Ik ga op vakantie en neem mee...

Als je een dief bent die toevallig op deze post beland is dan heb je pech gehad. Vandaag ben ik niet één van die mensen die zo stom is hun vakantiebestemming op het wereldwijde web te zetten. Waarschijnlijk ga ik dit jaar niet op vakantie. Om drie weken in een piepkleine caravan met mijn ouders door te brengen is mij niet gezien. Het kamperen is mij ontgroeid. Als je met vier personen op zo'n kleine oppervlakte zit dan is privacy erg schaars. Het kleine beetje privacy dat ik heb is eigenlijk wel een must voor mij.

Dat ik niet langer met het gezin wil kamperen heeft niets te maken met mijn vakantielust. Ik zou graag rond de wereld reizen. Ik droom ervan naar (exotische) steden te gaan en mijn eigen zeven wereldwonderen te ontdekken.
Stel dat ik een groot budget had en overal in de wereld naartoe kon. Wat zou ik dan graag bezoeken? Waar zou ik naartoe gaan? Wat gaat er mee als souvenier? Welke plaatsen hoop ik graag nog eens te zien met mijn eigen ogen? Hopelijk wordt dit een lijstje met al mijn toekomstige vakantiebestemmingen.

1. Londen

© weheartit.com

Even zag het er naar uit dat ik een paar dagen naar Londen zou gaan. Toen de plannen gemaakt waren kon ik het ook niet laten een paar keer op en neer te springen van blijdschap - iets wat ik bijna nooit doe. Ik weet nog goed dat ik met school naar deze stad ging. Mijn vriendinnen gingen mee met de Berlijn groep en dus was het een erg eenzame reis. Ondanks dat ben ik verliefd geworden op de stad. De architectuur, de gezellige sfeer die er rondhangt, het hart van de musicals en de prachtige plek die Covent Garden heet. Londen heeft een plaatsje in mijn hart gekregen. Iets wat geen enkele andere stad nog heeft kunnen bereiken. Het liefst zou ik niet alleen op vakantie gaan naar Londen, maar er gaan wonen.

2. Japan

© weheartit.com

Het land van de rijzende zon staat ook op mijn wishlist. Japan is de geboorteplaats van anime en manga, in de wijken van Tokyo ontstond de enorm schattige lolitacultuur, het eten is er vast goddelijk en dan heb ik het nog niet eens gehad over de enorm interessante en mysterieuze hystorie en mythologie. Als ik in Japan ben wil ik een festival bezoeken in yukata terwijl ik smikkel van dango of yakitori, wil ik aziatische make-up uitproberen, mijn haar laten knippen, gave kleding kopen, Tokyo bezoeken, meer leren over de geisha's, een wens doen bij een tempel, echte authentieke ramen eten bij zo'n ramenbar, Japanse thee drinken uit Japans servies en lopen onder rijen van kersenbloesems. Allemaal leuk en aardig, maar de taal gaat nog een probleem worden.

3. Seoul

© weheartit.com

Aziatische drama's kunnen rare dingen met je doen. Nadat je uren hebt zitten staren naar knappe aziaten merk je dat je in het dagelijkse leven ook vaak alleen maar oog hebt naar het aziatisch mannelijk schoon, maar ook kunnen drama's ervoor zorgen dat je af wilt reizen naar steden waarover je eigenlijk niet eens zoveel weet. Is het heel slecht dat ik vooral naar Seoul wil omdat ik dan heel de dag tegen zuid-koreanen aan kan kijken, iets meer hoop heb mijn k-pop idols te ontmoeten, mij waan in het decor van mening Koreaanse drama en koreaanse make-up in de winkel kan kopen? Sommige dromen zijn nou eenmaal oppervlakkig en onrealistisch.

