voelde Destiny iets! Het was zacht en redelijk klein. Oh mijn god.. het bewoog! Destiny deed de bosjes open om te kijken wat het was. Het was... het was een baby. Destiny kreeg gelijk medelijden. Waarom legde iemand dat hier neer? Was je dan niet gestoord als je dat deed? De baby deed eindelijk haar ogen open. Maar dat kon niet! Het was gewoon niet mogenlijk. Nee, dit kon niet waar zijn. Destiny herkende die ogen, het waren namelijk haar ogen. Maar dat betekende dat zij die baby was...

Oh mijn god! Dan moest dit het vroegere Fantaisië zijn. Maar dat kon niet... dat bestond niet. Destiny kende veel krachten maar ze had nog nooit gehoord dat iemand mensen naar het verleden toe sturen kon. En dit kon ook geen droom zijn. Dat bestond gewoon niet. Maar wat was er dan aan de hand? Hoe kon het dan dat ze hier zomaar terecht was gekomen? Destiny wist dat haar ogen angst uit straalde, maar daar gaf ze nu even niets om. Ze wilde hier niet meer zijn, ze had nu wel genoeg gezien. Maar aan de andere kant moest ze ook weten wat er precies gebeurt was. Ze kon zich er namelijk bijna niks meer van herrinderen. Nu juist terwijl dit een belangrijk punt in haar leven was geweest. Destiny besefte dat ze zichzelf nog steeds in haar handen had. Iets wat haar een raar gevoel gaf. Het liefst zou ze de baby meenemen en hem behouden voor de verschrikkelijke toekomst die haar te wachten stond. Maar aan de andere kant... dan zou ze Kalisto vast nooit ontmoeten. Want als Destiny zichzelf meenam zou alles veranderen. Dat kon ze ook nog wel bedenken. Vast niemand zou haar vinden en het aller ergste was dan wel dat ze misschien niet meer bestaan zou. Dan had ze nog liever een rampzalig bestaan dan helemaal geen bestaan. Haar hoop bleef namelijk altijd in haar hart. Kalisto zou ze nooit meer van haar leven vergeten, of ze hem nou ooit nog eens terug zou zien of niet. Dat wist ze zeker, zo ongeveer een van de weinige dingen die ze zeker wist. Destiny twijfelde of ze zichzelf toch wel echt terug moest leggen. Had ze dan geen recht op een betere toekomst? Natuurlijk had ze dat! Ze kon toch ook gewoon zorgen dat ze de baby hoogst persoonlijk weg bracht bij iemand waarvan ze wist dat die er goed voor zorgen zou. Maar kon ze dat wel doen? Stel dat er wat mis ging? Zou dan heel haar toekomst nog erger zijn dan hij nu al was? Nee, het risico was te groot. Deze stap mocht ze gewoon niet nemen. Hoe verleidelijk het ook was, ze kon het gewoon niet maken. Het was teveel gevraagd, misschien zelfs wel veel te veel. Daarom legde ze zichzelf terug. Zonder dat ze het zelf scheen te merken liet ze haar kleinere zelf zichtbaar achter. Ze had het allemaal niet door, er bestond ook nog zoiets als een lot in Fantaisië. En dit alles was haar lot, iets waar je niet mee gaan spelen moest. Tot nu toe had ze nog geen spijt van haar beslissing. Ze wilde hier snel weg, maar gek genoeg zag ze geen uit weg. Zou ze door de bosjes heen moeten? Destiny wist niet of ze dat risico wel lopen kon. Straks zouden er allemaal enge wezens achter die bosjes zitten? Misschien was dit wel een soort van poort tussen Fantaisië en een andere wereld. Nee, hoe kon ze dat nou denken. Natuurlijk was dat niet zo. Fantaisië was de enige echte wereld, het enige universum en daarmee ook het machtigste wat er bestond. Dat was een van de dingen die Destiny op elvenschool wel had kunnen leren. Al die wijzen zouden het toch niet fout hebben gehad?
Ineens hoorde Destiny een keiharde schreeuw. Het deed haar meteen opwekken uit al haar gedachtes. Die stem kende ze, ze wist alleen niet waarvan! Maar toch had ze zo'n vermoeden dat het Magic was. Alleen wist ze niet meer waar ze haar stem ooit gehoord zou moeten hebben. Ach, wat deed het er ook toe. Ze moest kijken wat er aan de hand was! Ineens was er wel een uitgang te vinden. Het viel allemaal precies in het plaatje, alles leek hier wel gepland. Al snel genoeg kwam Destiny bij Magic's hut. Hij zag er nog steeds even mooi uit als een uur geleden. Misschien zelfs nog wel mooier. Destiny wist niet of ze nou wel naar binnen moest gaan. Wie weet was Magic wel helemaal niet alleen gestorven. Alles ging ineens in vogelvlucht. Net of er iemand op de versnellingsknop had gedrukt.
Destiny hoefde niet eens meer naar binnen te gaan, er kwamen namelijk mensen naar buiten! Zo snel als maar mogelijk was rende ze naar de bosjes en besloot er achter te gaan schuilen. Ze moest weten wat er gebeurt was en wie er uit kwamen. Dat was ze verplicht tegenover zichzelf. Ze moest het weten, ten koste wat dan ook.
Eindelijk! Daar zag ze wat. En weer kwam ze voor de zoveelste verassing te staan. Het leek net of haar wereld instortte of beter gezegd... Kalisto's wereld. Dit kon niet waar zijn! Dit bestond niet, dit kon niet... er was geen manier. Daar liep meneer Philo. Met in zijn handen een tegenstribbelde vrouw. Haar kleren spraken macht uit, maar haar uitdrukking was eerder machteloos. Dat moest Magic zijn! Maar dat kon ook niet... Magic was toch overleden in haar eigen hut? Dat was Destiny altijd wijs gemaakt. Destiny was in shock en had daarom ook niet door dat er iemand achter haar stond....

,,Destiny," fluisterde een stem zo zacht dat het bijna niet te horen was. Maar Destiny hoorde het wel, maar al te goed zelfs. Ze kende die stem! Het was de stem die daarnet heel de tijd tegen haar had zitten praten en de antwoorden op haar vragen niet wilde geven. Destiny wist niet goed wat ze hiermee aan moest. Als ze zich om zou draaien zou dat misschien opvallen bij de vijand. Dit hele gedoe was nog moeilijker dan die elven op school negeren! Als ze nu namelijk gepakt werd dan zou haar leven snel over zijn. Wat dus betekende dat ze Kalisto nooit meer zou kunnen zien. Zelfs niet meer praten, waarschijnlijk zou ze geen enkele glimp meer van hem opvangen! Of nog erger.. haar nachtmerrie zou misschien wel ontkomen. Haar nachtmerrie waarin ze Kalisto zag die haar zelf vermoorden moest. Wie weet wat er allemaal gebeuren kon? Nee, het was te gevaarlijk om zich nu al om te draaien. Wie er dan ook achter haar zou staan. Ze kon het niet, ze mocht het niet van zichzelf. Om deze missie te laten slagen zou ze zeker risico's moeten nemen maar ze wist ook dat ze voorzichtig moest zijn. Daarom besloot ze de stem totaal te negeren. Ze moest wel, wie het ook zijn mocht. Toch kon ze haar nieuwsgierigheid maar moeilijk onderdrukken. Eigenlijk had Destiny niet gedacht dat deze missie nu al zo zwaar zou zijn. Daar stond ze dan, midden in de prikkelende bosjes met benen die er nu al niet meer uit zagen! En dat was nog niet het ergste, nee ze deden nog eens verschrikkelijk pijn ook! De pijn kon makkelijk tippen aan messteken in haar arm. Niet dat ze die ooit gehad had, maar toch... de pijn van de bosjes was zo hels dat het een wonder zou zijn als ze na een half uur niet heel haar benen verloren had. Maar toch ze moest weten wat er hier aan de hand was! De spijt die ze anders achteraf zou krijgen was haar meer waard dan haar benen. Veel meer waard, want Destiny kreeg zo'n idee dat ze zonder die informatie echt niet te weten zou krijgen wat er gebeurt was. Ze zou hier moeten wachten tot haar benen afgestorven waren of misschien nog wel erger. Maar waarschijnlijk zou dat allemaal niet zo blijven, dit was namelijk het verleden en haar benen zouden dan waarschijnlijk in de toekomst niet kapot zijn omdat het iets was wat in het verleden gebeurt was. Of zag ze dat nu verkeerd? Waarom had ze dan ook niet opgelet met zulke lessen? Natuurlijk net nu ze ze nodig had! Waarom had ze nou ook niet opgelet?! Ze wist het antwoord eigenlijk wel, maar ze wilde het niet weten. Ze wilde niet terug denken aan de verschrikkelijke tijden dat ze gepest werd op school. Dat mocht ze niet, vanaf nu was die tijd verboden terrein. De enige dingen waar ze nu nog aan mocht denken was Kalisto en haar missie! De rest was verleden tijd en hoefde niet meer opgehaalt te worden. De herrinderingen waren te pijnlijk, maar toch waren ze ook de voornaamste reden dat Destiny verder wilde met deze missie. De mannen liepen steeds verder van haar weg maar Destiny was te bang om te bewegen. Wie weet kwamen ze wel terug en dan was ze weer te laat!