4. New York / stedenreis VS

© weheartit.com

Sex and the City heb ik nooit gevolgd, maar buitenom deze serie zijn er genoeg andere tv- en filmmomenten die ervoor hebben gezorgd dat ik er van droom door de straten van New York te banjeren. Wat dacht je van Glee, Gossip Girl, Enchanted, The Devil Wears Prada en al die andere films waar ze times square en central park bezoeken? Als ik in New York ben wil ik shoppen, de toeristische trekpleisters bezoeken, naar een echte New Yorkse Starbucks gaan, een musical op Broadway bezoeken (waarin Lea Michele de hoofdrol speelt?) en een klein ritje maken in de beroemde gele taxi's. Het zou helemaal geweldig zijn als ik deze stedentrip zou kunnen combineren met andere Amerikaanse steden als Los Angelas, Las Vegas, Chicago en Miami.

Op de een of andere manier heb ik reizen altijd al samen zien gaan met carrière maken. Als ik ooit de kans krijg te schrijven voor een reismagazine of de nieuwe Floortje Dessing moet worden maak ik geen bezwaar! Ik wil leren over nieuwe en oude culturen, ik wil de overbijfselen van de geschiedenis van de wereld met mijn eigen ogen zien, ik wil dingen meemaken die thuis niet gebeuren en ik wil voor verrassingen komen te staan. We zullen zien wat voor prachtige oorden ik nog mag bezoeken.

Bergafwaarts na het debuutalbum

'Sell-outs!' 'Deze band is zoveel veranderd. Nu ze populair zijn vind ik ze niet leuk meer.' 'Hun debuutalbum was stukken beter.' Voordat Justin Bieber comments vaste prik waren op YouTube deden uitspraken als deze vaak de rondte. Bands en artiesten die begonnen zijn met een kleine vaste groep volgelingen raakten deze fans soms kwijt als de band meer succes kreeg. Zo zijn er ook mensen die het niet leuk vinden als iemand ook ineens naar 'hun' artiest luistert, wanneer deze vaker op de radio te horen is. Meer succes betekend toch juist meer merchendise, meer concerten en een betere verkrijgbaarheid van de cd's?

Succes doet rare dingen met mensen. Beroemd zijn heeft een bepaalde aantrekkingskracht, maar wanneer mensen eenmaal gegrepen zijn door de faam gebeuren er soms rare dingen. Lindsay Lohen en Amy Winehouse zijn goede voorbeelden. Ook Kate Nash zou in dit rijtje terecht kunnen komen. Ze kwam 3 weken geleden met een nieuwe clip aanzetten. Misschien ken je Kate Nash nog wel als het vrolijke roodharige meisjes dat met haar schattige accent slimme popliedjes als Foundations en Pumpkin Soup maakte. Echte popklassiekers in mijn discografie. Inmiddels heeft ze een nieuwe stijl aangenomen. Bekijk onderstaande video en huiver.

Soms is het debuutalbum gewoon duidelijk het beste. Drugs, drank en seks hoeven hier niks mee te maken te hebben. Neem nou bijvoorbeeld Katy Perry. Toen zij net kwam kijken met haar single 'I Kissed a Girl' werd ik fan. Pop met rockinvloeden, slimme grappige teksten en miss Perry zelf zag er ook niet verkeerd uit. Ik weet nog goed dat ik haar als een stijlvoorbeeld zag door de grappige felle retro items die haar prachtig stonden. Playsuits, meloenjurkjes en felle zonnebrillen. Ik wilde ze allemaal in mijn kledingkast hebben!
Toen Katy met haar single 'California Gurls' kwam aanzetten was een nieuw tijdperk aangebroken. Met haar album 'Teenage Dream' werd de singersongwriter pas echt een superster. Hoewel ik soms nog naar Katy Perry luister kan ik mij geen fan meer noemen. De single 'Fireworks' is haar meest bekeken video op YouTube en wordt dan ook aangeprezen als een motiverend nummer. Van de tekst 'Baby you're a firework/ come on, show 'em what you're worth/ make 'em go oh, oh, oh' word ik niet warm of koud. De geestige teksten waar ik voor gevallen ben lijken verdwenen te zijn. Alsof ze de singersongwriter in Katy proberen te polijsten zodat het beter bij de rest van de popmuziek aansluit.