,,Destiny ze komen niet meer terug," zei de vrouwenstem achter haar. Koppig als ze was bleef ze toch staan, ze kwamen wel terug! Het kon niet anders, ze moesten terug komen. Magic was gestorven in haar hut, dat wist ze zeker! Al die elven in het elvendorp hadden over veel gelogen maar over Magic toch niet? Of wisten ze het zelf echt niet? Dat zou natuurlijk ook nog kunnen. Nee, ze moest hier blijven staan!
,,Geloof me nou maar, ik kan het echt weten," zei de stem weer. Ze zei het op een overtuigende toon, een bijna smekende toon maar toch heel machtig.
Destiny werd toch wel nieuwsgierig. Wist deze persoon dan toch meer? Destiny besloot de gok er dan toch maar op te wagen. Wat kon ze immers verliezen? Die vraag wilde ze liever niet beantwoorden omdat er eigenlijk niks zeker was. Het was allemaal maar een gok, er was niets zeker in deze mysterieuze missie. En deze gok besloot Destiny dan toch maar te nemen. Ze draaide zich om en gelijk begon Destiny te twijfelen of dit wel echt was. Dit kon niet, het bestond gewoon niet! Als er een ding niet waar kon zijn dan was dit het wel. Recht voor haar stond de vrouw die net werd weggesleept. Het was Magic!

Destiny schudde haar hoofd. Dit kon niet waar zijn! Van alle mysteries die ze nu al had meegemaakt was deze toch echt te gek. Dit kon niet, het bestond gewoon echt niet! Er was echt geen mogelijkheid. Magic hoorde dood te zijn, dood! En dan kwam er ook nog eens bij dat Destiny net had gezien dat ze ontvoerd werd door twee mannen. Nee, dit moest wel een droom zijn. Dat kon gewoon niet anders! Er konden rare dingen gebeuren, onverklaarbare zelfs. Maar zulke rare dingen als dit leek Destiny toch wel erg sterk. Het bestond gewoon niet! Magic kon niet op twee plaatsen tegelijk zijn. Kon ze? Natuurlijk, Magic was enorm machtig maar het bestond gewoon niet dat iemand op twee plaatsen tegelijk kon zijn. Dat was tegen de wetten van de Natuur. Hoe was dit mogelijk? Was dit misschien een hallicunatie? Of was Magic helemaal niet meegenomen door twee andere mannen maar had ze zich dat dan allemaal maar verbeeld? De omgeving was nog steeds even mooi als toen ze aan kwam. Ook Magic was een prachtige verschijning. Dat moest Destiny toegeven, ondanks dat ze toch eerder voor jongens koos. Eigenlijk was ze wel een beetje jaloers op Magic. Ze was zo prachtig en haar uitstraling straalde totale macht uit. Een echte royale vorstin was het. Een vorstin van wie haar koninkrijk zo juist van haar was afgepakt. Maar daar leek ze niet minder mooi door. Niet dat Destiny dat kon weten, maar het kon gewoon niet dat ze in haar tijden van macht nog knapper geweest was. Magic deed Destiny een beetje aan Kalisto denken. Lieve Kalisto,knappe Kalisto,haar Kalisto! De Kalisto die voor altijd in haar hart zou blijven. De Kalisto die ze nu al miste alsof ze hem eeuwen niet gezien had. Ooit zou hij ook machtig worden, dat was een groot feit. En Destiny hoopte dan met heel haar hart dat zij naast hem zou staan. Eindelijk geaccepteerd door de bewoners van Fantaisië. Haar missie zou dan met succes geslaagd zijn. En dan was ze er natuurlijk ook achter gekomen waarom Magic hier stond.