Lady Gaga is iemand voor wie ik als artieste veel respect heb. Ze lijkt oprecht te kiezen voor haar kunstzinnige visie en heeft met haar uitzinnige looks de visie van de popwereld veranderd. Misschien probeert ze juist te controversioneel over te komen, maar daarover kunnen de meningen verschillen. Hoewel ik haar keuze respecteer moet ik toch toegeven dat ik 'The Fame' beter vind als haar album 'Born this Way'. Lady Gaga ,tijdens haar Fame-era, was voor mij de perfecte popmuziek. Niet ontzettend betekenisvol, maar gewoon ontzettend leuk. Dat album ademt alles wat popmuziek zou moeten zijn. Geestige teksten, fijne beats en een lekker 'glamorous' imago.
Sinds 'Born This Way' lijkt haar muziek eerder om haar fans te gaan dan Lady Gaga zelf. Haar 'little monsters' zijn alles voor haar. Naar eigenzeggen maakte ze een album wat haar fans graag wilden horen. De boodschap die Lady Gaga met haar huidige album wil uitdragen is een van de mooiste die er is. Wees jezelf! De vraag die dan in mij opkomt luidt: is Lady Gaga dit nog wel? Probeert ze niet teveel een uithangbord van haar fans te zijn? Probeert ze zich niet teveel te shapen naar het beeld dat ze heeft bij wat haar fans van haar verwachten? Ik heb eigenlijk de indruk dat ze dat wel doet. Zoals ik al zei heb ik veel respect voor Lady Gaga. Niet alleen voor de liefde van haar werk, maar ook voor de liefde die ze haar fans geeft. Toch vraag ik mij af of de wereldster hier niet te ver in doorgaat.

Dat meer dan de helft van de top40 hits tegenwoordig over seks gaat ligt onder andere aan Rihanna. Haar debuutalbum is niet mijn favoriet, want ik ben geen fan van de subtiele reggaeton invloeden die dat album had. Haar tweede en derde album met singles als 'Umbrella' , 'Unfaithful' , 'S.O.S' en 'Don't Stop the Music' vielen wel in mijn straatje. Rihanna's stem is niet helemaal mijn ding, want ik ben geen fan van haar accent. Dat mocht de pret niet drukken bij sommige nummers waar ik toch graag naar luisterde. Sinds een jaar of wat is dit veranderd. Rihanna is zo oversekst als het maar wezen kan. Misschien zijn er mensen die het leuk vinden, maar ik hoef niet naar een heel album vol seksposities, lullen, tieten en zelfbevrediging te luisteren. De dubstep/heverige dance invloeden in popmuziek heb ik nu ook wel gehoord. Als dit de richting is die mainstreammuziek opgaat dan zal ik mijn popneigingen toch echt in de k-pop, oudere popmuziek en indie bands blijven zoeken.

Waarom ik boeken in het Engels lees

Buiten mijn schoolboeken om heb ik dit jaar nog geen enkel boek in het Nederlands gelezen. Waar Engelstalige boeken verhalen vertellen over verre fantasierijke werelden, kom je in het Nederlands voor hetzelfde genre al gauw bij vertalingen uit. Er is niets mis met de vertaling van boeken naar de Nederlandse taal. Het maakt de boeken namelijk toegankelijker voor de meeste Nederlanders. Wanneer iets lezen toegankelijker maakt sta ik daar helemaal achter. Het is niet zo dat ik vind dat iedereen moet lezen, want iedereen heeft zijn eigen hobby's en interesses. Wel vind ik dat je minstens moet hebben geprobeerd om een goed boek te lezen. Anders weet je namelijk niet wat je mist.