,,Maar hoe... wat... waarom?" kwam Destiny totaal niet uit haar woorden. Het was nog steeds te raar voor woorden. Magic had gewoon geweten hoe ze de wetten der Natuur omzeilen kon! Voor zover Destiny had opgelet wist ze dat zoiets eigenlijk gewoon niet mogelijk was. Maar Magic had het toch voor elkaar gekregen. Of er moest een andere verklaring zijn dat ze op twee plaatsen zijn kon.
Magic glimlachte alleen maar. Zelfs haar glimlach straalde macht uit. Maar niet die van een titan of een gevreesde vorst, maar die van een rechtvaardige en perfecte koningin.
,,Alles op zijn tijd Destiny, alles op zijn tijd," zei ze.
Alles op zijn tijd?! Alles op zijn tijd?! Had ze nu niet al lang genoeg gewacht. Magic had haar gewoon een hartaanval bezorgd zo op twee plaatsen tegelijk te zijn. Iets wat echt onmogelijk kon. Maar toch had ze het gedaan. Of er moest een andere onverklaarbare manier zijn dat ze op twee plaatsen was. Was die er? Bestond er misschien een mogelijke manier dat ze eigenlijk helemaal niet op twee plaatsen was geweest?
,,Maar eerst iets wat niet kan wachten Destiny. Duidelijk niet! Kom maar mee," bracht Magic Destiny uit haar gedachten. Magic liep steeds verder de bosjes in en Destiny begon blij te worden dat haar benen eindelijk uit die verschrikkelijke struiken waren. Maar aan de andere kant kon ze Magic wel vertrouwen? Was het Magic wel? Of was het allemaal maar een illussie, een goedgelukte verbeelding? Zat het allemaal maar tussen haar oren? Destiny wist het niet, maar ze wist wel dat ze nu niet meer terug kon. Ze had dit risico nu eenmaal genomen en daar moest ze nu misschien de zure vruchten van plukken. Als dat zo was dan was dat zo. Er was dan ook niks meer wat Destiny er aan veranderen kon. Ze moest dit doen! Speciaal voor Kalisto. En natuurlijk ook wel een beetje voor zichzelf. Wat Magic dan ook te zeggen had, het zou vast belangrijk zijn. Dat kon niet anders. Ookal zou ze zeggen dat ze Magic niet was en Destiny nu officieel ontvoerd was, dan was dat nog belangrijke informatie. Ookal leek het Destiny wel een beetje lastig als ze echt ontvoerd werd in het verleden. Zou iemand haar dan nog kunnen vinden? Of zou ze hier dan voor eeuwig vast zitten? Gedoemd in de toekomst niet meer te bestaan? Zou dat echt haar lot moeten zijn? En zou haar belofte aan Kalisto dan zomaar in duigen vallen? Was dat echt de bedoeling? Destiny geloofde daar niet in. Nee, wat er ook gebeuren zou, Kalisto en zij zouden bij elkaar blijven. Ze hoorden gewoon elkaar, dat was een van die feiten in het leven. Ze vulde elkaar perfect aan en hadden ook veel dezelfde hobby's. En allebei zouden ze wachten. Wachten tot het geweldige moment dat ze elkaar weer terug zouden zien. Ze wist dat dat nog lang duren zou. Maar ze wist ook dat ze allebei zouden wachten. Ookal zou het 100 lentes duren! Ze hadden het beloofd, ze hadden een belofte gemaakt. En Destiny wist gewoon dat ze die belofte allebei niet zouden verbreken. Ze hielden namelijk veel te veel van elkaar.
Ineens stopte Magic. Ze stond weer precies op de plek waar het hele avontuur begonnen was. Het prachtige weitje vol bloemen was nog steeds even prachtig, maar toch ontbrak er een spoor van magie. Destiny had namelijk uitgevonden wie Magic was en hoe ze er uit had gezien. Ook kon ze haar stem herkennen. Maar ze wist ook dat ze er nog lang niet was. En misschien was ze wel dicht op weg naar haar tweede belangrijke aanwijzing. Wie zou het zeggen? Destiny voelde dat er nu iets belangrijks aan komen ging. Alleen wist ze nog niet goed wat. Maar daar zou ze snel genoeg achter komen...