Buitenom dat vertaalde boeken het verhaal toegankelijker maken zou het hypocriet zijn om te zeggen dat ik tegen vertalingen ben. Het was namelijk de Nederlandse versie van Harry Potter die mijn liefde voor fantasyboeken heeft aangewakkerd. Deze boeken heb ik verslonden alsof mijn leven ervan afhing. Harry Potter is een van de eerste boeken waarop ik echt verliefd ben geworden. Alleen de originele versie? Daar ben ik niet aan toe gekomen.

© weheartit.com

Waarom niet mag een groot raadsel zijn. Toen mijn Engels steeds beter werd heb ik mij namelijk eens gewaagd aan Engelse boeken. Het begon bij de Twilight serie, die ik graag wilde lezen voordat de film uitkwam. Al gauw had ik mijn standpunt gevormd. Waarom zou ik voor een vertaalde kopie gaan als ik kan kiezen voor het origineel? Een vertelde versie verteld het verhaal niet uit de ogen van de schrijver. Een boek in een andere taal kan het verhaal nooit zo precies overbrengen als de schrijver bedoeld heeft. Het zijn niet de exacte woorden die de schrijver kwijt wilde. De grote lijnen blijven overeind, maar zijn het niet juist de kleine dingen die het hem doen?

"Trust my words, you won't get away with this. Not in a million years!" of "Vertouw op mijn woorden, hier zal je niet mee wegkomen. Nog in geen miljoen jaar!" Wat klinkt er cooler? Voor mij is dat toch echt het eerste. Vechtscenes of ruzie klinken zo slap in onze eigen Nederlandse taal. Wij hebben geen echte strakke scheldwoorden. Alles lijkt in het Engels veel gaver te klinken. De woorden krijgen een soort pit mee die in het Nederlands niet te evenaren is.

Als je Engels moeilijk vind, maar wel van lezen houdt blijf dan vooral in onze taal lezen. Ik zeg ook niet dat ik Nederlandse boeken slecht vind. Ik ben gek op de boeken van Simone van der Vlugt, net zo gek als ik vroeger was op de boeken van Carry Slee. Alleen als ik de keuze heb in het Engels te lezen, blijf ik dat vooral doen.

Natsume Yuujinchou

Al van kinds af aan heeft Takeshi Natsume dingen kunnen zien die de meeste mensen met het blote oog niet kunnen waarnemen. Hij bezit namelijk de gave om geesten, de japanse mythologische wezens yokai, te zien. Het is moeilijk om iets te geloven wat je niet zien kunt en daarom word de jongen jarenlang voor leugenaar uitgemaakt. Zijn ouders zijn overleden en zolang als Takeshi zich kan herinneren reist hij van pleeggezin naar pleeggezin. In veel gezinnen is de zorg om de jongen ongewenst. Wat moeten we met hem aan? Waarom moet hij altijd voor zoveel problemen zorgen met zijn leugens?

Tijden lijken te veranderen als Natsume weer moet verhuizen. Hij komt te wonen in het dorp waar zijn grootmoeder, Reiko heeft gewoond. De jongen blijkt haar gave te hebben geërfd, maar dat is niet het enige. Ook is hem een boek met veel namen van yokai achtergelaten. Veel geesten zitten achter dit magische boek aan. De legende gaat dat iedereen die het boek in zijn handen heeft macht heeft over de personen aan wie de naam toebehoort.

De demon Madara heeft ook een oogje op het boek. Als Natsume onbewust de betovering ,waardoor Madara is gevangen, verbreekt is dit het het begin van een opmerkelijke vriendschap. De twee besluiten een deal te sluiten. Madara helpt Natsume in ruil voor de toe-eigening van het boek als Natsume komt te overlijden.

De omlijsting van het plot klinkt nogal heftig. Geesten, dood en geestelijke mishandeling van een kind. Het zal je dan ook zeer verbazen dat dit geen eng horrorverhaal, maar een ontspannen kinderverhaal is. Alles wordt op een rustige, ontspannen manier verteld. De Japanse mangaka Yuki Midorikawa weet als geen ander een ontspannen magische wereld te creeëren. Hoewel Natsume eerst als de dood is voor de yokai zal hij leren dat de wezens zo slecht nog niet zijn.

De anime en manga verschillen best veel van elkaar. In de tekenfilm is Natsume een rustige, goedaardige jongen die nog geen vlieg kwaad zou doen, terwijl hij in de strips een iets opvliegender karakter bezit. Ik moet eerlijk bekennen dat dit een van de uitzonderingen is waarbij ik meer heb met de anime. Het goedaardige karakter geeft een mooi contrast bij de verschrikkelijke jeugd die hij heeft moeten meemaken. Als kijker ben je er al snel uit dat hij dit allemaal niet verdiend. De manga vind ik daarintegen ook geweldig. Helaas niet zo leuk getekend als de anime, maar het verhaal blijft ijzersterk in mijn ogen.

De formule van beide platformen komt redelijk overeen. Per aflevering of hoofdstuk worden er kleine verhalen verteld met een gesloten einde. Deze verhalen laten meestal één yokai zien waar Natsume en Madara dan de naam van teruggeven of juist door worden aangevallen. Al deze 'stand-alone chapters' zijn gericht op Natsume's queeste. Het teruggeven van alle namen die in zijn 'book of friends' staan. Dit zorgt voor meeslepende, magische, emotionele, maar vooral ook grappige momenten. Vooral Natsume's 'helper' Nyanko-sensei steelt de show met zijn liefde voor eten, saké en stiekem toch ook wel voor Natsume ,en zijn koppige gedrag.

Ik ben al een paar jaar fan van de serie. Deze review is misschien niet helemaal betrouwbaar, aangezien ik maar twee delen van de manga in mijn bezit heb en de hele reeks van de televisieserie heb gezien. Toch kan ik zeker te weten zeggen dat beiden aan te raden zijn. Vooral als je fan bent van het slice of life genre en series zoals Aria (the Animation ect.) en Tamayura is Natsume Yuunjinchou iets voor jou.

Ik kan niet zonder mijn laptop!

Wat sommige mensen met hun mobiel hebben dat heb ik met mijn laptop. Er niet vanaf kunnen blijven en het idee hebben dat ik zonder dat ding geen contact heb. Wellicht ken je het wel. De verslavingsgraad is op zijn zachtst gezegt hoog te noemen. In de weekenden en vakanties zit ik wel 12 uur achter mijn laptop. De erkenningsfase is de eerste stap zeggen ze toch?

Bovenstaand plaatje is mijn laptop, een Packard Bell TJ65. Een prachtig ding vind ik het. Misschien heb ik mij teveel laten afleiden door het fijne design toen ik hem kocht. Daar kom ik weer met mijn bekentenissen: als ik shop voor gadgets kijk ik veel te veel naar het design van het product. Daarin ben ik vast een typisch meisjesmeisje. Het oog wil ook wat. Als ik 12 uur per dag naar dat ding moet kijken, mag hij er toch ook wel een beetje leuk uit zien?

Praktisch gezien is dit misschien niet zo slim. Hoewel deze laptop er leuk uit ziet zit de aan/uitknop niet op een handige plek. Deze bevind zich namelijk aan de rechterkant van het scharnier dat je scherm en toetsenbord aan elkaar vasthoudt. Doordat ik elke week heen en weer reis krijgt die laptop nogal wat te verduren. Een paar maanden geleden ontdekte ik dan ook dat er een deuk was ontstaan vlakbij de aan en uit knop. Toen ik gisteren mijn laptop uit zijn tas haalde schrok ik mij kapot. De omlijsting van de aan en uit knop was kapot. Nu krijg ik de laptop waarop ik dit typ alleen nog maar aan de praat als het scherm achterlijk ver naar achteren staat. Je begrijpt dat ik verwacht dat hij de terugreis niet zal overleven.