Magic ging rustig op een boomstronk zitten. Ze nam alle tijd net alsof er niets aan de hand was. En voor haar was dat misschien ook wel zo. Misschien was dit wel de alledaagse kost in het wonderlijke leven van Magic. Destiny wist het niet maar ze wist wist wel dat dit één van de dingen was waar ze niet achter komen zou. Want of Magic nou eigenlijk later vermoord was of ze een geheime tweelingszus had maakte niet uit. Wat Magic namelijk nu zou gaan zeggen was veel belangrijker. Dat beweerde Magic zelf tenminste. En als iemand het zou moeten weten dan was Magic het wel. Dat kon gewoon niet anders. Deze hele missie leek tot nu toe juist alleen nog maar om haar te gaan. En Destiny hoopte dat ze er zo snel mogelijk achter zou komen waarom dat precies zo was. Want ze hield het niet meer! Ze wilde zo graag weten wat Magic nou precies te vertellen had. En dat was nog niet alles. Ze kon ook niet wachten tot ze wist wat die hele twee Magic's truc te betekenen had. Maar ze werd steeds banger dat ze dat misschien wel nooit meer te weten zou komen. Want met hoe weinig woorden Magic ook kon duidelijk maken dat dat niet belangrijk was, des te minder Destiny dat ging geloven. Volgens haar was het gewoon belangrijk, alleen wist ze niet zo goed waarom. Eerst waren er nu andere dingen aan de orde, dat was zo ongeveer wat Magic gezegd had. Maar wat waren die dingen dan? En waarom deed Magic net of ze er alle tijd voor had? Was ze niet net gewoon ontvoerd?! Of was het allemaal maar bedrog geweest? Destiny wist echt totaal niet meer wat ze denken moest. Al die informatie was ook zo snel op haar afgekomen. Het werd haar allemaal gewoon teveel, maar dat had ze ook aan zichzelf te danken. Maar ze moest door gaan met haar missie. Ze mocht nu nog niet opgeven. Nog lang niet zelfs. Dit was nog maar het begin, het begin van wat een onvergetelijke reis zou worden. Het zou zwaar worden, dat was zeker. Maar toch moest ze dit doen! Destiny begon nu langzamerhand te beseffen dat niet alleen haar eigen lot hier van af hing maar ook het lot van heel Fantaisië.
,,Ben je er klaar voor?" vroeg Magic.
Destiny knikte. En of ze er klaar voor was. Destiny kon zich niet herrinderen dat ze ergens meer klaar voor was. Ze wilde het weten, ze moest het gewoon weten! Zelfs had nieuws zwaar tegen zou vallen dan was er nu nog steeds klaar voor. Ze kon gewoon niet langer meer wachten. Als ze het nu niet horen ging wist ze niet wat er gebeuren zou.
,,Okè, ik zal het proberen zo duidelijk mogelijk te vertellen, want geloof me het is nogal gecompliceerd. Moeilijk dus, heel moeilijk!" gaf Magic alvast aan.
Destiny knikte ongeduldig. Het kon haar niet schelen dat Magic dat zag en misschien ook wel voelde, ze wilde het gewoon nu weten!
,,Je bent niet van hier Destiny. Je bent geen elf. Je bent anders, net zoals ik dat ben."
Destiny's concentratie was volledig op Magic gericht. Wist zij meer van haar afkomst? Kon zij het raadsel van haar bestaan misschien oplossen? De blik van Destiny straalde hoop uit. Hoop dat het wel goed zou komen met haar missie.
,,We zijn mensen. Jij en ik, ik en jij. Voor de rest niemand. Jij en ik zijn de enige mensen in Fantaisië. Allebei zijn wij door een poort gekomen. De Poort Der Fanaa wel te verstaan. Het is een verbinding tussen de Aarde en Fantaisië. Wij zijn niet de enige planeet in dit universum. Er zijn er meerdere, en niet zo weinig ook! Ik heb mij gespecialiceerd in sterrenkunde en zo ben ik er achter gekomen dat er ooit op een dag iemand uit de Aarde naar Fantaisië zou komen. Net zoals ik hier gekomen ben. Alleen wist ik ook dat dat voor opschudding zou zorgen. Ik heb mij zelf gericht op de toverkunsten, ik heb het geluk gehad opgevoed te worden door een van de Wijzen der Elven. Ik kreeg de taak in mijn schoot geworpen om Fantaisië te onderzien. Maar ik wist dat de tweede aankomst van een mens alles in de war zou schoppen." zei Magic. Ze zei het allemaal heel langzaam, zodat elk woord, elke letter tot Destiny door dringen zou.
,,Maar wie zijn die mensen dan?" vroeg Destiny verbaasd. Ze had ineens zoveel meer vragen. Vragen waarop ze het antwoord allemaal vinden moest.