'Rowie in haar meest beklede houding,' grapte mijn moeder.

Zonder laptop kan ik geen aziatische drama's kijken, ben ik een groot deel van mijn muziek en filmpjes kwijt, kan ik niet verder werken aan mijn verhaal, is mijn uitdaging om deze maand elke dag te bloggen mislukt, kan ik moeilijk op msn, kan ik niet gamen, kan ik moeilijker films kijken, kan ik niet beginnen aan seizoen 4 van Chuck, kan ik geen beauty- of fashionblogs bijhouden, kan ik niet genieten van de YouTubers waarop ik geabboneerd ben. Dit is nog maar een kleine fractie van de 'lijst'. Als ik erbij stil sta hoe afhankelijk ik eigenlijk wel niet ben van deze machine schrik ik altijd even.

'Mag ik met u meereizen?'

Nu ik elke week minstens een keer met de treinreis maak ik wel eens dingen mee. Er lijkt een nieuw fenomeen te zijn ontstaan waarbij mensen met studenten meereizen. Slim bedacht, want zo reizen ze met 40% korting. Je kunt de mensen die het vragen zo al aanwijzen. Kinderen of sloeberige minderbedeelde types.

Als ik eerlijk ben vind ik het eigenlijk ronduit asociaal dat mensen zo het systeem proberen te omzeilen. Ze proberen te profiteren van studenten met hun OV-chipkaart. Veertig procent korting is altijd mooi meegenomen, maar wil je daarvoor echt het risico lopen dat je een fikse boete krijgt? Al sinds een tijdje vraag ik mij af wat er in deze mensen omgaat. Kopen ze nou echt een kaartje met korting omdat ze verwachten een student te vinden die wel toestemt met het meereizen?

Dat ik het asociaal vind betekend nog niet dat ik deze mensen afwijs. Ik weet nog goed dat het 's avonds laat was en ik in de sprinter naar Utrecht Centraal stapte. Een Afrikaans meisje zat mij al een tijdje aan te staren. Ik werd er wat ongemakkelijk van. ,,Kan ik met je meereizen?" vroeg ze ineens. Ik stemde in. Wat moest ik anders zeggen bedacht ik mij. Als dank gaf ze mij een gratis hamburger van de McDonalds. Dat zorgde er wel voor dat ik mij eigenlijk niet zo schuldig voelde.

© zeeland.blog.nl

Toen ik in een stokvolle trein naar Zeeland zat maakte ik iets soorgelijks mee. Een onfrisse man met lang haar sprak een jongen aan. ,,Kan ik meereizen?" vroeg hij. Hij moet een jaar of 40/50 zijn geweest. Toen de conducteur kwam controleren vroeg hij waarschijnlijk sarcastisch op welke school de twee mannen zaten. Ook conducteurs lijken niet goed te weten wat ze met het nieuwe fenomeen aanmoeten.
 ,,Dat hij nog denkt dat we bij elkaar op school zitten ook," zei de man toen de conducteur zijn ronde verder uitvoerde. Ik kon het niet laten om te denken dat dit wees op een laag onderwijsniveau.

Wat zullen de gevolgen zijn als het nou eens niet lukt om met iemand mee te reizen? Als ze niet worden gecontroleerd is het simpel. Lekker geprofiteerd van die korting. Hoe hoog is de boete als je wel gepakt wordt? Ik neem aan dat er een boete opstaat? Denken die mensen nou echt dat ze wel een student vinden waarmee ze kunnen meereizen? Zijn er ook studenten die het voorstel afwijzen? Zelf ben ik geen student die deze mensen afwijst. Misschien ben ik wel een beetje bang om nee te zeggen. Wat kan het voor kwaad denk ik dan. Ondanks dat blijf ik het toch asociaal vinden dat de meereizigers veel lef hebben om zomaar op die korting te drukken. Zelf zou ik dat echt niet durven Eigenlijk zou ik het risico niet eens willen nemen, omdat ik het asociaal vind.