,,Ga naar de Poort Der Fanaa, daar zul je meer antwoorden vinden. De Poort is op deze plek. In mijn hut zul je meer antwoorden vinden. Succes! Het ga je goed Destiny. Het ga je goed."
En voordat Destiny het wist was ze alweer in de hut van Magic. Denkend over alles wat haar zo juist gebeurt was.

Verbijsterd zat Destiny weer in de hut van Magic. Ze was alles nog even op een rijtje te zetten. Er was dan ook zoveel informatie op haar afgekomen. Informatie die allemaal belangrijk was. Ze was een mens! En ze was niet alleen, er was iemand die net zoals zij was... Magic. Alleen wat was een mens en waar kwamen de mensen dan vandaan? Voor zover Destiny wist was Fantaisië de enige planeet in het universum, maar dat bleek dus niet zo te zijn. En de Aarde was er een van. Maar wat was de Aarde? Waar lag het? En was er een andere manier om er te komen dan door de Poort der Fanaa? Weer duizenden vragen erbij. Vragen,vragen,vragen en nooit eens echte antwoorden. Elke keer als Destiny een antwoord gekregen had kwamen er weer meer vragen bij. En ze was nog maar net met haar missie begonnen! Er zouden nog zoveel meer vragen bijkomen en de antwoorden natuurlijk ook, maar Destiny had nu al wel gezien dat dat een stuk langzamer ging.
Met een diepe zucht besloot ze maar op te staan. Ze zou niet veel verder komen als ze daar uren in die hut bleef zitten. Bovendien, misschien zou iemand haar zelfs dan wel vinden. Want die mannen die Magic hadden “ontvoerd” moesten ook in de hut zijn geweest. En wie zei dat ze toen al niet dood was? Dat Destiny gewoon niet tegen haar geest gesproken had? Want dat kon natuurlijk ook. Maar er waren zoveel oplossingen te bedenken, teveel voor een echt antwoord. Ze moest afwachten, afwachten tot ze wat weer antwoorden had. Maar hoelang zou dat nog duren? Weken,maanden,jaren,eeuwen? Destiny durfde het echt niet te zeggen. Ze wist het niet en het werd ook steeds duidelijker dat ze dat niet zou doen. Er kwamen gewoon teveel vragen bij, vragen die ze langzaam op moest lossen.

Destiny's hang gleed uit over de boeken die in de hut stonden. Ze probeerde iets te vinden over de mensen. Het volk van Magic, het volk van zichzelf, van Destiny Hagar. Officieel geen onbekend wezen meer, maar een mens! Ookal was dat eigenlijk precies hetzelfde. Ze wist niet eens wie die mensen precies waren. Magic was er een, dat was duidelijk. Maar wacht eens even! Hier klopte iets niet. Waarom had ze daar in het verleden niet aangedacht? Als mevrouw Philo echt Magic's zus was, dan moest zij ook een mens zijn. Maar Magic had gezegd dat er maar twee mensen waren, Magic zelf en Destiny. Dus hoe zat het dan? Een van de twee moest liegen. Dat kon gewoon niet anders. Maar wie? En waarom? Was Magic toch echt wel een mens en was het niet gewoon iemand anders die daar gestaan had? Kon dat, was dat mogenlijk? Was dat niet de oplossing waar ze de komende uren nu al naar op zoek was? Steeds meer vragen en nog minder antwoorden. Alle titels zeiden Destiny niks. Ze kon niets vinden over mensen en nog minder over sterrenkunde. Er moest toch ergens een boek over te vinden zijn? Magic had zichzelf er nog wel ingespecialiseerd! Zou er dan echt niks te vinden zijn? Zelfs geen miezerig klein boekje over planeten of een tijdschrift waar een artikel van nog geen bladzijde instond over mensen? Nee, duidelijk niet. Mensen kenden ze hier niet. Ze wisten vast niet dat Magic er een was, laat staan dat Destiny er een was. Met dat feit besloot Destiny toch maar naar de Poort van Fanaa te gaan. Hopenlijk zou ze daar weer een aanwijzing aantreffen. Even kon Destiny de verleiding niet weerstaan Kalisto op te zoeken. Maar dat mocht ze niet, ze had het hem beloofd. Ze mocht niet terug komen sinds ze de klus geklaart had. En dan had ze nog heel haar leven over om van hem te genieten. Zo moest het gaan en Destiny twijfelde er niet over dat het ook zo zou gaan.