Mijn 'conclusie' is duidelijk. De mensen die vragen of ze mogen meereizen zijn vooral mensen die minder te besteden hebben, waarschijnlijk mensen met een lager onderwijsniveau. Misschien denk ik er wel te zwart-wit over, maar bekijk het eens van een andere kant. Waarom zouden mensen die meer hebben te besteden moeilijk doen om 60% meer te betalen?

Koreaanse popmuziek

De tekst heb ik altijd al een van de belangrijkste aspecten van muziek gevonden. Ik kan helemaal verliefd worden op de briljante teksten van Maria Mena en Alexz Johnson. Misschien komt dit doordat ik zelf graag schrijf en daardoor veel respect heb voor mooie songteksten. Toch is er een bepaald favoriet muziekgenre waarbij de tekst voor mij een minder grote rol speelt. Sinds een jaar of wat begin ik steeds meer te luisteren naar k-pop, Zuid-koreaanse popmuziek.

BIGBANG - Haru Haru

Voordat One Direction en The Wanted populair waren werden boybands belachelijk gemaakt in de westerse wereld. Het tijdperk van The Backstreet Boys en Spice Girls hebben wij wel gehad. In Zuid-Korea blijkt dit helemaal niet het geval te zijn. Vele bands maken daar hun 'debut' en zijn dan ook immens populair.
De eerste Koreaanse boyband die mijn aandacht trok was BIGBANG. Een groep van vijf mannen die auditie hebben gedaan bij het grote platenlabel YG Entertainment. Ze produceren zelf hun muziek die te omschrijven is als hiphop/k-pop/R&B en dance-pop. Hoewel ze vroeger veel R&B zongen laten ze op hun laatste mini album STILL ALIVE een sound horen die toch echt meer van dance wegheeft. Dat ik niet de enige Europese fan ben blijkt wel nadat zij in 2011 de EMA wonnen voor Best Worldwide Act.

Super Junior - A-CHA

Inmiddels luister ik ook graag naar Super Junior, 2NE1, YounHa en is SNSD mijn 'guilty pleasure'. Vooral de laatste paar maanden begin ik te merken dat Koreaanse muziek langzaam maar zeker mijn playlists begint over te nemen. Soms kan ik al hele stukjes meezingen in de vreemde taal. Waarschijnlijk zing ik het helemaal verkeerd, maar daar gaat het dan ook niet om.

Seo In Guk - SHAKE IT UP

Wat mij zo aanspreekt aan K-pop is vooral dat het zo catchy is. Ik krijg de indruk dat er veel meer tijd wordt gestoken in de productie en dansroutines dan westerse muziek. Bij de boy- en girlbands is het image dan ook erg belangrijk. Hier sta ik niet altijd helemaal achter, want ik vind het vooral leuk als ik de echte kant van artiesten te zien krijg. Als je erbij stil staat hoeveel tijd deze artiesten in hun werk steken zou je gek worden. Mij is verteld dat velen bijna geen slaap krijgen.
De marketing van deze artiesten zit enorm goed in elkaar. Alles ziet er altijd picobello uit. Dat mag wel ook als veel van deze artiesten zorgvuldig worden getest op uiterlijk, charisma dans en zang.

YounHa - Please Take Care of My Boyfriend

Wanneer ik zo moeten kiezen tussen westerse of koreaanse popmuziek, kies ik zeker te weten voor het laatste. Waar westerse top40 popmuziek mij tegenwoordig wat teleursteld kan ik terecht bij k-pop. Catchy muziek waarop je niet kunt stilstaan, geen overgebruikte dub step beats, vrolijke dansmuziek en prachtige ballads. Dat de teksten dan soms een beetje raar blijken te zijn wanneer je de vertaling opzoekt, neem ik dan maar voor lief.